Syrpa - 01.03.1912, Síða 49

HVAR ER JÓHANN ORTH?
175
sinni í þá átt. Talað var um aö
gera hann aö konungi og heföi af
því orðið ef hann hefði æskt þess.
Vildi hann heldur vinna fööurlandi
sínu og lagði hann til að Ferdinand
prins frá Coburg yröi boöið að taka
við stjórn Bulgaríu. Varð það eink-
um fyrir áeggjanir Jóhanns að Co-
burg prinsinn tók við konungdæmi.
Gat nú hertoginn, sem heimafyrir
var lítilsvirtur, talið sig ráða kon-
ungsstóli annars ríkis.
Honum hafði þó verið betra að
láta utanríkismál hlutlaus, eða taka
sjálfur krýningu ella. Jafnvel keis-
arinn sjálfur snerist andvígur móti
honum.
,,Drengur þessierof framgjarn“,
sagði Francis Joseph, gremjulega.
, ,Hann ætti að kunna sér hóf. “
Allir snerust öndverðir, jafnvcl bezti
vinur hans, ríkiserfingi Rudolph.
Þótti Jóhanni þetta hart aðgöngu
og fanst loku skotið fyrir frægðar-
brautir allar'. Kvartaði hann oft um
að æfi sin við hirðina væri lítt við
sitt hæfi og æskilegt væri að snúa
baki við hirðdýrð og leyfa ekki ætt-
erni sínu að hindra sig fráaðstarfa,
sem manni með gáfum og viljaþreki
sæmdi.
III. KAFLl.
Jóhann Orth, hertoginn í dul-
argerfi.
Maður er nefndur Emil Stubel var
hann smákaupmaður í úthverfi Vín-
arborgar, og átti dætur þrjár for-
kunnar fagrar,er voru yndi og eftir-
læti augna hans. Þó þær væru af
almúgaættum, bar snemma á fyrir-
taks gáfum hjá þeim. Lögðu allar
fyrir sig leikment. Elzta dóttirin,
María, giftist þó brátt. Önnur dótt-
irin, Lori, varð fræg söngkona og
ferðaðist víða um Evrópu og Vest-
urheim, en yngsta dóttirin, Lud-
milla, dvaldi í heimahúsum.
Eitt sinn er Lori kom heim frá
Vesturheimi stofnaði faðir hennar
til skógargildis. Systurnar voru
þar allar ásamt öðrum. Er gleðin
stóð sem hæst bar þar að ókendan
mann í veiðimannabúningi, með
kúlubyssu í hönd. Hann brosti
hýrt við meyjunum fögru, dætrum
Stubels og mælti:
,,Ljúffengir virðast réttir þessir
matþurfa manni“.
,,Yður er margvelkomið að neyta
verðar með okkur“, sagði herra
Stubel.er var maður gestrisinn og fé-
lagslyndur.
Eftir skamma stund var gestur-
inn orðinn skrafhreifinn og málkunn-
ingi fólksins.
,,Eg er námsmaður viðháskólann
og geng stundum hingað á skóginn
á veiðar“, sagði gesturinn. ,,Nafn
mitt er Jóhann Orth.
Stubel féll vel við hinn unga mann
og duldist ekki að hann rendi hýru
auga til vngstu dótturinnar. Virtist
hann ástfanginn við fyrstu fundi og
áður en haldið var heimleiðis var
gestur þess orðinn vísari.hvar Stubel
fjölskyldan átti heirna og hafði leyfi
til að heimsækja hana.
,,Þar sáum við álitlegt manns efni
handa þér, Ludmilla“, sagði faðir
hennar á heimleiðinni. ,,Eg hefi
fáa menn séð gjörfulegri. Eg skil
tæpast í að hann sé fátækur náms-
maður, eins og hann þykist vera.
Hann ber ofmikinn tignarbrag til
þess“.
„Hvaða fjas!“ sagði stúlkan.
,,Eg sé hann líkast til aldrei franiar.
Eg skil tæpast hann geri alvöru úr
því að heimsækja okkur. Annaö