Syrpa - 01.03.1912, Side 51

HVAR ER JÓHANN ORTH?
177
heimsækja ástmey sína. Mætti hún
honum grátbólg'in og sorgbitin.
„Eg vil ekki aö þér lieim-
sækið mig oftar“, sagöi hún við
hann. ,,Viö vitum hver þér eruð.
Foreldrar mínir telja að böl eitt, og
óhamingja hljóti að leiða af því fyrir
mann í yðar stöðu að hafa nokkuð
saman við okkur að sælda“.
Nú var úr vöndu að ráða fyrir
hertogann. Sá hann sjálfur tæpast
veg út úr vandræðunum. Um lang-
an tíma hafði hann þó hugsað al-
varlega um nokkuð, er honum hafði
oft lcomið til hugar áður. Altaf
síðan hann hafði átt víð mótbyr að
stríða í hernum hafði æfintýraþrá
hans fengið sterkara og sterkara
vald yfir honum. Hann langaði til að
skilja við sig áhyggjur og skyldur
þær er eign lians fylgdu,brjóta hlekki
hefðarinnar og leggja út í heiminn
titilslaus og tignar og leita æfintýra
eins og kongssynirnir, sem hann
hafði lesið um á unga aldri. Hann
elskaði kaupmannsdátturina af öllu
hjarta, og gat ekki sætt sig við að
rjúfa trygð við hana. Hann bað
hana því að hafa biðlund, trevsta
sér og trúa því að alt fengi far-
sælan enda. Hann skyldi giftast
henni um síðir, þrátt fyrir alla örðug-
leika á vegi þeirra. Ludmilla tók
aftur gleði sína og bar fult traust til
ástvinar síns, þrátt fyrir hrakspár
foreldra sinna.
Svo er ástaræfintýr erkihertogans
og kaupmannsdótturinnar sagt þann
dag í dag meðal alþýðumanna í
Vínarborg. Vera má að einhverju
sé viðbætt, því Austurríkismenn
hafa vaxandi ímyndunarafl. En
hvað sem þvi líður hann unni Lud-
millu og minst gerir þá til, þó liver
kynslóðin af annari bæti við smá-
atriðum til uppfyllingar.
Um þessar rnundir bar tvent við
er hafði stór áhrif á framtíð hertog-
ans. Vinurhans og frændi, ríkis-
erfingi Rudolph,fanst myrtur íMey-
erling. Hitt hefir verið nefnt hér
að framan,að hann komst í ónáð hjá
keisara og tapaði stöðu sinni í hern-
umr Lífið fanst honum nú lítt glæsi-
legt. Að halda í haf og leita frama
í fjarlægum löndum, og giftast kon-
unni, er hann unni, virtist fegri
framtíð en hýrast við hirðina.
III. KAFLI.
Tign fleygt um borð.
Keisarinn hélt fyrst að frændi sinn
væri ekki með öllu rfiði er hann
kvaðst vilja leggja niður stöðu og
tign. En brátt sá hann, að hér var
alvara á ferðum.
,,Þér megið ekki gleyma skyld-
um yðar við föðurlandið“, sagði
keisarinn.
,,Eg hefi unniö af samvizkusemi
fyrir föðurland mitt“, svaraði her-
toginn“. ,,Og hlotið óþökk eina
fyrir og lítilsvirðing. Eg get ekki
búið við þá hlekki er á fnér hvíla.
Þér og aðrir viljið að eg ekki sé
annað en djásn hér við hirðina.
Eg þvkist eiga rétt á að starfa. En
eg skal aldrei gleyma föðurlandi
mínu og ef til ófriðar stefnir mun eg
leita heim og þjónaþví,sem óbreytt-
ur liðs maður“.
Um síðir lét keisarinn tilleiðast.
Erkihertogi Jóhann Salvador varð
nú að eins Jóhann Orth, ótiginn
landsmaður. Það nafn höfðu verk
hans borið. Höll hans var lokað
og dýrgripum hans lcomið í geymslu
í banka einum. Hann kvaðst hefja
æfiferil þar, sem gimsteinar kæmu
að litlufhaldi. Mestum fasteignum
12