Syrpa - 01.03.1912, Side 52

178
SYRPA
sínum kom hann í peninga. Að
þessu loknu voru þau Ludmilla gef-
in saman og foreldrar hennar þurftu
ekki lengur a8 gruna hann um
græsku.
,,Eg trúöi Jóhanni þegar hann
fullvissaði mig um aö alt færi vel
að lokum“, sagöi brúðurin með
gleðibragði.
Það var ekki lítið um að vera við
hirðina, er kvonfang Jóhanns varð
hljóðbært og það að hann hefði af-
salað sér tignarnafni sínu. Slik
tíðindi höfðu ekki gerst um fleiri
aldir.
Jóhann Orth og brúður hans héldu
til Lundúna. Leigði hann þar skip
eitt, Santa Margherita, og kvaðst
mundi leita til Suður-Ameríku. Þó
fyrverandi hertoginn hefði ftður siglt
sínu eigin skipi og væri sjómaður
reyndur, setti hann Sodick kaptein
yfir skipið og kaus sér lægri stöðu,
til að ná betra kynni af hásetunum.
Vera má að Jóhann hafi stundum
séð eftir að hafa breytt svo um
stöðu, en engin merki þess sáust
þó á ferðinni vestur um höf. Var
hann hrókur alls fagnaðar og undi
frelsi sínu mæta vel. Hann tók sér
stöðu sem annar stýrimaður og á
svo smáu fari, v'oru kjör hans næst-
um þau sömu og hásetanna, enda
vildi hann svo vera láta og tók þátt
í öllum nauðsynlegum störfum.
Starfið var oft strangt, en það átti
betur við skap hans en hirðlílið.
Enginn á skútunni vissi um ætt-
erni hans nema skipherra og bauð
Jóhann honum að láta þess að engu
getið. Þó fanst hásetum ofí að
framkoma hans bera vott um tign-
ari stöðu en sjómanns. En hann
var félagslyndastur þeirra allra og
ræðnastur. Hafði víst kunningjum
hans við hirðina þótt nóg um að sjá
hann sitjandi mitt meðal þeirra segj-
andi sögur og æfintýr. Þó Jóhann
skemti félögutn sínum stundum sam-
an með frásögum og skrítlum, lá þó
merkilegasta sagan,sem hannkunni
frá að segja í þagnargildi. Flótti
foreldra hans frá Pitti-höll undan
her Napóleons, er þeysti suður um
Alpafjöll og ógnaði ríki föður hans;
munaðar og nautnalíf hans sjálfs við
hirð Austurríkis, völd hans í hern-
um og þátttaka hans í Stofnun kon-
ungsríkis. Hann mintist aldrei á
fyrverandi æfi sína. Grunaði víst
félaga hans lítið að hann,sem skemti
þeim.með sögum og söngvum, væri
konungborinn og áður velkominn
gestur við allar hirðir Evrópu.
Það bar við einn dag, að skip-
verjar sáu reyk við hafsbrún og kom
skipið brátt í augsýn. í sjónauka
sínum sá skipstjóri að þar fór her-
skip og stýrði beint til þeirra. Sjón
þessi vakti athygli annars stýri-
manns. Hann bað konu sína að
koma upp á þilfar og horfðu bæði
með athygli á hið aðsvífandi herskip.
Aftur og aftur spurði hann skipstjóra
hvort hann ekki sæi hvaða fána
skipið bæri. Um síðir vendi skipið
snögglega og í sömu andránni sást
glöggt að þar blakti fáni Austur-
ríkis. Samstundis lyfti annar stýri-
maður liatti sínum og heilsaði her-
skipinu með margföldu fagnaðarópi,
er það brunaði hjá, vart meir en
steinsnar í burtu. Austurríkis sjó-
mennirnir tóku kveðju hans,en hann
stóð og veifaði hatti sínum í ákafa
unz skipið var orðið sem smábátur
á ölduhryggjunum.
Þegar kona hans og skipstjórinn
sneru sér að honum litlu síðar,voru
augu hans tárvot og hann titraði af
geðshræring.