Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 58

184
SYRPA
a8 koma peningar í fargjaldiö? Hann
gat ekki hjálpað mér. Hann átti
fyrir konu og börnum að sjá á Eng-
landi og sjálfum sér í Canada, og
hrykki til meira, þá lagði hann af-
ganginn fyrir til þess aö draga sam-
an í far handa fjölskyldu sinni.
En þótt honum væri þetta full-
kunnugt, að eg væri öreiga og að
hann gæti ekki að staðið, þá lét
hann samt einlægt sömu dæluna
ganga í bréfum sínum, að eg skyldi
koma vestur.
,, Steldu peningum“, skrifaði hann
mér, ef þú getur eklci komist yfir
þá með heiðarlegu móti, eða stelstu
með skipi, en beröu þig að komast
vestur hvað sem tautar“.
Stelast með skipi! Það var eins
og kveikt væri ljós í huga mér, og
aö mér hvíslaði: ,,já, hví ekki gera
það? Það er hægðarleikur“; og
upp frá því var það efst í huga mér.
Eg velti því fyrir mér kvöld og
morgna og miðjan dag.
Eg var kunnugur framreizlumönn-
um nokkrum á skipum. Eg leitaöi
þá uppi og lét þá segja mér tilhög-
un og háttu alla á skipunum. Mig
óraöi í að hægt mundi vera að stel-
ast meö skipi með öðru móti en
gamla laginu: að fela sig; og þang-
að til spurði eg kunningja mína
spjörunum úr, að eg loksins þóttist
sjá, að takast mætti að komast með
skipi ef eg hefði nógu mikið áræöi
og nógu mikinn kjark og gæti látið
eins og um ekkert væri að vera.
Eitthvað varð til bragös að taka.
Konan og börnin voru bjargarlaus,
og eg örkola vonar. Eg sneri mér
fyrst að því að leita upp skipið sem
eg stælist með. Það var nú ekki
mikill vandi í öðrum eins bæ og
Liverpool er. Eg frétti eftir skipa-
ferðum og varð þess brátt áskynja,
að skipið Kensington legði af stað
til Montreal innan tveggja daga.
Þangað var einmitt minni ferö heit-
ið. Eg fór út á skipið meðan það
lá í kví til að kynna mér það. Eng-
ins amaðist við mér á skipinu, svo
eg fór ofan á milliþiljur og skoðað-
ist þar um og frétti að hvenær skip-
ið færi, bæöi degi og stund. Þar-
næst var að vita, hvernig eg ætti að
koma tólakistu minni út á skipið,
svo ekki vekti grun. Eg gekk aft-
ur í land af skipinu og upp undir
vöruskygnið við kvína og var að
velta því fyrir mér. Eg vildi hafa
kistuna með mér, ef þess væri
nokkur kostur, en væri þaö ekki
hægt, þá ætlaði eg aö fara án henn-
ar. Stakkur mikill af farangri stóð
undir skygninu, sem eg var í, hon-
um var hlaðið upp öðrumegin í
skygninu. Þar stóð maður hjá og
var að festa númer við farangur ný
tekinn af vagni. Eg gekk til manns-
ins og spurði hann hvort farangur
sá færi allur með Kensington til
Montreal. Hann játti því, nema
farangur þriðja flokksyrði tekinn úr
skipi í Quebec, sagði hann.
Eg sá mér hér óðar leik á borði:
Að fara með kistuna á handvagni
ofan þangað og skáka henni í hlaö-
ann. Það var lafhægt. Ef einhver
yrði var viö mig, þá gæti eg sagt
að það væri farangur, sem farþegi
heföi borgað mér fyrir að koma
þangað fyrir sig. Eg réð af að
hafa þetta ráð undir eins og mér
datt það í hug og vék mér við til
að fara burt, í sama bili flögraði
pappírsmiði aö fótum mér úr far-
angri sem maður var aö ferma
af flutningsvagni. Eg laut niður
og tók hann upp. Það var farang-