Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 61

í SÝN OG ÞÓ FALINN SÝN
187
2. á milliþiljum. Eg- rannsakaði
bæði herbergin og fann að nokkur
rúmstæði voru auð í nr. 1 og réð
af að taka mér beykistöð í því á leið-
inni. Svo einsetti eg mér að leggja
niður enskuna, þangað til eg kæmi
til Canada, ef mér yrði þess nokkru
sinni auðið.
Skipið lagði við, þegar kom að
vitaskipinu og hafsögumannsbíitur-
inn kom eftir hafnsögumanni okkar.
Hann var að klífa ofun í bátinn sinn,
þá er einn af vélarmeisturunum kom
upp neðan úr lest. Hann hafði
mannræfil í eftirdragi og liélt í
hálsmálið á jakka hans og dró hann
að kaðalsstiganum, sem hékk út
yfir borðstokkinn, og lét hann klífa
ofan stiganneftirhafsögumanninum.
Það þarf ekki frá því að segja.
Hann var, vitaskuld, feiufarþegi
eftir gamla laginu. Eg kenndi í
brjóst um aumingjann. Hann var
allur kolugur upp fyrir haus, garm-
arnir á honum gaulrifnir og sjálfur
hann líkastur því að hann hefði
ekki bragðað mat í marga mánuði.
Afdrifir. hans gerðu mig hugsa um
hve lengi mig mundi reka undan.
Á milliþiljum var hringt til kveld-
verðarlitlueftiraðhafnsögumaðurinn
skildist við okkur, og farþegartóku
til að tínast ofan. Eg fór ofan í Nr.
i.meðútlendingumsemþar voru bás-
aðir, en hélt mig aftarlega í hópn-
um og beið við þar til þeir höfðu
tekið sæti, til að vita hvort þeim
væri vísað lil sætis fyrir ferðina.
En það var ekki, þeir skákuðu sér
niður hvar sem hverjum sýndist,
og þá tók eg mér sæti sem autt var.
Framreizlumennirnir báru fram
fyrir oss matinn og spurðu ekkert
eftir því livort við kærðum okkur
um réttinn eða ekki. Eg býst við
að þeir hafi haldið að það væri ekki
til neins, því þeir ímynduðu sér að
við værum allir útlenzkir og gætum
ekki talað ensku.
Eg gerði matnum góð skil. Það
var fyrsta máltíðin aiminnilega,sem
eg hafði fengið í marga rnánuði.
Eina meinið var tilhugsunin um kon-
una mína og bæði börnin: líklega
hefðu þau nú ekki nema þurra
brauðskorpu í kveldverð og kaldan
vatnssopa. Bitarnir snerust í hálsi
mér við þá tilhugsun. En eg
varð að harka það af mér, Og lofaði
mér því, að þau skyldu ekki skorta,
ef eg kæmist klakklaust yfir um.
Hitt vissi eg líka,' að konan og
börnin bæðu fyrir mér á hverju
kvöldi, að mér mætti auðnast að
komast ferðar minnar og verða ekki
handsamaður og gerður afturreka.
Að loknum kveldverði fórum viðaft-
ur upp á þiljur.
Nú rak að því fyrir mér að vita
hvaða rúm mér væri óhætt að taka
til að sofa í. Eg þorði ekki að taka
mér rúm, fyr en allir lögmætir far-
þegar voru háttaðir, því vís voru
böndin að berast að mér, ef eg lenti
á rúmi, sem einhverjum þeirra var
ætlað.
Eg fór ofan, þegar á kvöldið leið
og settist við eitt af borðunum.
Borðin stóðu eftir miðjum þiljum en
svefnklefarnir til beggja handa með
fram súðinni. Svefnklefarnir voru
einir sex ahs ogein þrjátíu rúmstæði
í hverjum þeirra.
1 einum klefanum sá eg æðimörg
auð rúmstæði, og þar ætlaði egmér
að láta fyrirberast. Eg ætlaði að
fara þar inn, þegar allir væru hátt-
aðir og slá eign minni á rúmfatnað,