Syrpa - 01.03.1912, Blaðsíða 65

í SÝN OG ÞÓ FALINN SÝN
191
honurfi fer. Efj varö að sjá til þess
að ekki kæmi til þess að eg þyrfti
að ganga fram hjá lækninum og sá
nú ekki annan kost vænni en fara í
felur, þar til kæmi til Quebec, og
ganga svo í land, þegar allir far-
þegar væru farnir af skipi og alt
orðið hljótt aftur og allir innfiutn-
ings-valdsmenn farnir burt.
Á skutþiljapallinum stóðu fjórir
björgunarbátar á stokkum. Eg
kleif upp þangað, leysti segldúkinn
ofan af einum bátnum og skreið inn
í hann og lagði svo seglið afur fyrir.
Eg sat um tvær stundir í felum
þessum, áður en skipið kom til Que-
bec, lét síðan líða enn eina stund til
og lyfti þá dúknum frá og gægðist
út. Milliþiljafarþegar voru allir
farnir í land og öngvir verðir eða
valdsmenn af meinu tæji við land-
göngubrúna. Nokktir menn voru
í önnum að afferma, og einn eða
tvo sjómenn sá eg á þilfarinu, aðrir
voru þar ekki, sem gætu þótt eg
vera grunsanuir. Eg smaug út úr
bátnum, kleif niður á þilfarið og
gekk rakleiðis í land. Enginn mað-
ur skifti sér af því.
Eg gekk upp skygnin með fram
skipakvínni og kom þar að sem ver-
ið var að ferma gufuskip mikið furu-
plönkum og borðum. Það var á
helgi og leit út að lægi á og þeir
væru liðsþurfa. Eg gekk því til
þess, sem eg þóttist sjá áð væri
fyrir verkinu og spurði hann hvort
hann þyrfti manns við. Mér datt
ekki í hug að eg yrði tekinn í vinnu
en mér þótti engu niður steypt þó
eg reyndi það, og óvart kom mér
það, að verkstjórinn sagði mér að
fara úr sloppnum og ganga í vinn-
una.
Eg vann það sem eftir var dags
og alla nóttina og framan af mánu-
degi. Við lukum við að ferma skip-
ið um klukkann tíu um morguninn
og fór eg þá á vit við launin og
fann að eg hafði unnið mér inn
nærri fimrn dollara, miklu meira en
eg hafði gert mér í hugarlund og
meira en nóg til að borga járnbraut-
arfarið til Montrcal.
Þegar til Monireal kom, leitaði
eg upp bróðir minn. Hann varð
meira enn forviða að sjá mig þang-
að kominn, enn eg var allur með
hugann við hitt, hvernig eg ætti að
nálgast kistuna mína. Það var nú
auðveldasti hlutinn af öllu saman.
Bróðir minn fór beina leið ofan að
kvínni, sem Kensington lá í og
spurði eftir hvort kistan hefði kom-
ið. Það var farið með hann þang-
að sem farangurinn var geymdur,
og þar fann hann kistuna. Hann
leiddi sig að kistunni og svo var
honum leyft að fara með hana.
Eg fór að vinna með bróðir mín-
um tveimur dögum síðar og mig
hefir ekki til þessa dags iðrað að eg
stalst vestur til Canada með Kens-
ington. Lánið hefir fylgt mér frá
þeim degi að eg fór frá Liverpool-
bryggjunni og siðan hefir mig ekki
skort neitt. En ekki veit eg hvað
orðið hefði um mig, konu og börn-
in tvö, ef eg hefði setið kyrrí Liver-
pool. Oft er mér það í huga.
Stálpennar.
Það er ekki meir en 100 ár síðan
farið varaðbúa til stálpenna. Fyrst
var skapt og penni smíðað hvort
tveggja í einu lagi og kostaði það
áhald um SOc. Þeir pennar þóttu
miklu stirðari en fjaðrapennar, unz
það ráð var tekið, að skera upp í þá.
Hin mesta framför í stálpenna gerð
var sú, að vél var fundin upp til að
skera upp í þá; eftir það gat einn
maður ,,klofið“ 45,000 penna ádag.