Syrpa - 01.06.1912, Qupperneq 4

194
SYRPA
um slóðir; því að vel þekti pálminn þá menn alla, er
þar fóru um að jafnaði. Þetta var maður og kona,
er hvorki höfðu með sér föruneyti né klyfjadýr,
. tjald né vatnslegil.
— Sem egf er lifandi,mælti pálminn við sjálfan sig
þá eru þessi hjú hingað komin tilþesseins að deyja.
— Furðar mig það stórum, að ljónin skuli ekki
vera komin á kreik eftir þessari bráð. En ekkert
þeirra hreyfir sig. Og ekki sé eg heldur neinn stiga-
manninn á ferli. En þeirra verður víst ekki lengi
að bíða.
Sjöföldum dauða ganga þau í greipar, hugsaði
pálminn með sér: Ljónin gleypa þau — höggorm-
arnir bíta þau — þorstinn sálgarþeim — stigamenn-
irnir myrða þau — sólin brennir þau — og hræðsl-
an yfirbugar þau. — Og hann reyndi til að beina
huganum að einhverju öðru, því hann viknaði við
að hugsa um væntanleg forlög þeirra — mannsins
og konunnar.
En á takmarkalausu flatneskjunni umhverfis
pálmann var ekki nokkur sá hlutur til,er hann þekti
ekki áður og hafði virt fyrir sér um þúsundir ára.
Ekkert fekk íaðað að sér athygli hans, svo að hug-
urinn varð ósjálfrátt að hvarfla aftur til ferðamann-
anna.
— Þurkur og vindui! andvarpaði pálminn —
hann mintist þann veg tveggja hinna skæðustu óvina
lífsins á eyðimörkinni —: Hvað er það, sem konan
ber á handlegg sér? Eg fæ ekki betur séð en að
þau séu með barn — heimskingjarnir þeir arna!
Pálminn var g"löggsýnn, eins og týtt er um öld-
unga; og honum skjátlaði ekki. — Konan bar á
handleggnum barn, sem hallaði höfðinu að brjósti
hennar og svaf.
— Barnið er ekki einu sinni nægilega klæðum
búið, mælti pálminn ennfremur. Eg sé að konan
hefir brugðið upp klæðafeldi sínum og sveipað um
það. Hún virðist hafa gripið það upp úr rúminu í
flýti og þotið af stað með það. — Nú skil eg: þetta
eru flóttamenn.
— En heimsk eru þau engu að síður,hélt pálm-