Syrpa - 01.06.1912, Síða 5

FLÓTTINN TIL EGYPTALANDS.
195
inn áfram. Og fylgi þeim ekki verndarengill, þá
hefði þeim verið betra að gefa sig óvinum sínum á
vald, en að leita hingað út á eyðimörkina.
— Eg get hugsað mér hvernig þetta hefiratvik-
ast: Maðurinn er við vinnu sína, barnið sefur í
vöggunni og konan er farin út að sækja vatn. Þeg-
ar hún er komin nokkur skref frá dyrunum, sér hún
óvinina koma æðandi. Hún þýtur inn, grípur barn-
ið, kallar til mannsins að fylgja sér og hleypur af
stað. Síðan hafa þau verið á flótta marga daga,og
eg er viss um að þau hafa ekki notið augnabliks-
hvíldar. Já, þann veg er þessu háttað; en eg segi
nú samt, að ef ekki fylgir þeim verndarengill.....
Þau eru svo óttaslegin, að þau finna enn hvorki
til sársauka né þreytu; en þorstan sé eg speglaðan
í augum þeirra. Eg held eg ætti að vera farinn að
þekkja þorstamerkin á ásjónum ferðamannanna.
Og þegar pálmanum kom þorstinn í hug, fóru
krampadrættir um stofninn og blöðin engdust sam-
an eins og þeim væri haldið yfir eldi.
— Væri eg- maður, mælti hann, þá mundi eg
aldrei hætta mér út á eyðimörkina. Enda er það
ofdirfska öðrum en þeim,er rætur eiga niðri í hinum
ótæmandi vatnslindum. Hér getur jafnvel pálman-
um verið hætta búin — já,jafnvel pálma,eins og mér.
Gæti eg gefið þeim ráð, mundi eg ráða þeim að
hverfa héðan hið fyrsta heim aftur. Því að óvinir
þeirra geta aldrei orðið þeim jafn-skæðir og eyði-
mörkin. Ef til vill álíta þau, að gott sé að hafast
hér við. En sá veit gjör sem reynir, og oft hefi eg
átt fullt í fangi með að halda í mér lífinu. Er mér
einkurti minnisstætt eitt sinn er eg var ungur, þegar
hvirfilvindurinn feykti yfir migheilu sandtjalli. Mér
lá við köfnun. Og gæti eg dáið, þá mundi þetta
hafa verið mín síðasta stund.
Pálminn hélt áfram að hugsa upphátt eins og
gömlum einstæðingum er títt.
— Eg heyri kynlegan hljómþyt fara um krón-
una mína, mælti hann;hvert einasta blað titrar. Eg
veit ekki hvað veldur þeim kynjum er um mig fara
við að sjá þessa vesalings flóttamenn. En konan