Syrpa - 01.06.1912, Síða 7

FLÓTTINN TIL EGYPTALANDS
197
hlið hennar og lamdi með kreptum hnefum skræln-
aða jörðina. Og pálminn heyrði þau vera að tala
sín í milli um, að þarna hlytu þau að bera bein sín.
Hann skyldi einniir af samtali þeirra, að Her-
ódes konungur hefði látið myrða öll börn tveggja
°g þriggja ára, af ótta við það, að hinn mikli vænt-
anlegi konungur Gyðinga væri fæddur.
— Þyturinn fer vaxandi, mælti pálminn. Þeir
eiga víst ekki langt eftir, vesalings flóttamennirnir.
Hann heyrði það líka á þeim,að þeim stóð ótti af
eyðimörkinni. Maðurinn sagði að betra hefði þeim
verið að vera kyrr og veita hermönnunum viðnám,
en að flýja hingað — Það hefði orðið þeim léttbær-
ari dauðdagi.
— Guð hjálpar okkur svaraði konan.
— Hvernig má það verða, mælti maðurinn, þar
sem við erum hér varnarlaus innan um óargadýr og
höggorma. — Og hann reif klæði sín í örvæntingu
oo- p-rúfði andlitinu niður í jörðina. Hann var með
öllu vonlaus, eins og sá, er hlotið hefir banasár.
En konati sat flötum beinum, spenti greipar
um kné sér og horfði út yfir eyðimörkina. Og svip-
ur hennar lýsti takmarkalausri sorg.
Pálminn tók eftir því,að enn óx þyturinn í lauf-
inu. Konan hafði auðsjáanlega einnig orðið þess
vör; því að hún leit upp í laufkrónuna. Og um leið
hóf hún ósjálfrátt upp hendurnar.
— Döðlur, döðlur! hrópaði hún.
Svo innileg bæn fólst í röddinni, að pálminn
óskaði að hann væri ekki hærri en svo, að jafn-auð-
velt væri að ná í döðlur hans,eins og tína rauðu ber-
in af þyrnirunnanum. Hann vissi sem sé að krónan
var alsett döðluskúfum, — en hvernig áttu flótta-
mennirnir að ná til þeirra — slíka ógnarhæð!
Maðurinn hafði þegar veitt því eftirtekt, að
döðlurnar hengu svo hátt, að engin leið var að ná
þeim. Honum varð það því ekki einu sinni að líta
við, en hafði hinsvegar orð á því við konuna, aðjít-
ið gagnaði að óska þess, sem ómögulegt væri.
En barnið, sem var að hlaupa þar í kring og