Syrpa - 01.06.1912, Síða 11

VORHRET
201
Já, þa'ö hlaut að vera eitthvað, sem
hafði ráðið þessari giftingu.
En hvað sem ölltt slú'ðri leið og öll-
uni Gróu-sögum, var Sigríður Grims-
dóttir orðin frúin á Stað, og kunn-
ingjastúlkur hennar fengu að sjá það
og hcyra, þegar þær kontu að heim-
sækja blessaða frúna sína, að hún vissi
af því að hún var frúin á Stað.
“Farðu nú að vakna, því aö fólkið
fer bráðum að koma til kirkjunnar.”
Séra Pétur rumskaöist og sneri sér
við og teygði úr sér svo aö brakaði t
öllu rúminu, leit síðan upp svefn-
þrungnunt atigunt, velti sér svo aftur
innan í sængina, lokaði augunum og
bjóst til að fá sér enn lítinn ntorgun-
dúr .
“Ilvað er að sjá þig, maður, ætl-
arðu virkilega að fara að sofa aftur?
Kaffið verður kalt. Eg læt það hér á
borðið; þú ræður, hv'að þú gjörir.”
Það var auðheyrt, að skapsmunir
frúarinnar fóru að ókyrrast. Hún
setti skutulinn á borðiö og gekk snúð-
ugt fram úr húsintt og skelti hurðinni
hart á eftir sér.
Presturinn lauk ttpp augunutn og
horfði út í gluggann, reis siðan upþ á
olnboga og nuggaði stýrurnar úr aug-
unum með hendinni, seildist síðan eft-
ir bollanum á borðinu og drakk úr
honum, lagði sig síðati á bakið aftur í
rúmið og horfði ttpp cftir súðinni i
húsinu. En hvað það var notalegt að
liggja svona og jafna sig ofurlítið
eftir hinn langa og væra nætursvefn.
Svona lá hann um stund. En svo
hrökk hann upp úr þessari værð við
það, að stundaklukkan sló hálf ellefu.
Já, hann mátti til að fara á fætur.
Iíann teygði úr sér á ný, geispaði
langan og settist upp, tók síðan sæng-
ina með niestu hægð ofan af sér og
mjakaði sér fratn á rúmstokkinn og
sat þar kyrr litla stund. Tók siðan
sokkana, sem lágu á stól við fótagafl-
inn á rúminu, braut þá á hæl og
snteygði þeirn upp á fæturna ofur-
hægt, fór síðan í buxurnar og setti
upp ásig morgunskóna sina, stóð svo
upp, gekk fram á gólfið, teygði hand-
leggina langt upp í loftið, beygði
höfuðið aftur og geispaði gríðar-
lega. Síöan gekk hann að þvottaborð-
inu og tók svampinn úr sápuskálinni,
dýfði honum niöur í vatnið, kreisti
síðan það mesta úr honuni og fór svo
að þvo sér, og var ekki laust við, aö
það færi ónota kuldahrollur um hann,
þegar kalt vatnið rann niður um
hálsinn á honum og ofan á bringuna.
I’egar prestur var búinn að þvo sér
og greiða, lauk hann við að klæða sig.
Að því búnu gekk hann litla stund um
gólf, setti sig síðan niður í stólinn,
sem stóð við borðið i luisinu, og hall-
aði sér aftur á bak og horfði út um
gluggann.
I'á var það ræðan. Eitthvað mátti
hann til með aö hugsa um hana. Að
semja nýja, var auðvitað ekki að tala
um; til þess var enginn tími. Hann
varð að reyna að finna einhverja
gamla, scm gæti átt við guðspjallið.
En hvert var nú guðspjallið? Hann
fór að leita að almanakinu í bóka-
skápnum fyrir ofan borðið. Þegar
hann var búinn að finna það, fletti
hann því sundur og lcitaði að sjötta
sunnudegi eftir páska. Jú, það var
rétt. “Þegar huggarinn kemur”—unt
þaö var guðspjallið. Nú var bara að
finna cinhverja ræðu, sent ætti við
þetta efni. Hann lauk upp skúffunni
undir skrifborðinu, hægra megin, og
tók upp úr henni 4 eöa 5 samanbundna
blaðaböggla. Það var liinn andlegi
fjársjóður séra Péturs. hin andlega