Syrpa - 01.06.1912, Qupperneq 17

VORHRET
207
hálfur og ekki þaö, því aö mín and-
lega köllun tekur upp mestan minn
tíma, eins og yöur er kunnugt um, og
þaö litla, sem eg gjöri, gjöri eg því
utan viö mig. Hvað segið þér, Grím-
ur minn? Þér eruö athugull og nær-
gætinn um öll hreppsmál.”
Gr'nnur ók sér í sætinu litla stund
áður en hann svaraði spurningum
prests, hallaði sér fram á borðiö og
gaut hornauga til Sigurgeirs.
“Mér finst .eins og oddvitanum ó-
þarfi að leggja svona mikið með
drengnum, þegar hann cr kominn á
þennan aldur, og ekki sízt ef fleiri en
einn vildu taka hann fyrir litla eða
máske enga meðgjöf. Þá finst mér
sjálfsagt að hreppsnefndin sæti þvi.
Eða eruð þér, prestur, ekki sammála
okkur um það ?”
Prestur þagði um stund, en tók síð-
an til máls og sneri orðum sínum til
Sigurgeirs:
“Eins og cg tók fram áðan liafið
þér, vinir minir, miklu betur vit á
öllu þessu en eg. En fyrst þér voruö
svo velviljaðir aö bera þetta undir
mig, þá skal eg reyna að láta upp mitt
álit á málinu. En eg bið yður að fyr-
irgefa, að eg tala máske meira frá
prestlcgu sjónarmiði heldur en sem
hreppsnefndarmaður, því að það
gengur oft illa að sameina það and-
lega og veraldlega. Það er auðvitaö
ekki nema alveg rétt að takatillit til
þess, að hreppurinn þurfi sem minst
að leggja með ómögum sínum, og eg
tala ekki um, ef hægt væri að koma
þessum dreng fyrir meðgjafarlaust,
þá er sjálfsagt aö gjöra það, ef mað-
ur fær jafngóðan stað fyrir hann.
Eg legg því ekki til að láta hann vera
kyrran á Bakka, því að þótt mér taki
það sárt, vegna lians Jóns míns gamla,
þá verð eg sem sóknarprestur að segja
ykkur það, að drengurinn er mjög fá-
kunnandi, og eg býst við að það sé
lítil rækt lögð við að innræta honum
guðs orð og góða siðu. Við verðum
því að reyna að koma honum fyrir
einhversstaðar annarsstaðar í góðum
stað, en það gengur nú máske ekki
svo vel, því að það er ekki svo auð-
hlaupið á góð heimili handa þessum
aumingjum, sem hafa alist upp í aga-
leysi, án þess að læra nokkuð gott til
munns eða handa. Viö sem hrepps-
nefndarmenn verðum bæði vegna
samvizku vorrar og þeirrar ábyrgöar,
sem á okkur hvílir, að hafa eftirlit
með því, að þcssir vesalingar, sem eru
undir okkar vernd, læri eitthvað gott
og komist sómasamlega i tölu krist-
inna manna. Eg vona að þið séuð
mér samdóma um þetta atriði?”
I-linum lireppsnefndarmönnunum
var hálf ógreitt um svör. Þeir litu
hvor á annan og svo niður fyrir sig.
Loks rauf Sigurgeir þögnina:
“Mér dettur auðvitað ekki til hugar
aö hafa á móti þessu, sem þér segið.
En eins og yður er kunnugt, er ekki
æfinlega gott fyrir okkur hrepps-
nefndarmenn að sjá það fyrir fram.
hvernig heimilin munu reynast. En
hreppsins vegna er það skylda okkar,
ef við höfum völ á tveimur stöðum,
sem okkur finnast sómasamlegir, og í
öðrum þyrftum við t.d. að borga 40
krónur með ómaganum, en í öðrum
máske ekki neitt, þá er sjálfsagt að
taka þann síöari. Eða hvað finst þér,
Grímur ?”
“Það er alveg rétt hjá þér, oddviti
góður, við verðum að taka tillit til út-
gjaldanna. En það er auðvitað líka
rétt hjá blessuðum sálusorgaranum
okkar, að á okkur hvílir ábyrgð gagn-
vart uppfræðslu ómaganna.”