Syrpa - 01.06.1912, Síða 25

VORHRE'I'
215
á fætur. en fæturnir voru oriSnir svo
dofnir af kulda, að hann fann ekki til
þeirra. Hann kraup því niöur aftur
og færöi sig svo vel sem liann gat inn
undir baröiö. Þá flaug honum i hug
hvaö presturinn niundi scgja, þegar
bréfiö komst ekki til skila. Hann fór
ofan í vasann og tók bréfiö upp. Jú,
ekki var hann búinn aö týna þvi.
Hann ætlaöi að stinga því niður aft-
ur, en hætti viö |taö, því aö þá kom
honum til hugar, aö presturinn mundi
máske halda, aö hann heföi týnt því,
því aö ef hann yröi úti um nóttina og
fyndist svo, þá mundi hann vera
klæddur úr treyjunni, og þá yröi
bréfiö eftir í vasanum, og presturinn
fengi þaö ekki aftur. Hann skyldi
heldur halda á því í hendinni, því þá
mundi presturinn hljóta aö fá aö vita
þaö, aö liann heföi ekki týnt bréfinu,
heldur geymt þaö vel, meöan hann
heföi getaö þaö. Hann krepti því
hendinni utan um bréfið og stakk
henni svo ofan í vöttinn. Svo ýtti
hann fótunum inn í snjóinn og bolnum
á eftir eins vel og hann gat, og eftir
litla stund var snjórinn búinn að
hylja hann allan.
Honum fór aö finnast, aö sér væri
farið aö liöa svo vel, og sundurlausar
draummyndir fóru að fljúga i gegn
um huga hans. Honum fanst hánn
vera kominn til mömmu sinnar og
vera aö leika sér í kjöltu hennar. og
hún var aö tala viö hann urn englana,
seiii sæktu góðu börnin og bæru þau
upp til guös. Svo fanst honum engill
ko i a ; hann var álika stór og hann,
meö snjóhvíta vængi, og liann tók í
hendina á honum, og s.o flugu þeir
upp frá jöröinni og liðu upp í geim-
inn áleiöis til stiarnanna. Aldrei
haföi honum liðið eins vel. Hann var
svo sæll, þar sem engillinn hélt í hönd
honum og hann fékk aö horfa á
stjörnurnar í himingeimnum í kring
um sig. Svo þótti honum móöir sín
vera komin og taka i hina hendina á
sér, svo broshýr og mild. og svo liðu
þau ÖIl áfram, lengra og lengra upp
frá jörðinni, og einlægt varö bjartara
og bjartara í kringum þau.
Á þriöja í hvítasunnu var bjart veö-
ur, heiörikja og frost og sunnan renn-
ingur fyrst um morguninn en kyröi
þegar fram á daginn leið.
En það var ömurleg sjón aö líta yf-
ir jörðina alhvíta, svo aö 'ekki sást á
dökkan díl neinstaöar, nema þar sem
háir klettar eða húsastafnar risu upp
úr snjóbreiðunni. Snjórinn var svo
mikill að skaflar i dældum og kvosum
voru 2 til 3 álnir á þykt.
Afleiöingarnar af hretinu urðu
voðalegar. Allmargt af fé hafði fent
og lömb króknað úr kulda, og jafnvel
ærnar frá lömbunum, þær sem hold-
grannastar voru. Þeir bændur, sem
höföu verið heylausir, höfðu skorið
lömbin til að reyna aö halda lífinu i
ánum, og þaö haföi tekist hjá flestum;
að .visu var þaö ekki ósjaldan, að ærn-
ar höfðu oltiö út af, þótt lömbin hefðu
veriö skorin.
Alstaöar mætti auganu sama
hryg'ðarsjónin; snjórinn og frost-
harkan úti en inni í húsunum ærnar
dauöar eöa deyjandi úr sulti og harö-
rétti.
Það voru fáar ær, sem margur
bóndinn haföi i kvíum þaö sumar.
Marrir, sem höföu átt 40 til 60 ær,
færðu ekki frá nema 20 til 30 eða þar
um b 1. Hinar höföu orðið lamblaus-
ar eða drepist úr bor um vorið.
Daginn sem upp birti fréttist þaö