Syrpa - 01.06.1912, Qupperneq 35

DÝRAFJARÐAR SAGA
225
skemtilegri nótt, en eg hef'Si gctaíS í-
myndaö mér.”
Hinn segir: “Betur væri það, ef
þú værir hjá okkur lengur.”
Jón segir: “ÞaS er mikiS, aS þiS
skulið vita óorðna hluti, en við vitiun
ekkert.”
Hinn segir: “ÞiS eru'ö sjálfir skuld
í því; öllum var gefinn jafn vísdóm-
ur í upphafi. en þegar fólkiS skildi,
þá héldum viS og höldum enn viS
sömu siði, og kennum þá nákvæm-
lega börnum okkar og útbreiSum þá
meSal allra. En þiS hafiS veriS svo
einrænir, aS hver hefir haft sitt og
ekki viljaS kenna öSrum, og því er
allur forni vísdómurinn dáinn út hjá
ykkur.”
Jón segir: “Mér er forvitni á aS
vita, hvenær fólkiS aSskildist, sem þú
talar um.”
Hinn svarar: “Eg segi þér þaS
sem mér hefir veriS sagt, og því er ó-
hætt aS trúa. AS eitt sinn, er Adam
var aS róta um jörSinni og erfiSa sig
þreyttan, en Eva var heima viS aSset-
ur þeirra meS börnunum, voru 15 úti
hjá henni, en jafnmörg inni. Þá birt-
ist drottinn henni, og varS henni bylt
viS, því hún ótta'ðist hann. Hann
spurSi hana, hvort þetta væru öll
börnin hennar; en hún fyrirvarS sig
fyrir hvaS mörg hún var búin aS
eiga, og sagði ‘já’. Þá sagSi drott-
inn: ‘ÞaS, sem þú vilt hylja fyrir
mér nú, skal verSa huliS med sínum
afkvæmum fyrir hinum og þeirra af-
kvæmum til dómsdags.’ SíSan hefir
drottinn skýlt okkur í jarðarinnar
fylgsnum, og alt eins hefir guS sýnt
okkur miskunn eins og ykkur, og trú-
um viS hans stórmerkjum eins og þiS,
og endurlausn Messíasar erum við aS-
njótandi eins og þiS. Margt af ykk-
ur trúir því ekki, a'S viö séum til, en
okkur stendur á sania; þó ættuð þiS
ekki aS tala okkur illa til. því þaS er
heimskulegt að tala þvi illa til, seni
ekki er til. En þaS mátu engum
segja, aö þú hafir verið hjá okkur
þessa nótt; en ef þú vilt, mátu láta
þaS liggja skrifaö cftir þig dauSan.
Breytir þú út af þessu, verSur þaS
þitt ólán.”
AS þessu töluðu, heyrir Jón um-
gang og sér ljósbirtu leggja inní hús-
ið. Inn koma 10 kvenmenn og hefir
hver um sig fatabagga á handleggn-
um; þær liafa þrjú ljós. Rísa þá 2
menn úr hverju rúmi, og lízt Jóni vel
á alt fólkiS. Sú, sem þjónaði lionum
til sængur um kveldiö, kom nú aftur
og fékk honum fötin þurr og lirein;
var gert að sauni á skóm hans og
hnappar festir í buxur hans. Allir
klæddust skjótt og gengu út eftir aS
þeir höfðu drukkiS, en Jón og rekkju-
nautur hans urSu lítiS eftirstanza.
Tekur hann þá könnu og drekkur og
býSur Jóni meS sér, og segir hann
muni ekki verSa of saddur í kveld;
síSan drekkur Jón vild sína úr könn-
unni; gengur hinn siðan fram og
leiðir Jón með sér. Jón segist ekki
kunna viS, að þakka ekki biskupnum
fyrir næturgreiSann. Hinn segir þaS
engu standa, því biskupinn ætlist
ekki til þess. Fara þeir sí'ðan sama
veg út og Jón kom inn um kveldiS, en
er þcir koma út, hvarf Jóni maðurinn
og sá hann ekki annað en klettana og
fjörugrjótiS, en heyrSi bæði áraglam
og mannahjáldur. StóS Jón svo litla
stund undir kletunum og langaði til
aS tala viS þá og finna aftur. í þeim
svifum veit hann ekki fyrri til en Sig-
urÖur stendur hjá honum og gengur
hann þegjandi af staö. Jón hyggur
15