Syrpa - 01.06.1912, Page 36

226
SYRPA
að bezt nituii fyrir sig a'ö fara á eftir
ltonutn; fara þeir svo þar til kom að
skipinu; bregður Siguröur |>á hendi
yfir hann og þykist Jón vita, aö þá
ntuni þeir sýnilegir.
Siguröiir segir: ‘ Láttu nú engan
vita af þessu. hvernig sem þú veröur
spuröur.”
1 þeini svifunt þustu vermenn aö
og eru hcldur brosleitir. Svo var ró-
ið eins og vant var, en um kveldið fcr
eins og aö vanda, aö Siguröur liverf-
ur er minst varir, cn jón stendur
eftir. I >á láta vernienn ekki liíöa, aö
spyrja Jón, cn þaö var til cinskis.
Jón segir,: "V:eri ómögulegt að
eg hafi sofiö undir steinunum á naust-
unum? En um Sigurð hvorki segi eg
eöa veit meira en áður.”
Líöur svo af vcrtíöin aö ekkert ber
til tiðincía. Um Sigurð fór um kross-
messuna, eius og áöttr er sagt. Fyrir
Jóni gekk líka eins og spáð hafði
veriö, aö hann varð stórbóndi á Sæ-
bóli og þókti hann og Þórunn merk-
isltjón á sinni tíö. Stóð bú þeirra
með blóma, þótt þau gæfi á báðar
ltendur. Jón liélt út skipi því, cr ög-
niundur haföi átt, og aflaði ætiö þótt
engir aörir öfluöu, og þaö oft þar
scm ólíklegast þótti, því hann hafði
ráð hitldumannsins: að renna færinu
ltvar scm vcra skyldi. Varð ltann
gamail maötir, og að honurn látnum
fanst þessi saga í bréfarusli hans, og
með því endar hún.
(ÖM
\g\m
Úr dularheimi.
(Aösent).
Bjarni amtmaíur Thróarensen og
Oddur Iæknir Hjaltalín, voru hinir
mestu aldavinir. Sagt er að þeir
hafi bundiö það fastmælum, að hver
þeirra sem f}rr dæi, skildi láta hinn
vita hvernig lífinu væri háttað hinu
megin grafar, væri það annars
inögulegt.
Mörgum árum síðar, var Bjarni
amtmaður staddur í brúðkaups-
veizlu á Möðruvöllum í Hörgárdal.
Það var komið tindir miðnætti og
menn seztir að drykUju. Allt í einu
sækir svo mikiil svefn á Bjarna að
hann má eigi uppi sitja vakandi;
hann færir þá stól sinn út að hlið-
vegg stofunnar, hallar sér að þiljum
og er þegar stein sofnaður.
Ekki svaf hann þó nema fáar
mínútur; en þegar hann vaknaði
voru hans fyrstu orð þetta:
,,Nú er Oddur læknir Hjaltalín
dáinn“.
,,Strax þegar eg var sofnaður“,
mælti Bjarni, ,,Uom hann til mín,
heilsaöi mér tindur glaðlega og
mælti: ,Mér líður ágætlega Bjarni,
en alt er það samt öðruvísi, en við
hugsuðum okkur* “.
,,Samtalið varð þó eigi lengra en
þettaþví hann hvarf mér eins skyndi-
lega eins og hann kom“.
Nokkrum dögum síðar fréttist lát