Syrpa - 01.06.1912, Qupperneq 39

ÚR DULARHEIMI.
229
Ekki mundi hann eftir aðhafaséð
g'jðrfulegri persónur en þessar, um
sína daga.
Sérstaklega fanst honum þó kon-
an tilkomu mikil; hún var frábær
aö fríðleik, og að því skapi fagur-
iega vaxin.
í>au voru snirtilega búin og stærS-
ar munur þeirra, lítill eða enginn.
Nú fyrst fór presti ekki að lítast
á blikuna, þvi þó hann hugrakkur
væri, þá þorði hann fyrir engan mun
að ávarpa þau að fyrra bragði.
Hann lá um stund hreifingarlaus
í rúmi sínu og beið þess sem verða
vildi.
En biðin varð ekki löng.
, Konan snöri sér við skyndilega,
leit til rúmsins.og mælti mjög þýð-
tega um leið og hún tók upp mjólk-
tirkönnuna:
,,Viltu ekki drekka?“
Prestur játti því,og tók við könn-
unni.
Hún beið meðan hann drakk; tók
svo aftur við könnunni og setti hana
á borðið með hægð.
Prestur sá nú, að ekki mátti svo
búið standa lengur; hann herti því
upp hugann og mælti:
,,Hvaðan komið þið?“
Konan varðfyrir svörutnogmælti:
,,Við komum hérna framan úr
veitinni“.
,,En hvert ætlið þið að fara?“
spurði prestur.
,,Við ætlutn hér út með firðinum,
þangað sem skipskaðarnir verða
mestir í vetur“.
Prestur spurði þau ekki um fleira,
enda sá hann að þau bjuggust til
brottferðar.
Litlu síðar var ljósið slökt, og
presti fanst eins og þau fara niður
um svefnhúsgólfið.
Þá byrjaði samtalið aftur,ogsmá-
dofnaði, unz ómurinn dó út í fjar-
lægð.
Það rættist sem konan sagði; tjór-
ir skiptapar urðu þeim megin fjarð-
ar — mig minnir — á jólaföstu hinn
næsta vetur.
Margt virðist benda í þá áttina,
að ýmislegt sé til milli liimins og'
jarðar, sem vér mennirnir fáum al-
drei skynjað,og sem vísindutn vorra
tíma auðnast aldrei að rannsaka.
Það leynist fyrir utan yztu endi-
mörk þekkingarinnar, — og það er
aö líkindum það bezta.
Þess skal getið að lyktum, að æf-
intýri þetta hefir ekki farið langar
almannaleiðir eins og sumar þjóö-
sagnir aðrar, og hefir því litlum
breytingum tekið.
Ritarinn.