Syrpa - 01.06.1912, Blaðsíða 44

234
SVRPA
veriö rekið austur sanda meö
AmarMlsjökli og röktu þeir
nlóöirnar alt aö hreysi Eyvindar.
Uröu þjófamir þá naumt fyrir;
þeir voru aö' lesa húslestur, þegar
hygöarmenn komu að þeim.
Eyvindur varö þá skjótur til
bragðs, greip pott þeirra og ýms
áhöld önnur, og sökti niöur i fen
eitt, svo hinir fundu ekki, og öll
sluppu 'hjúin úr höndum bygöa-
manna upp á jökulinn. Sveitamenn
létu greipar sópa um híbýli Ey-
vindar, og fanst þeim mikiö' til
um, hversu haglega sumi búsáhöld
voru tilbúin; þar tóku þeir körfur.
sem Eyvindur haföi riöiö úr tág-
um, nieö svo mikilli list, aö þær
voru vatnsheldar. Þéir fundu þar
og vi'ðarköst stóran, og 80 sauöar-
föll í, og eins vel flrá gengiö1, eins
og fyrr er sagt um köstinn á
HveravöIIum. Þaö sem eftirleit-
armenn gátu ekki flutt meö sér til
bygða, Iögðu J>eir eld í og brendu
til kaldra kola.
Ekki er ])aö lrklegt, ]>ó sumir
segi svo frá, aö þau Eyvindur hafi
látiö fyrirberast á Hveravöllum
þennan vetur næsta eftir; því
kunnugt mátti honum vera, hvem-
ig var aö. vera þar all-laus. Hitt
er trúlegra, aö hann 'hafi þá, sem
stundum endranær, leitaö hælis
hjá Jóni bróöur sínum í Skipholti.
og ætla flestir, aö þau Halla bæöi,
hafi verið geymd þar í skreiða-
skemmu um vetuirinn. Grun höföu
menn á því, aö Jón flytti mi'du
meiri tdl í kaupstað, en líkindi
voru til, aö’ hann ætti af fé sínu,
og eins hitt, aö hann 'hef'öi enga
gan'gskör gert aö því, aö leita aö
feitum hesti, sem h"num hvarf
urn' ]>etta leyti. Þegar Eyvindur
fór aftur til fjalla ertir þenna
vetnr, ætla inenn, aö bróðir hans
liafi byrgt hann að nauðsynlegum
búsáhöldum, og settist Eyvindur
þá að í Eyvindarveri eöa Eyvind-
arkofaveri, noröur undir Sprengi-
sandi, vestanvert viö veginn, fy.ir
austan Þjórsá, en móts við Arn-
arfellsver. En áöur en kngra er
komiö: frá hinum fyrri stööum
Eyvindar, veröur að segja hér þá
sögu, aö einhverju sinni, meöan
hann var á Iíveravölluin eöa und-
ir Arnarfelli, er sagt aö hann hafi
fariö aö' kynna sér leiðir um fjöll
og jökla; fór hann þá um Langa-
jökul og varö fyrir honum dalur
í jöklinum grasi vaxinn, ofarlega i
dalnum sá hann hvar maö'ur fór,
og rak fjár'hóp á undan sér. Ey-
vindur gekk til hans og heilsaði
honum. Hann tók kvcðju hans og
heldur þurlega. Eyvindur spuröi,
hvert hann ætlaöi. Hann sagíist
reka heim búsmala til mjalta.
Eyvindi leizt maöurinn illmann-
legur, brá þó á glens viö' hann, og
bauö honum til glimu, og tók hann
því ekki fjarri. Glímdu þeir svo
um; stund og fann Eyvindur þaö,
aö hann mundi ekki hafa afl við
hann; }>ó fóru svo leikar, aö Ey-
vindur feldi dalbúann. Sma’inn
stóö skjótt upp aftur og sagðjj:
“Ekki mundir ]>ú fella bróöur
minn svo fljótt, ef þið ættust viö.”
Eftir það gengu þeir heim undir
bæinn, og ráku féð á stööul. Km
])á kona frá bænum, og bar skjólu
á handlegg sér. Smalinn kv'aöi
svo féð, en .konan fór aö mjólka.
Eyvindur heilsaöi konunni. og tók
hún ekki kveðju hans, me^an
smalinn var á kvíabólinu; en þeg-
ar hann var genginn heim undir
bæinn: baö Eyvindur lmna aö gefa
sér mió'k aö dre’^ka. Hún tók þá
tóma skjólu, mjólkaöi í hnna eina
áná og rétti honum. Eyvindur tók