Syrpa - 01.06.1912, Blaðsíða 50

NUNNAN í HULINSHEIMUM.
(Sönn safja, þýdd úr ensku).
“Hér getum við notið þæginda til
miðnættis,” sagði Kellaw, er við sett-
umst á gluggasætið við endann á
langa ganginum. Það vár óttahreim-
ur i rómnum.
“Hvaða þægindi bíða okkar eftir
miðnætti?” spurði eg.
“Engin.” Rödd hans og látbragð
lýsti í einu hryllingi og óþolinmæði.
“Jæja, Kellow, við njótum stund-
arþriðjungs skemtunar, og eg óska að
njóta vel. Rétt sem stendur trúi eg
ekki á vofur.”
“Það er þitt lán ! Ætt mín hefir
búið við draugagang síðan á dögum
Cromwells. Vofan heldur til í þess-
um langa gangi.”
“Hvað bar við á þeim tímum?”
spurði eg með ákefð; augu okkar
mættust yfir mjóa borðinu í glugga-
skotinu.
“Hamingjan tná vita ! Sorgar-at-
burðir sárir, svo veit eg ekki meira.”
rödd hans var óstyrk og hann dró
upp enn eitt rafmagnsljós.
“Þú mátt þó gjarnan segja mér alt,
sem þú veizt um það.” Eg fann til
næms taugaóstyrks, því að ugla
vækli uppi í reykháfnum.
“Sögusögnunum hafa forfeður okk-
ar lofað að fylgja ættinni,” svaraði
hann. “En þú græðir tæpast mikið
þó eg reyni að skýra þér frá þeim.
Þú mátt þó hlýða á sögu mína. Kel-
law ættin var á dögum Cromwells
bandóðir, blindir puritanar, og eig-
andi þessa kastala, Patrick Kellaw,
var grimmlundaður og þekti ekki
miskun. Svíðingslund hans var al-
þekt. Hann hataði elztu dóttur sí
Katrínu, fyrst og fremst vegna þess,
að hún hélt sig að papistum, en svo
bætti það ekki úr skák, er hún feldi
ástarhug til kóngssinna eins er Sir
Charles Caren hét. Caren þessi lézt
úr hitasótt árið 1640, er konungur
leiddi leifarnar af her sínum frá York
til Berwick, og Katrín afbar ekki sorg
sína og örvinglaðist. Hún klæddist
nunnuskrúða og reikaði um höll
þessa dag og nótt syngjandi og tón-
andi bænir sínar. Patrick Kellaw
reyndi að læsa hana inn í herbergjum
hennar; en einhver af vinnufólkinu
lét hana ætíð lausa; óhlýðni og aga-
leysi vinnufólksins æsti skap illmenn-
isins. Hann sendi það burtu eitt af
öðru, unz að eins fjórar manneskjur
voru eftir á bænum: gömul eldabuska,
Patrick sjálfur, Katrín brjálaða og
sonur karls og erfingi, Rupert að
nafni, sveinn tíu vetra, er aldrei mátti
af föður sínum sjá.
Morgun einn barst sú frétt ttm ná-
grennið, að Katrín hefði horfið burt
af heimili sínu; leituðu nágrannar
hennar um alt og stóð Patrick Kellaw
sjálfur fyrir leitinni; sór liann og
sárt við lagði, að leiguliðar sínir og
nábúar væru sér óvinveittir og gæfu