Syrpa - 01.06.1912, Síða 55

NUNNAN í HULINSHEIMUM
245
þaö af þilinu, seni tveir menn geta
rifiö niöur á einum degi.”
Vonbrigöi lýstu sér á andliti Kel-
laws.
“Þeir kunna aö hafa gert nóg aö,”
lagði eg til málsins. “Og geta komið
aftur i fyrramáliö og tekið skipanir
okkar.”
“Rétt er þaö,” sagði Kellaw.
“Góöa nótt.”
Smiðirnir lyftu húfunum og héldu
áfram, en gáttt þó varla slitiö augun
af andliti Kellaws, því geðshræring
lýsti sér í hverjum drætti þess.
“Viö skulum fyrst taka kveldverö,”
sagöi hann við mig. “Ef viö förum
þangaö nú, kann að vera aö við eig-
um óhægt með að slita okkur frá því;
en viö þörfnumst næringar. Æriö
starf er fyrir hendi kunningi”.
Meðan á kveldverði stóö voru
margar skipanir gefnar, sem þjóninn
furöaöi mikið livaö gætu þýtt. Lantpa
skyldi setja í gluggana í stóra gang-
inum, kista með smíöatólum borin í
ganginn og góður páll færður úr
kolakjallaranum upp þangað; enn-
fremur skyldi enginn koma þangað
inn nerna með leyfi húsbóndans.
Hann sneri sér að mér, er hann
hafði gefið skipanir þessar. “Við
kunnum að þurfa birgðir af tólum,
mikla þolinmæði og ærna birtu. Hvar
skulutn við byrja — viö norður end-
ann ?”
“Já.”
"Jæja, komdu þá !” hálfkallaði hann
og reis snögglega á fætur.
Klukkuna vantaði fjóröa part í níu
þegar viö komum inn í langa ganginn
og Júnídagurinn sendi síðustu kveðjtt
sína gegn um gluggablæjurnar. Alt
var til reiðu eins og viö höfðum fyrir
lagt.
“Taktu lampann og við skulum
rannsaka norðurgaflinn.”
Eg lét aö ósk hans.
"Sérðu þetta?” sagöi hann undr-
andi. “Eina þilspjaldið, sem þeir hafa
náð niður, er það, sem myndin var
sett í. Merkilegt!”
“Hvað er merkilegt við það ?”
spuröi eg.
“Vegna þess að hin spjöldin voru
fest betur; smiðirnir luku þvt auð-
veldasta fyrst.”
“Þú heldur þá aö partur af vegg
þessum hafi veriö rifinn fyr en
þetta?”
Kellaw kinkaði kolli. “Hárviss um
það,” sagði hann. “Sjáðu til dæmis
þetta, bara skoöaðu þetta haröa
gips.” Hann klappaöi á vegginn með
hnúunum og augu hans tindruðu er
hann leit á mig.
“Já, já,” hrópaði eg meö ákefö.
“Stórt gat hefir verið brotið á gips
þetta, og er það var byrgt, hefir sá,
er það gerði, lokið því í flaustri og
leyst verkiö illa af hendi. Veggurinn
er hér ójafn og hrufóttur, og bót
þessi bungar út.”
“Auövitaö bungar hún út,” sagöi
Kellaw. “Eg þori aö veðja, að Pat-
rick hefir átt þátt í þessu,” hélt hann
áfram og hamraði reiðulega á gips-
þynnunni.
“Hér er pállinn.”
Hann tók ha'nn af mér og fór aö
mylja niður vegginn. Er við höföum
unnið nálægt klukkustund komum viö
að þykkri eikarhurð, sem lá þversum
í gipssteypunni. Bak við hana var
sementssteypa; eg barði á hana hér
og þar.
“Þaö virðist holt þar á bak viö,”
sagði Kellaw.
“Holt sumstaðar,” svaraði eg og
lagöi hönd á öxl hans.