Syrpa - 01.06.1912, Side 66

256
SYRPA
una — svo mikil að þegar hún hafði
fengið að vita um verustað þessa unga
manns, skrifaði hún lionum. Það kom á
stað bréfaviðskiftum millum þeirra, sem
haldið hefir áfram í 0 mánuði. Og eftir að
hafa skifst á myndum, réð stúlkan af að
taka þessum unga ma'nni,flytja til Canada,
og verða konan hans.
Dagurinn var ákveðinn. Ungi maður-
inn kom til Winnipeg. En honum sást af
einhverju yfir það,að segja henni hvarþau
skildu finnast. Afleiðingin af því varð sú,
að þau fórust á mis og fundust ekki. Þeg-
ar stúlkan kom hingað,vissi hún ekki hvað
hún átti að gera. ínnflytjenda-stjórinn
hér í Winnipeg tók hana þá í umsjá sína.
Og það var símað upp aftur og aftur til
Glen Evvan til að reyna að ná í brúðgum-
ann tilvonandi. En það kom alt fyrir ekki
þar sem pilturinn var hér í bænum allan
þann tíma og vissi ekkert um símskeytin.
Hann fór niður á járnbrauta-stöðvarnar í
hvsrt skifti er lest kom austan að, en alt
til einskis. Þegar hann sér að ekki er til
neins fyrir sig að vera hér lengur, snýr
liann við og heldur heim til sín, og leið alt
annað en vel út af því hvernig þetta hafði
gengið. En þegar hann kemur heim sér
hann símskeytin. Snýr hann þá til baka
hið fljótasta til að mæta unnustunni. Þeg-
ar hann kom til Winnipeg, fór hann tii
umsjónar-inannsins á innflytjendahúsinu
og spurði liann — með mestu erviðleikuin
samt og stami, hvar hinn ungi kvenmaður
væri. Eftir að þeir höfðu talað saman
nokkra stund, fer umsjónarmaðurinn til
stúlkunnar og segir henni tíðindin.
En þegar hún hafði heyrt a,ð ungi mað-
urinn stamaði,þverneitaði hún að sjá hann.
Og þegar pilturinn komst að því, var
hann ófáanlegur til að sjáhana. Það horfði
þarna til stórra vandræða. Og innflytj-
endastjórarnir vissu ekki lil hverra ráða
nú skildi grípa.
Að síðustu kom þeim saman um það,
að láta þau finnast þarna á innflytjenda
húsinu, og vera einsömul, og gengu þeir
^engi eftir piltinum með það, að bjóða
henni að ganga með honum dálítið um bæ-
inn. Piltinum var síðan vísað til stúlk-
unnar, sem eftir nokkurt hik gekk samt að
honum, ávarpaði hann og þau tókust í
hendur.
En þá bar einmitt þetta einkennilega við,
að í staðinn fyrir að stama, spurði liann
stúlkuna fyrirhafnarlaust nieð öllu, hvort
þau ættu ekki að ganga út í bæinn dálítið.
Þhu fóru af stað, og komu til baka að
tveim klukkustundum liðnum, spurðu eftir
umsjónarmanninum á innflytjenda húsinu,
og báðu hann að veita aðstoð sína til
þess, að þau yrðu gift.
Á leiðinni inn í höllina komust menn
samt að því, að ekki var því með öllu lok-
ið fyrir honum að slíta í sundur orðin, því
þetta heyrðist til hans um leið og þau
gengu hvort við annars hlið inn ganginn:
El—el—el—skai ðu mi—mi—mig?
Svarið sem gefið var, heyrðist ekki. En
presturinn Uom og fám mínútum seinna
héldu þau bæði í góðu skapi vestur í land,
vestur til heimilisins sem beið þeirra.
Þýzka ríkið líður undir lok.
Þegar Vilhjálmur prinz, sem síðar varð
Vilhjálmur I. Þýzkalands keisari, var {
herferð móti Baden 1849, var honum sagt
frá frægri spákonu og langaði hann til að
reyna kunnáttu hennar.
Þegar hann hatði spurt hana um eitt og
annað og fengið greið og góð svör, spurði
prinzinn, hvenær sameining þýzka ríkisins
kæmist á. Spákonan skrifaði upp ártalið
1849 og undir það sömu tölustafina:
1849
1
8
4
9
og sagði prinzinum að leggja sarnan og
þá fengi hann svarið. Það var 1871.
Prinzinn spurði þá hvenær hann myndi
deyja.
Hún skrifaði þá upp eins og áður ártalið
1871 og þar undir sömu tölustafina og
sagði prinzi að leggja saman. Þá fékk
hann árið 1888. Loks spurði prinzinn
hvenær þýzkaríkið myndi líða undir lok.
— Spákonan skrifaði sem fyr 1888 og tölu-
stafi ártalsins undir. Þá kom út 1913.
Tveir fyrri spádómarnir hafa ræzt og sá
þriðji á að rætast 1913. Margir trúa á
spádóminn og er geigur í sumum Þjóð-
verjum.