Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 9

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
30
oftar en einu sinni komið til hugar að biðja
ykkur hjónin að taka Fríðu af mjer, en jeg
veit, að jeg sæi afarmikið eftir henni, og svo
yrði það lagt út okkur til skammar. Mjer er
kunnugt um, að fólkið segir að hún eigi ilt
hjá okkur og það er hæfa í því. En aldrei
gerir Rórunn mun á henni og okkar krökkum
í útlátum. Svelti hún, þá svelta þau líka. Jeg
Iæt mig litlu skifta, hvað blessað fólkið segir.
Jeg segi þjer þetta, af því af því að þú ert
vinur okkar, og mig langar því til að rjett-
læta mig í þínum augum — og annað hitt,
þú ert sveitaroddviti — og þú verður að líta
eflir því, að vel sje farið með munaðarlaus börn.«
Jón glotti, en bætti svo við: »Jeg ætla að
tala við Rórunni og vilji hún að Fríða fari,
þá verður það svo að vera, þótt mjer sje það
nauðugt. Og þá vil jeg helst að hún fari til
ykkar. Jeg treysti því, að þú hafir ekki orð
á þessu við neinn út í frá.«
Sigurður hjet því. Þeir kvöddust með handa-
bandi, — og var það jafn hlýtt og fast á
báðar hliðar.
Báðir vissu þeir, að lífið er alvara, sem kref-
ur trausts og drengskapar, svo framarlega sem
mennirnir vilja vera menn.
Veðrið var heldur skárra, enda gekk honum
vel heim. Pórunn var á fótum. Hún sat á
rúmi sínu og bætti sokka. Hún var róleg,
en dálitlir rauðir blettir á vöngunum sýndu,
að hún hafði grátið. Hún leit kvíðandi fram-
an í Jón, um leið og hann kom inn úr dyr-
unum. Og það glaðnaði yfir henni, þegar
hún sá, hve glaður hann var. Hún vissi, að
hann hafði góðar frjettir að færa. Hann heils-
aði konu sinni með kossi.
»Jeg átti að skila kærri kveðju til þín frá
hjónunum á Ytra Gili og Fríðu.*
»Guð blessi þau öll,« svaraði hún í lágum
róm. »Fríða hefir þá verið þar eins og mig
grunaði?«
»Já, hún var farin þaðan, gerði ekkert vart
við sig, en Sgurður og Mangi fóru að leita
hennar og fundu hana með hjálp Spora, hann
rakti slóðina. Hún var komin skamt fram fyr-
ir Mjóhrygg. Rar lá hún meðvitundarlaus
undir stórum sleini. Hún hefði dáið innan
lítillar stundar. Við megum vera guði og
mönnum þakklát fyrir lífgjöf hennar.«
»Jeg er það líka,« sagði hún í hálfutn
hljóðum.
»F*ú hefðir ekki átt að vaka eftir mjer; þú
ert svo þreytuleg. Ertu lasin?«
>Nei, en jeg gat ekki sofið; jeg var að hugsa
um ykkur Fríðu. Jeg var hrædd um, að jeg
mundi ekki sjá ykkur framar. Óg þegar svo
er komið, neyðist maður til að gera upp
reikninginn við sjálfan sig. Jeg veit, að jeg
hefi verið slæm við Fríðu og það að ósekju.
Ekki getur hún gett að þvt, þótt móðir hennar
rændi ást þinni og gerði mig ógæfusama. Rótt
hún hefði orðið úti, þá átti jeg enga sök á
dauða hennar, en samt veit jeg, að jeg hefði
aldrei losnað við samviskubit.«
Hann sá að tár hrundu niður í kjöltu hennar.
»Svo þú kærir þig þá ekki um að láta hana
frá þjer? Hjónin á Ytra-Gili eru til með að
taka hana.«
»Nei, nei! Jeg hefi grátandi beðið guð
um, að hann gæfi mjer ykkur lifandi og heil-
brigð aftur, og jeg hefi heitið því hátíðlega,
að vera henni betri eftirleiðis. Nei, jeg vil
ekki missa hana, hvað sem í boði er.«
Jón lagði handleginn yfir um konu sína og
kysti hana innilega,
»Kæra Pórunn! Rú veist ekki, hve innilega
glaður jeg er af að heyra þig tala þannig.
En það eru fleiri en þú, sem þurfa að bæta
ráð sitt — og einn af þeim er jeg. Hefði jeg
sýnt þjer ást og nærgætni — þá hefði vesa-
lings Fríða átt betra atlæti — svo að í raun-
inni er það mjer að kenna. Ættum við ekki
að byrja nýtt líf, gleyma því, sem á undan er
gengið? Og þá lærist okkur vonandi smátt og
smátt að fyrirgefa, ekki einungis hvort öðru,
heldur öðrum líka. Við mennirnir erum svo
ófullkomnir að okkur veitir ekki af því að
fyrirgefa. Pví sáttfúsari sem mennirnir eru,
þess betri og göfugri verða þeir. Og svo
ætla jeg að stinga upp á því, að við tökum