Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 33

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
63
fjöldi blámanna að baða sig í brimgarðinum ;
stungu þeir ullhærðurn hausunum inn í bárurnar,
er þær hófu sig og Ijetu þær brjóta yfir sig.
»Nú skai jeg lofa þjer að sjá, hvort jeg get
ekki komið þessum svörtu bjálfum til að spretta
úr spori,« sagði Swinburne. Steig hann svo
upp á skutpallinn og benti með hendinni um
leið og hann kallaði: »Háfiskur! Háfiskur!*
Nú þótti mjer líka færast fjör í baðgestina.
Reir þustu nú hver sem betur gat til strandar.
Varð af þessu troðningur, því að hver hratt öðr-
um með ópum og háreisti. Litu þeir ekki
við fyr en þeir voru komnir langt uppí fjöru.
Sáu þeir þá og skildu á okkur, að við hefði
um gert þeim svona bilt við af hrekk og Ijetu
dynja yfir okkur allskonar skammaryrði úr ensku.
Mjer þótti gamaii að þessu og líka skemti jeg
mjer vel við læti blámannanna, er þeir hópuð-
ust utan um okkur, er við lentum. Virtust þeir
vera síkátir og glaðir. Alt af hlóu þeir og
mösuðu og sungu vísur, sem hvorki var á upp-
haf nje endir.
Bátsverjar mínir unnu að því, að fylla vatns-
tunnur og velta þeim niður til bátsins, og tók
jeg eftir því, að þeir sóttust mjög eftir því,
að kaupa kokshnotir af blámannakonum, sem
alstaðar voru að selja ávexti. Fanst mjer eigi
saka, þótt þeir svöluðu sjer á mjólk þeirra,
því að hiti var megn, en vinnan erfið. Jeg
hafði aldrei drukkið, kokos-mjólk, svo að jeg
bað eina kerlinguna um hnot og ætlaði að
taka þá, er hendi var næst í körfunni. Ea
kerling kvað þessa hnetu ekki boðlega handa
mjer, og kvaðst hafa aðra betri. Valdi hún
svo eina og rjetti mjer með þeim ummælum,
að í henni væri mjólkin mun hollari fyrir mag-
ann en í þeirri, er jeg ætlaði að taka. Jeg Ijet
þetta gott heita og drakk mjólkina — saug
hana í mig út um göt, er boruð voru á enda
hnotarinnar. Pótti mjer mjólkin bæði bragð-
góð og svalandi, og furðaði nú ekki, þótt há-
setarnir væru sólgnir í hana. En það kom
brátt í ljós, að innihald hnotanna virtist dkki
vera eins holl fyrir höfuð hásetanna eins og
magann. í stað þess að velta vatnstunnunum,
fóru nú hásetarnir sjálfir að veltast í sandinum
eða slöguðu út á hliðarnar eins og ölvaðir
menn. Og þegar matmálstími korn og róið
skyldi til skips til miðdegisverðar, lágu flestir
hásetarnir ósjálfbjarga á þiljum bátsins. Kendu
þeir sólarhitanum um þenna lasleika; jeg trúði
þessu fyrst í stað, en þegar fram í sótti, þótti
mjer sýnt, að þeir hefðu beitt mig einhverjum
brögðum. En á hvern hátt þeir hefðu náð í
áfengi, var mjer hulinn leyndardómur.
Pegar til skips kom, spurði Falcon, sem
þrátt fyrir kapteinsstöðuna gegndi [aó ennþá
næstráðandastörfum með engu minni röggsemi
en áður, hvernig því viki við, að jeg hefði
leyft hásetunum að drekka sig útúrdrukna. Jeg
fullvissaði hann um, að þelta væri mjer ráð-
gáta, því að enginn hefði fengið leyfi til að
víkja sjer frá störfum sínum hið allra minsta;
hið eina, sem jeg vissi til að þeir hefðu neytt,
væri ofurlítið af kokos-mjólk. Hefði jeg álitið
ómannúðlegt að banna það, sakir hitans.
Falcon brosti og mælti: »Jeg er gamall í
hettunni og hefi oít verið í förum til Vestur-
Indía, og skal jeg nú ráða þessa gát fyrir
yður. Vitið þjer hvað máltækið »að kæfa
apaköttinn« þýðir?«
»Nei, herra minn.«
»F*á skal jeg segja yður það. Petta er sjó-
mannafyndni og þýðir það, að drekka romm úr
kokos-hnotum, sem tæmd hefir verið mjólkin
úr, en fyllar rommi í staðinn. Skiljið þjer nú,
hví há.-.etarnir eru svona á sig komnir?*
Jeg rak upp stór augu, því að aldrei hefði mjer
getað dottið þessi hrekkur í hug. Skildi jeg
nú fyrst, hvers vegna flökkukonan hafði ekki
viljað selja mjer hnotina, sem jeg valdi mjer.
Er jeg S3gði Falcon frá þessu, sagði hann:
»Jæja, þetta var nú ekki yður að kenna í
þetta sinn; en þjer skuiuð muna þetta fram-
vegis.« (Framh.).