Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 31

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
61
Tíundi kafli.
Dauði Savage kapteins og greítrun.
Kearney kapteinn.
Nokkurn hluta nætur hjeldum við kyrru fyrir,
en um morgunin sáum við land. Kallaði kög-
urður stórsiglunnar það í sama mund og lækn-
irinn kom á þiljur og tilkynti okkur lát kap-
teinsins. Og þrátt fyrir það, þótt allir hefðu
búist við þessum tíðindum i marga daga, höfðu
þau samt þau áhrif, að allir urðu hálfu daprari,
og hljóðari en nokkru sinni fyr. Hásetarnir
voru þögulir við vinnu sína og hvísluðust á,
ef þeir þurftu að yrða hver á annan. Falcon
næstráðandi var auðsjáanlega sárhryggur og
það vorum við allir. Að áliðnum morgni
náðum við uppundir eyna, og þótt jeg hryggur
væri og í þungu skapi, gleymi jeg þó aldrei
þeirri aðdáun, er snart mig, er við sigldum
framhjá Needhamoddanum inn á Carlisle-víkina.
Sandfjaran með fram allri ströndinni var skín-
andi hvít, og bakvið hana gnæfðu dimmgrænir
kókospálmarnir við dökkbláan himin og vögg-
uðust yndislega fyrir svalandi hafrænunni. Haf-
ið, gagnsætt og dimmblátt með grænleitum
skellum, sem komu í Ijós, er við sigldum yfir
snjóhvít kóralrifin. Svo kom bærinn í Ijós,
með hvítum fallegum byggingum milli skrúð-
grænna garða, virkið með blaktandi gunnfána
breska ríkisins. Fylkingar hermanna og for-
ingja á sífeldri ferð frá og til virkisins, iðandi
og starfandi fólksmergðina, af öllum mögu-
legum kynflokkum og húðlit, sem enn skarpar
kom í ljós sakir hins hvita búnings — alt var
þetta eitthvað svipað því, er jeg hafði gert
mjer í hugarlund að Iíta mundi út í þessu
töfralandi, og það fan« jeg, að aldrei hafði jeg
neitt fegurra augum litið. »Hvernig á jeg að
trúa því, að þefta yndislega land sje svo skelfi-
legt eins og frá er sagt!« hugsaði jeg. Segl
voru feld, akkerinu varpað og kveðjuskotin
frá freigátunni og virkinu hlumdu. Gerði
þetta sitt til að auka áhrifin, er þetta yndis-
lega sjónarspil hafði á mig.
Falcon kom brátt á þiljur upp sparibúinn,
og bjóst til landgöngu með trúnaðarskjöl her-
stjórnarinnar.
Regar öllum nauðsynjastörfum á skipinu var
lokið, beið okkar, veslings foringjaefnanna, sem
lengi vorum búnir að lifa á matarskamti Hans
Hátignar, nautnir, sem okkur þótti mikið í varið.
Kringum skipið úði og grúði af bátum, hlöðn-
um ávaxtakörfum. Gat þar að líta banana,
appelsínur, ananas og fleiri hitabeltisávexti,
steikta flugfiska, egg, alifugla, mjólk, í stuttu
máli alt, er æit gat upp sult í veslings ung-
lingi eftir langa sjóferð. Strax er tækifærið
gafst, hröðuðum við okkur niður í bátana, og
komum þaðan brátt aftur með fullbyrði af
ætilegum fjársjóðum, sem okkur tókst að koma
í lóg á undrastuttum tíma. Jeg úðaði í mig
svo miklu af ávöxtum, að slíkt hefði heima á
Englandi verið álitinn kappnógur ábætir handa
tuttugu manns, og er jeg hafði lokið því, gekk
jeg aftur upp á þiljur.
Brátt var þilfar vort alskipað fólki úr landi,
voru það foringjar úr setuliði virkisins, og
ýmsir embættismenn og heldri menn aðrir úr
bænum, sem komu til að fá frjettir heiman að
frá gamla Englandi. Auk þess var fjöldi blá-
manna og kynblendinga, karlar og konur.
Kom fólk þetta ýmist að gamni sínu, eða þá
með ávexti eða annað til sölu, og sumar kon-
urnar að bjóða skipverjum að þvo föt þeirra.
Flestöllum foringjum skipsins og foringjaefnum,
var boðið til miðdegisverðar í landi með
embættismönnum þar.
Regar Falcon kom á skip út aftur, tilkynti
hann O’Brian og öðrum foringjum skipsins, að
aðmírálsins væri þangað von innan skams með
flotadeild sína; ættum við að bíða í Carlisle-
vík, og byrja strax á að gera við skip og reiða
eins og þörf krefði.
Jafnvel þótt óttinn við Gula-Jakob væri nú
orðinn stórum minni en áður, þyngdi það þó
skap okkar, að vita lík kapteinsins niðri í far-
búðinni. Timbursmiðirnir höfðu vakað alla
nóttina við að smíða líkkistuna, því að jarðar-
förin átti aðf ara fram daginn eftir, sakir þess,
að ekki er leyft að lík standi lengi uppi í jafn