Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 28

58
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
mína. Rennan umrædda dag fjekk jeg brjsf
írá föður mínum, er bar þess ljósan vott, að
hann hafði skrifað það í mikilli geðshræringu.
Skýrði hann mjer þar frá því, að föður-
bróðir minn hefði skyndilega brugðið búi»
sagt hjúum sínum upp vistinni og flust með
skyldulið sitt yfir til írlands. Hafði þetta gerst
með leynd, því að hann hafði tekið sjer nýtt
nafn. Hafði hann ekki látið svo lítið, að láta
neinn af ættingjum sínum vita um jjessa ráða-
breytni sína. Jeg hefi áður skýrt frá því, að
þau hjón áttu tvær dætur einar barna, og áttu
nú bráðlega von á einum erfingja í viðbót.
Pað hafði verið einstök tilviljun, er olli því,
að faðir minn hafði komist að þessu, og þó
eigi fyr en hálfum mánuði eftir brottför hans.
Hafði faðir minn reynt á allar lundir að rekja
feril hans og tekist það alt til þess, er þau
komu til Cook. En þar með var búið. Það
leit út fyrir, að þau hefðu þar horfið af yfir-
borði jarðar, því að ókleyft reyndist að fá minstu
vitneskju um þau þaðan í frá. Rað Ijek reyndar
grunur á, að þau myndu dvelja þar einhver-
staðar í grendinni.
»Mjer getur tæplega dulist það,« sagði faðir
minn í brjefinu, »að bróðir minn hefir óttast
um, að lávarðartignin mundi ganga sjer úr
greipum og ætt sinni, og því ætlað sjer í laumi
að reyna að ná á sitt vald annars manns svein-
barni, sem hann ætlaði að láta aðra halda sinn
skilgetinn son, ef svo skyldi fara, að barn það,
er kona hans gengur með, skyldi verða mey-
barn. Og styrkir það grun minn, að kona
hans er afar heilsutæp, og engar líkur til, að
henni auðnist að verða fleiri barna móðir.
Hygg jeg þetta ótvíræðlega vera bragð hans
til að reyna að draga úr höndum þjer þau
rjettindi, er að likindum síðar meir mundu
falla í þinn hlut: Iávarðartignina og þingsætið
í efri málstofu enska þingsins.«
Jeg sýndi O’Brian brjef þetta. Og er hann
hafði lesið það þrisvar, lýsti hann yfir því, að
tilgátur föður mfns mundu rjettar vera.
»Pú mátt vera þass fullviss, Pjetur minn,
að hjer eru óþokkasvikráð í bruggi — það er
að segja, ef þess gerist þörf.«
»Jeg á þó bágt með að skilja það, að hann
vilji heldur láta lávarðartignina ganga til ó-
skyldra, en til bróðursonar síns, ef svo færi, að
kona hans skyldi fæða honurn dóttur í sonar
stað.«
»En það skil jeg, Pjetur. Eins og þjer er
kunnugt, er ólíklegt, að föðurbróður þínum
verði langra lífdaga auðið. Pað er álit lækn-
isins, að hann muni ekki eiga yfir tvö ár ó-
lifað. Færi nú svo, að hann eignaðist son,
væri dætrum hans Iangtum betur borgið, og
líkindi til, að þær fengju betra gjaforð en ella.
Auk þess liggja og hjer til fleiri orsakir, sem
jeg læt ógetið að sinni, því að jeg tel ónauð-
synlegt, að koma því inn hjá þjer, að föður-
bróðir þinn sje þrælmenni. En nú skal jeg
segja þjer hvað jeg ætla að gera. Jeg ætla að
fara nú á stundinni niður í klefa minn og
skrifa föður M’Grath, segja honum upp alla
sögu og biðja hann að snuðra uppi aðsetur
föðurbróður þíns og gefa nánar gætur að öllu,
er hann tekur sjer fyrir hendur. Og jeg skal
veðja við þig heilli rauðvínsflösku uppá það,
að innan viku verður klerkur búinn að finna
hann, og þú mátt vera viss um, að upp frá
þvi fylgir hann honum eins og skugginn hans.
Hann verður ekki lengi að ná tangarhaldi á
þjónustufólki hans, og þú veist lítið um það,
hvers megnugir prestar eru í mínu föðurlandi,
Lýstu nú fyrir mjer, hvernig þau líta út, bjónin,
hvað mörg börn þau eiga og hve gömul þau
eru. Petla eru upplýsingar, sem nauðsynlegar
eru föður M’Grath, og svo skulum við láta
karl eiga sig með framkvæmdirnar.*
Jeg uppfylti þessa beiðni O’Brians eftir bestu
getu, og skrifaði hann svo langt brjef til prests-
ins, sem sent var í Iand með fyrstu ferð. Og
er jeg hafði svarað brjefi föður míns, gleymdi
jeg þessu öllu fljótt.
Hinar innsigluðu fyrirskipanir voru opnaðar
á tilsettum stað og kom þá í Ijós, eins og við
höfðum búist við, að við áttnm að fara ti*