Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 24

54
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
mennina, og bað brytann að taka Hickmann
með sjer til bátsins, ef hann yrði hans var.
Nú hafði safnast saman hópur kvenna, sem
giftar voru hinum og þessum skipverjum frei-
gátunnar og hófu hávært samtal við bátverja.
Ein kom með böggul til Jith, önnur með föt
handa Bill o. s. frv. Var nokkru af þessu
komið út í bátinn. Komu sumar þeirra niður
í bátinn og settust að hjá bátverjum, en aðrar
voru í sendiferðum fyrir þá til að kaupa öl
og tóbak o. fl. Altaf jókst mannösin og há-
vaðinn og ærslin, svo það var einungis með
herkjubrögðum, að mjer tókst að halda háset-
unum í skefjum og varna því, að þeir laum-
uðust upp úr bátnum. Rjett í þessu kom lið-
þjálfinn með þrjá af hásetum freigátunnar, sem
hann hafði náð í, sakir þess, að þeir voru
alveg dauðadrukknir. Var þeim velt niður í
bátinn, og juku þeir eigi alllítið á vandræðin,
því að jeg varð nú líka að gæta þeirra, því
að þeir brutust um fast og leituðust við með
valdi að komast upp úr bátnum. Varð það
til þess, að jeg gat eigi sem skyldi, gætt hinna
sem ódruknir voru. Liðþjálfinn fór enn af stað, því
að enn þá vantaði einn hásetann, og bað jeg
hann að taka Hicmann með, ef hann rækist á
hann. Hálftíma síðar komu bátverjarnir tveir
og brytinn með kál, eggjakörfur, laukkippur,
allskonar polta, krydd og nýlenduvörur í papp-
írspokum, kindarlæri og bóga. Var öllu þessu
raðað í bátinn; var þá báturinn orðinn fullur
af varningnum, og meira að segja var dóti
raðað eins og komst undir botnþiljurnar og
þófturnar. Kváðust þeir þó enn hafa ýmislegt
að sækja og af því að foringinn hefði farið til
Stonehouse, að finna konu sína, gætu þeir ver-
ið komnir aftur löngu á undan honum. Að
stundarkorni liðnu komu þeir aftur, brytarnir,
með tylft af öndum og gæsum, er bundnar
voru samati á Iöppunum. En hásetana voru
þeir búnir að missa úr höndum sjer, svo að
nú voru í alt þrír af áhöfn bátsins horfnir út
í buskann. Vissi jeg, að næstráðandi mundi
verða öskuvondur yfir þessu, þareð þetfa voru
duglegustu hásetarnir. Ákvað jeg því, að eiga
ekki lengur neitt á hættu, en róa bátnum að
hafnargarðinum, sem var svo hár, að ómögu-
legt var að komast þar upp. Hásetarnir voru
æstir yfir þessari skipun, og veitti mjer erfitt
að fá þá til að hlýða. En orsökin var sú, að
allir höfðu þeir drukkiö meira og minna og
voru sumir orðnir alldruknir. Loks tókst mjer
að þröngva þeim til hlýðni, en það kostaði
ódæma dembu af ákvæðisorðum frá kvenþjóð-
inni og formælingar frá hásetum ferjubátanna,
er láu við vörina, og börðust við bát vorn í
brimsúgnum, því að veðrið var að versna og leit
út fyrir, að óveður væri í aðsigi. Enn beið
jeg f fulla klukkustund, þar til loks að lið-
þjálfinn kom með tvo háseta, og var annar
þeirra Hicmann. Var mjer þetta til mikill-
ar hugarhægðar, því að jeg þóttist enga ábyrgð
bera á þeim tveimur, er sloppið höfðu frá bryt-
anum. Átti jeg nú í miklu stríði við hina tvo
nýkomnu háseta, sem voru mjög drukknir, og
sýndu þrjósku og ósvífni. Datt annar þeirra
afturábak niður í eggjakörfu, og mölvaði auð-
vitað öll eggin. Ekki bólaði enn á foringjan-
um og nú orðið áliðið dags. Nú var líka
komið útfall og lá straumurinn móti vindi, svo
að sjór var úfinn og lítt fær fyrir hinn drekk-
hlaðna bát, með alla áhöfn ölvaða. Varabát-
stjórinn, sem var hinn eini, fyrir utan mig,
sem var ódrukkinn, rjeði mjer til að leggja
af stað til skips, þar eð bráðum færi að dimma,
og gæti hæglega orðið að slysi, ef beðið væri
myrkurs. Jeg hugsaði mig um stundarkorn,
en sá, að hann hafði rjett að mæla, og gaf
því skipun um að leggja af stað. Liðþjálfinn
og bryti foringjanna holuðu sjer niður í fram-
stafni, en drukknu hásetarnir, gæsirnar ogend-
urnar lá hvað innan um annað á botni bátsins.
Hinir farþegar bátsins og jeg urðum að vera
til og frá eins og best gengdi innan um skran-
ið, sem báturinn var hlaðinn með. Alt var í
einum hrærigraut. Hinir ölvuðu hásetar höfðu
ekki áralagið, en hinir sem lágu ofurölva, vildu
hvað sem tautaði fá að róa.
»Haltu uppi árinni þinni, LullivanU hrópað'
jeg, »því að þú flækist fyrir hinum, en rærð ekk-