Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
37
Geirlaug kom að vörmu spori með það, sem
um var beðið.
Sigurður kallaði á Spora, stóran svaitan hurd.
Har.n klappaði honum á hausinn. Vertu nú
duglegur Spori mirni — og rektu slóðina —
svo að við finnum barnið. Hundurinn rjeði sjer
ekki fyrir kæti. Hann ýldi og flaðraði upp um
húsbónda sinn. Óðar og hurðin var opnuð,
þaut hann út á hlaðið. Hann þefaði ofan í
jörðina og viðraði í allar áttir eins og hann
væri að leita að einhverju, svo hljóp hann suð-
ur götuna, sötnu leið og Friða fór.
»Veitu sæl, elskan mín,« kallaði Sigurður inn
í dyrnar til konu sinnar.
»Verið þið sælir og góður guð veri með
ykkur — og gefi að ykkur gangi vel.«
Hún lokaði bænum og gekk inn.
»Nú skulum við láta Spora ráða ferðinni.
Jeg er viss um, að hann hefir fundið slóðina
hennar,* sagði Sigurður.
Peir urðu að hafa sig alla við að fylgja
honum eftir. Seinna mistu þeir sjónar á hon-
um. Sigurður kallaði og kallaði, en hann
gengdi honum ekki. Sigurður var farinn að
hugsa, að hann hafði svikið þá og hlaupið
heim. En rjett á eftir heyrði hann hundinn
reka upp gól mikið. Hann gelti og gelti, en
gengdi ekki Sigurði, hvernig sem hann kallaði.
Þeir gengu á hljóðið.
»Jeg þori að ábyrgjast, að Spori hefir fundið
barnið,* sagði Mangi og óð rösKiega yfir skafl-
inn. Rjett í því sáu þeir glóra í einhverja
þústu. Pað var steinninn. Og þar stóð Spori
— og sleikti með fagnaðarlátum fölt og kalt
andlit barnsins. Báðir urðu þeir harla glaðir
við sjón þessa. Mangi lofaði guð, en Sigurð-
ur sagði ekki antiað en: »Mikil gersemi ertu,
Spori'minn!« Fríða var meðvitundarlaus. Sig-
urður tók hana í fang sjer og þeir hjálpuðust
að því að verka utan af henni mesta sjóinn.
Síðan vafði Sigurður sjalinu og skinninu utan
um hana — og pokann þar utan yfir og bjó
um sem vandlegast. »Nú förum við heim,
Spori minn, þú verður að rata.« Spori sneri
sjer við og hjelt á móti veðrinu, en svo var
þá dimt af nótt og hríð, að Sigurður vissi
naumast hvar þeir voru. Peir báru Fríðu til
skiftis, og var það fullerfitt, þótt hvorki væri
hún stór nje þung. Spori trítlaði á undan og
ljetu þeir hann ráða ferðinni. Peir komust
slysalaust heim, og höfðu þá verið fulla tvo
tíma í burtu.
Geirlaug tók við Fríðu, háttaði hatia ofan í
rúm, og hjúkraði sem best hún gat; enda
leið ekki á löngu áður en hún raknaði við.
Hún var ekkert kalin og furðu hress, enda
var tíminn svo stuttur.
Jón .á Fremra-Gili var ekki heima þennan
dag. Hann hafði brugðið sjer fram að Botni,
fremsta bænum í dalnum. Hann kom ekki
heim fyr en nokkru eftir að hríðin skall á.
Hann spurði strax eftir Fríðu og þegar hann
vissi að hún var ókominn, bað hann Pórunni
um þurra vetlinga og eitthvað um hálsinn.
»Pú ætlar þó ekki að fara að leita að henni?
Heldur þú að þú finnir hana í náttmyrkri og
stórhríð? Hún er auðvitað á Gili, henni hefir
ekki verið slept þaðan,« sagði Pórunn. Henni
leist ekki á að sleppa manni sínum aftur út i
þetta veður.
»Bara hún hafi ekki verið farin, áður en
versnaði,* bætti hann við. »Jeg ætla að fara
út að Gili og vita hvort hún er þar. Jeg
gæti aldrei litið framan í nokkurn, ef jeg reyndi
ekki að bjarga henni.«
Þórunn rjetti honum þegjandi það, sem hann
bað um, Hún vissi það tjáði ekki að letja hann.
»Enviltuekki borða ofurlítið áður en þú ferð?«
»Nei, jeg borðaði á Botni — jeg er ekki
svangur.«
Hann gekk þegjandi fram gólfið, en í dyr-
unum sneri hann sjer við og kastaði kveðju á
þá, er inni voru.
Hann kom út að Gili rjett um háttatíma,
góðri stundu eftir að þeir Sigurður komu heim
með Fríðu.
Jón varð mjég glaður, er hann heyrði að
Fríða var fundin og óskemd að öllu leyti.
Sigurður vildi að hann væri þar um nóttina.
Veðrið væri ilt og ekki vert að leggja sig í