Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 26

56
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Peir Williams og Sweetman, herra minn.«
»Já, einmitt það! Duglegustu reiðamennirnir»
eftir því er mjer hefir sagt verið. Pað er ekki
eitt einasta foringjaefni á skipinu, sem hægt er
aö reiða sig á. Sjálfur verð jeg að þræla og
argast í. öllu allan liðlangan daginn, án allra
minstu aðstoðar. Rað er úti um sjóherinn og
aga allan, þegar lærlingarnir hegða sjer á þenn-
an hátt. Þeir eru oss sendir og við eigum að
að gera úr þeim dugandi foringja þrátt fyrir
það, þótt þeir þykist of góðir til að gegna
skyldum sínum. Hvers vegna komuð þið
svona seint, Swinburne?«
»Við vorum að bíða eftir foringjanum.
Hann hafði farið til Stonehouse til að finna
konu sína; herra Simple áleit óráð að bíða
hans lengur þar eð myrkur var að detta á,
og við höfðum svo marga drukna háseta í
bátnum.«
»Rað var rjett gert af honum, og rjettast
væri, að herra Hatrison fengi að setjast að
fyrir fult og alt hjá konu sinni. Petta er að
svívirða herþjónustuna, að láta smámnni sem
þessa sitja í fyrirrúmi. En segið mjer eitt,
herra Swinburne, hvar höfðuð þjer augun, fyrst
herra Simple var svona hirðulaus? Hví leyið-
uð þið mönnunum að fara á land?«
»Foringinn gerði boð eftir mönnunum, en
þeir struku frá brytanum á leiðinni. Rað var
hvorki mjer nje herra Simple að kenna. Við
lögðum bátnum að hafnargarðinum tveim tím-
um áður en við lögðum á stað. Ella hefðum
við að líkittdum mist fleiri. Og hvað á einn
veslings unglingur til bragðs að taka við blind-
fulla ribbalda, sem e n g u vilja hlýða.* Og nú
leit varabátstjórinn upp í reiðann eins og hann
vildi sagt hafa: »Hví var hann látinn fara
þarna upp?« »Jeg get svarið það, herra minn,«
hjelt Swinburne áfram, »að herra Simple hefir
ekki stígið sínum fæti úr bátnum síðan við
lögðum frá skipshliðinni í dag og þangað til
við komum áðan. Og jeg hygg, að fáir lær-
lingar hefðu betur nje samviskusamlegar gætt
skyldu sinnar en hann hefir gert í dag.«
Næstráðanái vissi ekki í bráðina, hvernig
hann ætti að snúast við þessum djarflegu orð-
um varabátstjóraus, en sagði þó ekkert. Hann
gekk stundarkorn þegjandi um þilfariö, en kall-
aði svo upp til mín, að jeg skyldi koma nið-
ur. En jeg komst það ekki. Jeg var orðinn
svo dofinn og stirður af kuldanum og næð-
ingnum, að jeg mátti mig hvergi hræra. Hann
kallaði til mín á ný, en jeg hafði ekki þrótt
til að svara fyrir munnherkjum. Rá kom upp
til mín einn af reiðamönnunum, og er hann
sá hvernig mjer leið, kallaði hann niður, að
sjer virtist jeg vera í andarslitrunum og hætt
væri Tið, að jeg kynni að velta út af pallinum.
O’Brian, sem alt af hafði verið á þiljum uppi
meðan á þessu stóð, hraðaði sjer nú upp reið-
ann og var að vörmu spori kominn upp á
siglupallinn til mín. Sendi hann reiðamanninn
niður eftir hjóltrissu og dragreipi, batt reipinu
utan uin rnig og rendi mjer niður á því; var
jeg jafnskjótt borinn til sængur. Læknirinn Ijet
mig drekka snarpheita brennivínsblöndu og
dúðaði mig í ábreiðum. Var jeg orðinn all-
hress eítir nokkra klukkutíma.
Altaf sat O’Brian hjá mjer, og er jeg tók
að hressast, bið hann mig að bera engan kala
fyrir þessa rangsltitni til næstráðanda. Kvaðst
jeg eigi mundi gera það, þar eð hann hefði
altaf reynst mjer drengur hinn besti, og jeg
ætti honum margt gott ógoldið.
Áður en háttatími kom, heimsótti læknirinn
mig og byrlaði mjer heitan drykk, og sagði
mjer að hlúa vel að mjer og fara að sofa.
Þetta gerði jeg og var jafngóður orðinn morg-
uninn eftir.
Er jeg kom inn í kleíann til fjelaga minna,
spurðu þeir s'rax eftir líðan minni og voru
gramir yfir harðýðgi næstráðanda. Jeg tók
svari hans og kvað hann vera rjettlátan
og drenglundaðan foringja, enda þótt segja
mætti, að í þetta sinn hefði hann ef til vill
verið helst til uppstökkur og fljótur á sjer.
Urðu deildar meiningar um þetta, og einn
þeirra, sem var mesti uppvöðsluseggur dró
dár að mjer:
»Pjetur les ritninguna sýknt og heilagt og