Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR'
41
láta konu mína kynnast Mavis Clare, og hjelt
jeg, að áhrif þessarar farsælu og aðlaðandi
konu mundu mýkja og lagfæra þá hræðilegu
ástríðu Síbyl, að rekja alt í sundur og hæð-
ast að öllum göfugum hugsjónum. Rað gengu
ákaf.r hilar í Waiwickshire um þetta leyti. Rós-
irnar voru í fullum blóma og hið þjetla lauf-
skrúð trjánna í aldingarði mínutn veitti þreytt-
um likamanum þægilega svölun og rósemi, en
fegurð skógarins og engisins færði einnig
þreyttri sálunni hvild og hugsvölun. Ekkert
land í víðri veröld er jafn fagurt Englandi —
ekkert jaf« auðugt að grænum skógum og ang-
andi blómum, ekkert, sem á jafn mörg afskekt
og yndisleg fylgsni. Pað er mikið látið af
Ítalíu af móðursjúkum skrumurum, sem eru svo
einfaldir, að hefja alt erlent til skýjanna. En þar
eru engin þur og brún, skrælnuð og visin af
ofurmagni sólarhitans. Par eru engin forsælu-
rík trja'göng, en þau finnast í hverju greifa-
dæmi á Enghndi. ítalir hafa þann ósið, að
fella íegurstu tijen og hefir það ekki eingöngu
áhrif á loítslagið, heldur lýtir það einnig lands-
lagið svo mjög, að maður á bágt með að trúa
á alla þá fegurð, sem Ítalía var einu sinni fræg
fyrir og er enn, þótt óverðskuldað sje. Pað
er enginn staður til á allri Ítalíu jafn yndisleg-
ur og »L;ljustaðir<i voru í þessum heita ágúst-
mánuði. Mavis hafði sjálf alla yfirumsjón með
aldingarði sínum. Hún hafði að vísu tvo garð-
yrkjumenn, og að hennar undirlagi gættu þeir
þess vel, að vökva jafnan trjánum og grasrót-
inni, svo að ekki gat unaðslegri sjón en hið
gamla hús, alþakið rósum og jasmínum, er
vöfðu sig alt upp undir þakbrún. Umhverfis
húsið voru grænar grasflatir og svalköld trjá-
göng, þar sem söngfuglar hreiðruðu sig og
kvökuðu og heill hópur næturgala sungu dill-
andi söng á hverju kvöldi. Jeg man vel eftir
hinum heita og þöguia degi, þegar jeg tók
Síbyl með mjer til þess að heimsækja þessa
skáldkonu, sem hún dáðist svo mjög að. Hit-
inn var svo megn, að allir fuglar heima hjá
okkur voru hljóðir, en þegar við nálguðumst
»Liljustaði«, var kvak þrastanna í rósarunnun-
um það fyrsta, sem við heyrðum, og blandað-
ist saman við kurr dúfnanna álengdar.
»Skelfing er fallegt hjerna!* sagði kona mín
og gægðist yfir girðinguna og geitblöð og
jasmínur. »Jeg held víssulega, að það sje fall-
egra hjerna en á Wíllowsmere. Hjer hefir
verið mikið gert til prýði.«
Okkur var vísað inn. Mavis hafði átt von
á okkur og Ijet ekki á sjer standa. Jeg fann
til undarlegs hjartsláttar, þegar hún kom inn,
klædd hvítum búningi, sem fjell mjúklega að
líkama hennar og var girtur einföldu mittisbelti.
Hið fríða og áhyggjulausa andlit, tindrandi, en
þó dreymandi augun, hinn fagurskapaði munn-
ur, en umfram alt þetta yndislega augnaráð,
sem gerði alla framgöngu hennar svo aðlað-
andi — alt þetta kom mjer nú í skilning um,
hvað konan gæti verið og hvað hún er ekki,
því miður, alt of oft. Og svo hafði jeg hat-
að Mavis Clare! Jeg hafði jafnvel gripið penn-
ann til þess að eyðileggja hana með nafnlaus-
um sleggjudómi. En það var raunar áður én
jeg kyntist henni og áður en jeg vissi, hver
munur var á henni og þessum pilsagálum, sem
þykjast vera »skáldkonur«, þótt þær geti ekki
skrifað nokkurt orð óbjagað. Jú, jeg hafði hat-
að hana og nú — — nú lá við, að jeg elsk-
aði hana! Rarna sat Síbyl, fögur og tignarleg,
eins og einhver drotning, og horfði á Mavis
með því augnaráði, sem lýsti bæði undrun
og aðdáun.
»Að hugsa sjer að þjer skuluð vera þessi
nafnfræga Mavis Clare!« sagði hún brosandi
og rjetti fram höndina. »Jeg hefi altaf heyrt,
að þjer væruð ekkert »skáldkonuleg«, en jeg
hjelt aidrei, að þjer væruð svona.«
»Rað er ekki sama að vera »skáldkonuleg«
og veruleg skáldkona,« svaraði Mavis hlæjandi.
»Jeg er hrædd um, að yður reynist oft svo,
að konur, sem gera sjer far um að vera »skáld-
konulegar«, hafa ekkert vit á skáldskap. En
mjer er sönn ánægja að sjá yður, frú Síbyl!
Vitið þjer það, að þegar jeg var ósköp lítil,
þá var jeg vön að horfa á yður, þar sem þjer
6