Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 16

46
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Jú, riídómendunum er smánarlega borgað.
Rað er ekki að búast við því, að þeir hæli
rithöfundunum á hvert reipi meðan þeir sjálfir
hafa við jafnill kjör að búa. Jeg þekki konu
eins þeirra og borgaði skraddarareikninginn
hennar núna fyrir nokkru, því að hún þorði
ekki að sína manni sínum liann. í vikunni
þar á eftir úlhúðaði hann seinustu bókinni
í blaði því, sem hann vinnur við, og fjekk
fyrir það eitthvað eina gíenu, að jeg held.
Auðvitað vissi hann ekkert um skraddarareikn-
ing konu sinnar og fær aldrei að vita neitt
um hann, því að hún varð að lofa þagmælsku.«
»Pví í ósköpunum gerið þjer þessi góðverk?«
spurði Síbyl undrandi. »Jeg skyldi hafa látið
stefna konunni hans fyrir reikninginn, ef jeg
hefði verið í yðar sporum.*
*Er það alvara yðar?« spurði Mavis brosandi.
»Pað hefði jeg ómögulega getað fengið af
mjer. Pjer vitið sjálfsagt, hver sagt hefir:
»Blessið þá, sem yður bölva og gerið þeim
gott, sem yður hata og ofsækja yður.« Auk
þess var veslings konan eyðilögð útaf þessari
eyðslusemi sinni. Pað er aumt að horfa upp
á örvæntingu fólks, sem ekki kann að sníða
sjer stakk eftir vexti — því líður ver en bein-
ingamarininum á göíunni, sem oft fær Iiðugar
tíu krónur á dag bara með því að kveina og
kvarta. Ritdómendurnir eru miklu bástaddari
en beiningamennirnir. Fæstir þeirra geta unn-
ið sjer inn tíu krónur á dag og að sjálfsögðu
telja þeir þá rithöfundana, sem geta unnið sjer
inn þrjátíu til fjörutíu pund á viku, eðlilega
fjandmenn. Jeg aumkvast yfir ritdómendurna!
Peir eru í minstu áliti og verst launaðir allra
þeirra, sem við ritstörf fást. Og mjer stendur
alveg á sama, hvað þeir segja um mig nema
eins og áður er sagt, ef þeir fleipra út úr sjer
einhverri lýginni. Pá verð jeg auðvitað að ger-
ast málsvari sannleikans, bæði vegna sjálfrar
mín og lesenda minna. Annars er jeg vön að
fá Tricksy þarna« — hún benti á hvolpinn,
sem var á hælum henni — »al!a ritdóma og
hann er cnga stund að rífa þá í tætlur,«
Hún hló glaðlega, en Sibyl biosti og horfði
á hana með þeirri undrun og aðdáun, sem
lýst hafði sjer í augnatilliti hennar frá því fyista,
að hún kom inn til þessarar trægu og áhyggju-
lausu skáldkonu. V.ð vorum nú f þann veginn
að kveðja.
»Má jeg koma til yðar stöku sinnum ogtala
við yður?« spurði Síbyl alt í einu mjög inni-
lega. »Mjer væri mikil Jaökk á því.«
»Pjer. getið komið hve nær sem þjer viljið
seinni part dagsins,* svaraði Mavis alúð-
lega. »Fyrri parturinn er helgaður gyðju
nokkurri, sem jafnvel er voldugri en fegurðar-
gyðjan — það er að segja vinnugyðjan.*
»Vinnið þjer ekki á kvöldin?* spurði jeg.
»Nei, aldrei. Jeg umturna ekki lögmáli nátt-
úrunnar og mundi líka lúta í lægra haldí, ef
jeg reyndi til þess. Nóttin er ætluð svefninum
og jeg er þakklát fyrir að nota hana tii þess.«
»Sumir rithöfundar geta aðeins skrifað á nótt-
unni,« svaraði jeg.
»Pjer megið eiga það víst, að þeir vaða
reyk,« sagði Mavis. »Jeg veit, að sumir þeirra
leita sjer andagiftar i brennivíni og opíum eða
áhrifum næturinnar, en jeg hefi enga trú á því
háttalagi. Pað þarf að nota morgunstundina
og hafa óþreyttan heila, þegar menn fást við
ritstörf — það er að segja, ætli maður sjer að
okrifa eitthvað, sem varir stundinni lengur.«
Hún fylgdi okkur út að garðshliðinu og stóð
þar í hliðinu með Bernharðshundinn við hlið
sjer, en rósir vöfðust og teygðu sig yfir höfði
hennar.
»Pjer virðist hafa ánægju af vinnu yðar,«
sagði Síbyl og horfði grandgæfilega á hana,
og var ekki laust við, að kendi öfundar í svipn-
um. »Pjer sýnist vera farsæl.«
»Já, jeg er fyllilega farsæl,« svaraði hún
brosandi. »Jeg þarf einkis að óska mjer nema
að fá að deyja í friði eins og jeg hefi lifað.«
»Pað er vonandi, að sú stund sje ekki ná-
læg enn,« sagði jeg alvarlega.
Hún leit á mig mildum og dreymandi aug-
pnnm,