Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 20

50
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
með þeirri voðalegu skyndingu, sem okkur,
er ekki gröfumst eftir upptökum ógæfunnar,
virðist jafn undarleg og óviðfeldin, sem dauð-
inn sjálfur. Pvi að okkur bregður ait af meira
og minna, þegar dauðinn verður á vegi okkar,
enda þótt haun sje einhver tíðasti og almenn-
asti vióburðurinn.
Undir tniðjan september komu fyrstu kon-
unglegu og merkustu gestirnir og dvöldu eina
viku á Willowsmere. Pað er auðvitað, að
þegar prinsinn af Wales haiðrar einhvern prí-
vatmann með heimsókn sinni, þá ræður hann
sjálfur að mestu, ef ekki að öllu leyti, hverjir
gestir sjeu boðnir samtímis honum. Petta gerði
hann sömuleiðis, þegar hann afrjeð að heim-
sækja mig, og jeg varð þá í þeim vanda staddur,
að eiga að taka á móti fólki, sem jeg hafði
aldrei sjeð áður og það meira að segja fólki
með þeirri vafasömu smekkvísi, sem »the upp-
er ten« oft láta í Ijós og leit á mig eingöngu
sem »miljónamanninn,« er aðeins átti að sjá
því fyrir nægilegum veitingum og annað ekki.
Petta fólk sneri sjer aðallega að Síbyl, því að
hún var jafningi þess að æltgöfgi og kunningja-
vali, og var mjer svo þokað til hliðar, enda
þótt jeg ætti að heita húsbóndinn.
Hinsvégar var jeg ekki rembilátari en svo
um þessar mundir, að sá heiður, að hýsa kon-
unglegan gest, meira en fullnaegði sjálfsþótta
mínum og jeg var það lítilsigldari en nokkur
ærlegur sveitastrákur, að jeg sætti mig við að
láta fara með mig eins og hund, stríða mjer
og smána mig allan liðlangan daginn af þessum
»miklu« mönrium, sem óðu um alt mitt hús
og mína skemtigarða. Margir halda, að það
sje einhver »upphefð« að því, að veita út-
völdum hóp aðalsmanna. Mjer finst það
þvert á móti ekki aðeins niðurlæging, heldur
einnig afskaplega leiðinlegt. Pessir tignu menn
eru flestir hverjir treggáfaðir og reiða ekki
vitið í þverpokum. Peir eru hvorki fyndnir
nje ræðnir og það er engrar andlegrar nautnar
að vænta í þeirra hóp. Peir eru blátt áfram
leiðindabjálfar, sem hafa mjög svo háar hug-
myndir um sjálfa sig og vænta þess, að þeim
verði skemt, þar sem þeir koma, án þess að
þeir þurfi sjálfir að gera nokkuð til þess.
Meðal allra gestanna á Willowsmere var það
aðeins einn, sein veruleg ánægja var að hýsa,
og það var sjálfur prinsinn af Wales. Mjer
var sönn áriægja að sýna honum alla kurteisi,
því að öll framkoma hans var ávalt smekkleg
og hæverskleg og eru það bestu einkennin á
prúðmenninu, hvort sem það er sveitamaður
eða prins. Einn daginn fór hann að heim-
sækja Mavis Clare og Ijek við hvern sinn
fingur, þegar hann kom þaðan aftur. Varð
honum ekki tíðræddara um annað nokkurn tíma
eftir það, en höfund »Deilueína« og þá frægð,
sem hún hefði unnið sjer í bókmentaheim-
inum. Jeg hafði beðið Mavis að vera meðal
gesta minna áður en prinsinn kom, því að jeg
þóttist vita, að honum þætti ekkert að því, en
hún vildi það síður og bað mig að neyða sig
ekki til þess.
»Mjer geðjaðist vel að prinsinum,* sagði
hún. »Flestum, sem þekkja hann, geðjast vel
að honum, en mjer er alt ininna um þá, sem
stundum eru í för með honum. — Jeg bið
yður að afsaka einlægnina! Prinsinn af Wales
er einn af stórmeunum þjóðfjelagsins. Kiing-
um hann flykkjast ýmsir menn, sem troða sjer
inn á hann með tilstyrk auðæfa sinna, þótt
ekki sje vitsmununum til að dreifa. En nú
er það svo, að jeg kæri mig ekkert um að
umgangast hvern sem vera skal — og það er
sjálfsagt drembilæti mínu að kenna. En jeg
segi yður satt, herra Tempest, að það, sem
mjer þykir vænst um og met jafnmikils og
bókmentafrægð mína, er óskert sjálfstæði mitt
og jeg vil ekki, að nokkur maður geti einu
sinni Iátið sjer það til hugar koma, að jeg
sækist eftir að fylla hóp þeirra glæframanna,
sem eru alt of gjarnir á að nota sjer góð-
menslui prinsins.«
Og hún Ijet ekki sitja við orðin tóm, en
kom ekki út fyrir húsdyr heimilis síns meðan
gestirnir dvöldu hjá mjer. Varð það tíl þess,
eins og áður er sagt, að prinsinn heimsótti
hana sjálíur einn daginn.