Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 14

44
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Síbyl klappaði á hið geysistóra höfuð Bern-
harðshundsins, sagði Mavis alt í einu:
»Hvar er vinur yðar, Rímanez prins, sem
kom hingað með yður í fyrra skiftið?«
»Hann er í Pjetursborg núna sem stendur,*
svaraði jeg. »En við eigum von á honum
eftir eina eða tvær vikur.*
»Pað er víst mjög undarlegur maður,« sagði
Mavis hugsandi. »Munið þjer, hv^rnig hund-
arnir mínir Ijetu við hann? Emperor var alveg
uppvægur og náði sjer ekki fyr en nokkrum
klukkutímum eftir að hann var farinn.«
Hún sagði svo Sibyl í fáum otðum frá árás
hundsins á Lúcíó.
»Sumir menn hafa einhvérja meðfædda óbeit
á hundum,* sagði Síbyl »og það finna hund-
arnir strax og gremjast af því. En jeg hjelt,
að Rímanez prins hefði ekki óbeit á nokkurri
skepnu — nema kvenfólki.*
»Kvenfólki?« spurði Mavis undrandi. »Hatar
hann kvenfólk? Hann hlýtur þá að vera fram-
úrskarandi leikari, því að hann var mjög alúð-
Iegur við mig.«
Síbyl horfði fast á hana og svaraði ekki strax,
en svo sagði hún:
»Ef til vilt hefir það verið vegna þess, að
hann veit, að þjer eruð ekki eins og fólk er flest
og af þvf að þjer hafið ekki sömu hjegómlegu
óskirnar og aðrar konur. En mjer virðist það
auðsætt, að kurteisi hans er oft aðeins til
málamynda og leynir öðrum tilfinningum hans
eins og einhver gríma.«
»Hefir þú tekið eftir þessu, Síbyl ?« spurði
jeg og brosti dauflega.
»Jeg væri þá biind, hefði jeg ekki gert það,«
svaraði hún. »En jeg er ekki að álasa hon-
um fyrir þessa óbeit. Mjer finst hún einmilt
gera hann miklu einkennilegri og geðfeldari.«
»Hann er víst alúðarvinur yðar?« spurði
Mavis mig.
»Hann er minn besti vinur,« svaraði jeg
hiklaust. »Jeg stend í óborganlegri þakkarskuld
við hann og jeg á honum það jafnvel að
þalcka, að jeg komst í kynni við konuna mína.«
Jeg sagði þetta í gamni og hugsunarlaust,
en jcg var ekki fyr búinn að sleppa orðinu,
en jeg hrökk ónofalega við. Já, víst var það
satt! Jeg átti Lúcíó að þakka alla þá ógæfu,
þá smán og niðurlægingu að vera bundinn slíkri
konu sem Síbyl, alt þangað til dauðinn að-
skildi okkur. Mjer soituaði fyrir augum og
settist á einn fornlega eikarstólinn, sem var í
vinnustofu Mavis Clare. Jeg Ijet konurnar fara
einar út í sólbjartan aldingarðinri og fylgdu
hundarnir þeim. Jeg horfði á þær, þar sem
þær gengu samhliða — kona mín há og tign-
arleg, klædd eftir seinustu tísku, og Mavis, lág
og grannvaxin í voðfeldum hvíta búningnum
með flögrandi mittislinda — efnishyggjan og
andagiftin — önnur hlaðin hrottalegum og
lastverðum fýsnum — hin hrein eins og mjöll
með göfugar hugsjónir — önnur falleg skepna,
hin yndisleg og elskuleg eins og skógardísin.
En meðan jeg horfði þannig á þær, kreysti
jeg hnefana og hugsaði með gremju til þess,
hve illa mjer hefði tekist konuvalið. Eigingirni
hefir ávalt verið partur af eðli mínu og nú
dirfðist jeg að halda, að jeg hefði getað gifst
Mavis Clare, ef jeg hefði kosið það heldur.
Mjer datt það alls ekki í hug, að auðæfi mín
mundu ekki hafa komið mjer þar að neinu
haldi og að jeg hefði eins vel getað reynt að
seilast í einhverja stjörnu af himninum eins og
að ná ástum konu, sem sá glögt, hversu jeg
var gerður og aldrei hefði brugðist hugsjónum
sínum vegna efnishyggju minnar — nei, ekki
þó jeg hefði haft yfir mörgum þjóðum að ráða.
Jeg starði á hið tignarlega andlit Palles Aþenu
og virtist marmaragyðjan að sinu leyti horfa á
mig hvítum augunum og fyrirlitningin skína út
úr þeim. Jeg litaðist um í herberginu og
horfði á veggina, sem voru prýddir spakmæl-
um skálda og heimspekinga — spakmælium, er
mintu mig á sannindi, sem jeg raunar kannað-
ist við, en aldrei hafði látið mjer að kenningu
verða. Alt í einu varð mjer litið í eitt hornið,
nálægt skrifborðinu, sem jeg hafði ekki tekið
eftir fyrri. í því stóð lampi, sem lýsti dauf-
lega og lagði skímuna á fílabeinskrossmark
uppi yfir lampanum, en bak við það var dökk-