Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Qupperneq 6

68
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hugaði líkið. Munnurinn var stirðnaður í
brosi, eins og af undursamlegri gleði —
eða yfirnáttúrlegri hamingju, hugsaði um-
sjónarmaðurinn. Ef til vill var það aðeins
dauðinn, sem hafði gefið brosinu þennan
bjarma af æðri visku eða hvað það nú er,
sem menn hugsa sjer um hið óþekta.
»Hann átti enga vini, segið þjer,« sagði
umsjónarmaðurinn við veitingakonuna.
»Nei, ekki svo að jeg viti,« svaraði hún,
— »nema þeir hafi verið úti í bæ. Það kom
enginn til hans; hann bjó einn og fór út
til að borða, að undanteknum tveim síð-
ustu dögunum. Þá lá hann í kvefi.«
»Þökk! Þetta er gott,« sagði umsjónar-
maðurinn og veitingakonan fór til her-
bergis síns.
»Það er víst ástæðulaust að gruna------«
sagði umsjónarmaðurinn.
»Já,« sagði læknirinn. »Þetta virðist vera
eðlilegt. En ef þjer viljið, þá getum við
opnað hann.«
Umsjónarmaðurinn hristi höfuðið.
»Farið með líkið út á stöðina,« sagði
hann við lögregluþjóninn. »Finnið lyklana
að dragkistunni og skápnum þarna, og ef
þjer verðið varir við eitthvað merkilegt, þá
komið þjer með það á lögreglustöðina.«
»Það skal gert,« sagði Iögregluþjónninn
og fór að róta í fötunum á stólnum.
Læknirinn Iaut niður að rúminu og tók
upp pappírsblað.
»GamIa svín!« muldraði hann.
»Hvað eruð þjer að segja?« spurði um-
sjónarmaðurinn.
Læknirinn rjetti honum blaðið.
»Hjer getið þjer sjeð reglulegan óþverra
kveðskap.«
Umsjónarmaðurinn tók við blaðinu. Það
var gamalt og gulnað blað, sem rifið hafði
verið úr vasabók. Skriftin var aðeins nokk-
urra daga gömul. Þar stóð:
8. mars 1918.
Augu mannanna eru úr gleri.
Og eftir nokkurt millibil;
Ástin er þvættingur.
Hver kona er lauslát.
Jens Aðólf Steensen.
»Það lítur út fyrir, að þetta sje lians and-
lega erfðaskrá,« sagði læknirinn. »Sjáðu
hvernig hann glottir! Þrjóturinn hefir gengið
til hinnar liinstu hvíldar með saurlífishugs-
anir. — Hvenær verður það á morgun?*
»Klukkan átta,« svaraði umsjónarmaður-
inn. »Funduð þjer lykilinn?«
»Hann var í buxnavasanum,« sagði þjónn-
inn og gekk að dragkistunni.
»Það er gott.«
Umsjónarmaðurinn og læknirinn fylgd-
ust að niður þrepin.
— Það var um kvöldið klukkan sjö, sem
umsjónarmaðurinn mætti Vilheim Skov mál-
ara. Hann ráfaði um götuna, glaðlegur að
vanda.
»Ert þú bara að slæpast?« spurði málarinn.
»Já, jeg er að ljetta mjer upp á eftir matn-
um. En þú? — Skoðar stúlkurnar?«
»Nei, jeg ætla á járnbrautarstöðina til að
sækja eina. Hún kemur frá Berlín.«
»Nú, færðu hana þaðan?«
»Hún er dönsk,« sagði málarinn alvar-
Iega. En þá fyrst varð hann broslegur, því
að það var rjett eins og alvaran væri í
kynnisför á andlitinu. Það bar næstum því
of ljós merki um æsku og líkamlegt heil-
brigði til þess að alvaran gæti átt þar bústað.
»Jeg kyntist henni, þegar jeg var í Ber-
lín,« sagði hann. »Raunar þekkir þú hana
vel,« bætti hann við brosandi. »Þú hefir
sjeð teiknibókina mína. Manstu ekki eftir
»Lischen« ?«
»Henni!« hrópaði umsjónarmaðurinn upp
yfir sig. — »Já, þá kannast jeg áreiðanlega
við hana — bæði framan, aftan og á hlið.«
»Hún var ákaflega góð við mig,« sagði
málarinn.
»Það eru nú stúlkurnar vanar að vera,«
sagði umsjónarmaðurinn.