Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Síða 10

n
NÝJAR KVÖLDVÓKUft
slarfi mínu, svo að það er nú aðeins að
verða vegurinn, en ekki takmarkið. Pað
kemur iðulega fyrir, þegar jeg er á leiðinni
í stjórnarráðið, að jeg fer að hugsa um
Elísu og garðinn (fyrir mjer er það órjúf-
anlegt samband), í staðinn fyrir störfin, sem
bíða mín. Áður var heimili mitt sá staður,
sem jeg dvaldi á frá því að skrifstofan lok-
aðist og þar til hún opnaðist aftur. Nú er
svo komið, að mjer finst jeg oft vera einn
af þeim, sem hafa embætti sitt aðeins fyrir
fjeþúfu, til þess að geta sjeð heimili sínu
farborða. Og jeg bíð þess nú með óþreyju,
að skrifstofudyrnar lokist. Auðvitað tek
jeg rögg á mig á slíkum augnablikum og
reyni að vera sjerstaklega iðinn og dugleg-
ur, en alt í einu gægist Elísa litla og garð-
urinn upp á milli skjalanna eins og vetrar-
sóleyjan upp úr moldinni og jeg verð dauð-
hræddur um, að jeg geri einhverja vitleysu.
Reyndar finst mjer gamla nafnið, sumar-
sóley, betra.
7. júlí.
Pað verður raunar eins rnikið fyrir mig
eins og Elísu litlu, sem jeg skrifa þessa bók.
Jeg verð að skrifa til þess að Ijetta á sál
minni. Áðan var jeg inni til að horfa á
hana. Hún var óróleg og grjet. Jeg ótt-
aðist, að eitthvað gengi að henni, en mamma
hennar sagði, að hún væri bara svöng og
tók hana í fangið. Litli munnurinn fann
óðara brjóstið og hún fór að sjúga. Jeg
gat næstum sjeð, hvernig hún dró lífskraft-
inn til sín. Hún varð undir eins róleg.
Litlu, rjóðu kinnarnar hennar tútnuðu, en
ofurlítil tár hjengu í augnahárunum og voru
svo átakanleg á björtu og ánægðu andlit-
inu. Pegar hún var orðin mett, sofnaði
hún, en brosið hvíldi áfram á vörunum,
eins og hún vissi, að hún var glöð, enda
þótt hún svæfi. Jeg varð svo hrærður, að
jeg varð að fara inn á herbergi mitt til þess
að geta verið einn. Og er jeg hallaði mjer
aftur á bak í stólnum og lokaði augunum,
varð jeg þess var, að tár voru á mínum
eigin augnahvörmum og jeg varð gripinn
af ósegjanlegri samúð með barninu. Jeg
varð aftur barn eins og hún og það var
eins og að vera í guðsríki. Svo mikill sak-
laus fögnuður fylti sál mína, að mjer var
næstum óbærilegt, að geta ekki látið hann
í Ijós. En í því tilliti var jeg álíka van-
burða og Elísa litla, sem aðeins gat látið
tilfinningar sínar í Ijós með brosi og tárum.
Jeg gerði víst hvorttveggja. Mjer fanst jeg
verða að Ijetta á sál minni og greip því
bókina. Pví að þetta er nokkuð, sem eng-
um er hægt að segja.
19. júlí.
Jeg held áreiðanlega, að eins og litla stúlk-
an teygar óafvitandi styrk og heilbrigði af
brjósli móður sinnar, eins dragi jeg, án þess
að ætla það, Iífskraft og hamingju til mín
frá barninu. Allar hugsanir mínar hvíla í
saklausu öryggi hjá því, eins og það væri
sá sterki og jeg sá veiki. Sannarlega skil
jeg fyrst nú, hvernig herrann lætur þá smáu
kalla hina stóru.
25. júli.
Mjer verður ósjálfrátt að líkja saman þeim
tilfinningum, sem barnið vekur hjá mjer, og
þeim, sem gripu mig, er jeg sá fyrstu hvífu
og grænu sóleyna í garðinum. Parna var
hún eins og ofurlítið sumar, óx í mínum
eigin garði og boðaði sólskin, sem mundi
koma, og blóm, sem mundu verða mín. Og
jeg varð bæði hryggur og glaður. En hvað
var það á móti því, sem nú er? — Eins
og sólargeisli á vetrardegi hjá sjálfu sumrinu.
5. ágúst.
Hún er farin að hjala, Hún liggur bros-
andi í vöggunni og litli munnurinn býr til
ótal trillur. Pað er eins og Iævirkjasöngur
og sólskin.
7. september.
Við höfum Ijósmyndað hana. Jeg hefi
keypt Ijósmyndavjel og ætla að mynda hana
smám saman, eftir því sem hún stækkar.