Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Qupperneq 14

76
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
10. júlí.
Þeir eru farnir að sveima í kringum hana.
Jeg hefi sjeð rósbylgjur æskunnar í andlili
hennar, þegar hún er meðal þeirra. Hár
mitt er grátt, en því get jeg ekki glaðst með
henni án angurværðar? Einu sinni var gleði
okkar yfir kjól og brúðu sameiginleg. Er
jeg þá eigingjarn faðir? Jeg, sem vildi
leggja lífið í sölurnar fyrir hana. Já, gæti
jeg það, þá tilheyrði hún mjer, eins og gleði
hennar yfir brúðunni.
20. október.
Hvers vegna fæ jeg henni ekki bókina?
Hún á nú hugsanir, sem hún þarf að láta
í Ijós, en getur ekki trúað neinum fyrir.
Nú kemur hún ekki lengur áköf og einlæg
til mín og segir: »Pabbi, hvað heldurðu
að jeg hafi verið að hugsa núna?« Ef til
vill heldur hún dagbók á laun. Er þar
nokkuð um pabba? Nei, um hann þarf
ekki að s k r i f a ?«
Laufið fellur af trjánum þarna úti og
hvirflast í allar áttir. Trjen standa nakin,
því að blómin, sem þau báru, fljúga burt
með storminum. Enginn veit hvert þau
fara. — Jeg hefi borið þig í fanginu. Lík-
lega manstu ekki eftir því. Lofaðu mjer að
hafa þessi gömlu blöð. Dagbókin geymir
ekki svip þinna hugsana, heldur hjarta föð-
ur þíns.
3. mars 1915.
Jeg skil ekkert í móður liennar, hún, sem
hefir þó fætt hana af sjer! Blache er að
vísu duglegur skrifstofumaður. Hann er
ríkur og faðir hans er kammerherra. Auð-
vitað verður þetta einhverntíma, en jeg get
ekki skilið þennan ákafa í móður hennar,
og mjer er ómögulegt að þola augnaráð
hans, er hann horfir á Elísu. Pað kvelur
mig að sjá hana roðna undan tilliti hans.
Og mjer sárgremst, þegar móðir hennar er
að gera veður út að Blache. Henni þykir
víst heiður að gullhömrum hans. Og yfir
höfuð er öll framkoma hennar eins og hún
sje að egna fyrir hann með dóttur sinni.
Eða er það jeg, sem sökin hvílir á? Geii
jeg þeim rangt til? Mundi jeg ef til vill
Iíta alla sömu augum, sem þætti vænt um
Elísu? Er jeg eigingjarn faðir? Ann jeg
barninu mínu ekki hamingjunnar? Jeg trúi
því ekki um sjálfan mig, en vona þó, að
því sje þannig varið. Jeg met hann einkis,
og þess vegna hefir mjer skjátlast.
10. april.
Enn þá hefir hann ekki hafið bónorðið.
Ó, Elísa! Jeg sje angist þína og kvíða og
þó þykir mjer vænt um, að hann hefir ekk-
ert sagt. Mjer finst jeg vera brotlegur
gagnvart þjer. En jeg trúi honum ekki.
Ó, að hann færi brott! Pú ert ung og
mundir gleyma.
Marstal, 5. ágúst 1916.
Mjer er sagt, að jeg hafi verið veikur.
Jeg man ekki eftir því. Jeg sje það á
almanakinu, að mjer hefir horfið eitt ár.
Pau segja, að það hafi farið meðan jeg
var veikur. Nú man jeg — en það hlýtur
að vera Iangt síðan — að maður stóð með
brauðhníf í höndum og ætlaði að drepa
Blache. Þau sögðu, að það væri jeg. Nú
man jeg Iíka eftir nokkrum skjölum í stjórn-
arráðinu, sem þeir sögðu að væru skökk.
Mjer var ókunnugt um þessi skjöl, en þó
var rithönd mín á þeim. Peir sögðu, að
jeg skyldi sækja um lausn. Jeg man ekki
til, að jeg sækti um lausn, en þó Ijet jeg af
embætti. Jeg minnist þess, að jeg sá mann
ganga út úr stjórnarráðinu og jeg heyrði
sagt, að hann væri geðveikur. Einhvern
veginn fanst mjer þessi maður vera jeg
sjálfur. — Petta er Marstal. Jeg veit ekki,
hvernig við höfum komist hingað. Konan
mín segir, að það hafi orðið meðan jeg var
veikur. Hún segir, að jeg hafi þarfnast
kyrðar og jeg hafi ekki þolað að sjá garð-
inn. Já, við áttum garð, — og svo seldi