Nýjar kvöldvökur - 15.06.1928, Qupperneq 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
77
hún hann og við fórum. Hún segir, að
jeg hafi verið mjög veikur, en ekki legið.
Pau segja, að mjer sje að batna, enda finn
jeg Iivergi til. Pau segja, að jeg hafi farið
að lesa í þessari bók hjer um daginn, og
þá hafi jeg farið að gráta og grátið í marga
daga og þá hafi mjer farið að batna, segja
þau. Nú á jeg að fara að starfa. Læknir-
inn ræður mjer til að skrifa í þessa bók,
af því að jeg sje vanastur skriftum. Og
þegar jeg spurði hann, hvað jeg ætti að
skrifa, sagði hann mjer, að skrifa eitthvað
eftir minni. Nú man jeg ekki fleira. Jeg
er svo þreyttur.
8. ágúst.
Þetta er dagbók Elísu. Hún er farin.
Við vjtum ekki hvar hún er. Það var þess
vegna, sem jeg ætlaði að drepa þrjótinn.
10. ágúst.
Hún kemur aldrei framar.
19. ágúst.
Læknirinn vill að jeg skrifi. En þegar
jeg man ekki eftir neinu! Jeg spurði, hvort
það væri nóg að jeg skrifaði upp stafrófið,
en hann vildi hafa setningar. Bara að jeg
hefði eitthvað af gömlu uppköstunurn!
Ekki veit jeg, hvernig skekkjan hefir kom-
ist í skjölin eða hvernig á því getur staðið,
að þau eru með minni rithönd. Hvort ein-
hver hefir ætlað að gera mjer óskunda eða
hvort það er sjúkdómnum að kenna, veit
jeg ekki. Bara jeg gæti náð í skjölin og
lagfært skekkjuna! En því skyldi jeg eiga
að skrifa svona hugsanir núnar? Skyldi
það vera gildra? En jeg, sem er saklaus?
Blache var ekki drepinn Hann var í stjórn-
arráðinn, daginn sem jeg fjekk lausnina.
Jeg sýni honum ekki bókina. Mjer dett-
ur ekkeit í hug. Mjer finst jeg vera lítill
drengur. Einu sinni var það raunverulegt.
Við áttum garð og jeg sat í ofurlillum,
brúnum vagni, sem stóð í mjúkum sandi
hjá fánastönginni. Nei, það var ekki dreng-
ur, það var líti! stúlka. Pað var ekki jeg
heldur —. Dauð. Dau. Dau. dauð,
dau, dau. —
Konan mín segir, að nú hafi jeg grátið
aftur í fullan hálftíma, En nú man jeg
surnt af forskriflinni í skólanum. Jeg skrifa
það.
»Dauðinn endar allar kvalir.«
»Barn er fætt í Betleh —
»Barn er fætt
»Barn er
Dauð — DA — ð — d — au — dauð.
Dauðinn endar allar kv
27. ágúst.
í gær gengum við meðfram endilöngum
görðunum. Læknirinn var með; hann kem-
ur oft. Alt í einu fór jeg að gráta. Lækn-
irinn spurði hví jeg grjeti. »Hjer er svo
hljótt,« sagði jeg. »Jörðin er svo mjúk og
þarna er fánastöng í miðjum garðinum.«
Hann svaraði engu, en leit til konu minnar
og sagði svo: »Ef til vill er Kaupmanna-
höfn samt sem áður betri.« Hún kinkaði
kolli. Jeg skildi ekki hvað þau áttu við, en
kom mjer ekki að því að spyrja. Það er
eins og þau vilji halda mjer frá sjer. Þau
gera aldrei annað en spyrja mig. — Nú vill
konan mín, að við förum hjeðan. Pað er
eins og við flytjum af því að jeg grjet.
Kaupmannahöfn 5. janúar.
Pað er svo margt, sem jeg þarf að hugsa
um, en jeg get ekki hugsað. Pað er eins
og það sje autt rúm í sál minni, sem jeg
kemst ekki í gegnum til hugsananna, sem
kalla á mig. Aftur á móti get jeg hugsað
um ýmislegt, sem löngu er liðið, til dæmis,
er jeg kom fyrst til höfuðstaðarins og leigði
mjer herbergi og byrjaði að nema. Slíkt
herbergi leigi jeg nú aflur, en jeg er of
þreyttur til að nema. Jeg veiktist aftur og
þau rjeðu mjer til að leigja hjá einhverri
aldraðri konu, sem gæti sjeð um mig. Mjer