Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Blaðsíða 6

100
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
lágri og hljómlausri röddu, og blind augu
hennar störðu fast út í bláan geiminn.
Hún hafði aðeins einu sinni á æfinni
séð skip.
Það var í kaupstaðnum — þar var stór
skonnorta með háum siglutrjám og hvít-
um seglum. Seinna hafði hún heyrt talað
um skip, sem voru rekin áfram á móti
veðri og vindi með einskonar vél. Það
mátti vel vera. Hún hafði aldi’ei trúað
því. En að skip gæti siglt í loftinu! Hún
sá í huga sér stóru skonnortuna með öll
segl uppi. Hún átti þá að geta flogið
hérna yfir dalinn — beint fyrir ofan höf-
uðin á þeim! Og hvaðan komu svo þessar
andstyggilegu dunur? Nei, það var aug-
Ijóst fyrir hvern þann, sem var ekki
alveg búinn að tapa vitglórunni, að þetta
hlaut að vera argasta lygi og þvættingur.
Og skyndilega sauð reiðin upp í gömlu
konunni. Hún skyldi sýna honum Hávarði
það, að ennþá var það skap í gömlu Þór-
oddínu, að hún léti það ekki óhegnt, að
logið var svo blygðunarlaust að sér. Hún
þreif með báðum höndum utan um digra
birkilurkinn sinn og lamdi fast með hon-
um þangað sem hún hélt að Hávarður
stæði. En Hávarður var farinn sína leið,
svo að þetta varð vindhögg hjá henni.
Kerlingin fylgdi vel á eftir högginu, því
að hún hafði ekki gert ráð fyrir öðru en
að hann væri þar ennþá. Hún steyptist
yfir sig og veltist um, en strákarnir og
vinnufólkið veltist um af hlátri.
Hún lá kyr eitt augnablik einsog högg-
dofa, því næst skreyddist hún með erf-
iðismunum á fætur aftur. Hún þurkaði
sér um vot augun á svuntunni, því næst
snéri hún sér frá hinu fólki'nu og rölti
heim á leið. Að hann Hávarður, drengur-
inn hennar, gæti nokkurn tímann orðið
eins vondur og spiltur af lýginni og reynd
var á, það var ofvaxið skilningi hennar.
Hún komst inn í kompuna sína, þreif-
aði sig fram að rúminu og fór að tína af
sér tötrana. Já, nú ætlaði hún að hátta
og það fyrir fult og alt — úr þessu virt-
ist henni hún ekki hafa meira að gera í
heiminum.
Davíb Þorvalds&on þýddi lauslega.
Fyrsti róðurinn.
Saga eftir Kristmann Guðmundsson.
En hvað himininn var orðinn þungbú-
inn! Þetta var í fyrsta skifti, sem Grímur
litli fór í róður. Hann hafði hlakkað lengi
til þess. Þegar þeir sigldu út fjörðinn í
glaða sólskini um morguninn, þá brutust
margar þrár um í brjósti hans. Honum
var létt í skapi, það var líkast því að eitt-
hvað æfintýralegt ætti að fara að ske.
Að hugsa sér að hann skyldi sjálfur
vera með núna! Hann hafði oft á kvöldin
setið út á nesinu og horft á bátana koma
siglandi inn fjörðinn. — Formaðurinn,
karlmannlegur og stór, sat við stýrið.
Sjómennirnir voru í háum stígvélum og
með gula sjóhatta. Já, það var gaman að
vera fullorðinn. Þá mátti maður gera alt.