Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Blaðsíða 12

106
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
á meðan hann og þjónar hans voru að
paufast í myrkrinu áleiðis til veitinga-
hússins, og á meðan þeir voru að vekja
gestgjafann, sem fór eftir sveitaklukku
og var löngu kominn í rúmið. Carford
barði í reiði sinni í sífellu á dyrnar þang-
að til veitingamaðurinn kom út og hleypti
honum inn. — Þar missti eg sjónar á
honum, því eg verð að játa, að eg hafði
farið í humáttina á eftir honum til þess
að vita, hvað af honum yrði. — Eg vissi
ekki í hvaða erindum hann fór en eg gat
mér til um það og fór ekki langt frá því
rétta. — En hvað sem öllu öðru leið,
Carford skyldi aldrei fá hana! Og Símon
Dal mætti vera mesti fábjáninn í öllum
löndum Englakonungs, ef hann stæði að-
gerðarlaus og horfði á, meðan annar
maður væri að vinna kastala þann, sem
hann langaði til að láta fána sinn blakta
yfir — að minnsta kosti skyldi Carford
lávarður aldrei hrósa sigri.
Á heimleiðinni gekk eg framhjá dyrum
prestsins. Hann stóð á þröskuldinum og
reykti pípu sína, eins og hann var vanur
á kveldin. Eg ætlaði að reyna að laumast
framhjá honum, en hann kom auga á
mig og kallaði: »Á hvaða ferð ert þú,
Símon?« »Eg er nú á leiðinni í rúmið,
sir«, svaraði eg. »Já, rétt er það — og
hvaðan?« »Eg gekk út mér til gamans«,
svaraði eg. Augu okkar mættust. Hann
brosti og þeytti út úr sér stórum reykjar-
strokum um leið og hann sagði: »Ástin er
guðdómleg heimska!« »Eg held þér séuð
farinn að taka til láns hjá skáldúnum,
sir«, sagði eg. »Nei, en þeir hjá mér —
og hverjum manni, sem hefir hjarta í
brjósti. — En heyrðu — hvað er þetta?«
Á meðan hann talaði heyrðist hófahljóð
og bráðlega grillti í tvo ríðandi menn í
myrkrinu. Eg hljóp ósjálfrátt og faldi
mig í dyrunum bak við prestinn. Koma
Carfords hafði sett ímyndunarafl mitt
í hreyfingu, svo eg bjóst nú við allskonar
æfintýrum. Presturinn gekk út á veginn,
til þess að reyna að sjá komumenn betur.
»Hvað heitir þessi staður?« hrópaði sá,
sem reið nær okkur, hárri röddu. Rödd
komumanns hringdi í eyrum mínum, eg
hafði heyrt hana áður — og hana átti
enginn Englendingur. »Það er sveita-
þorpið Hatchstead, sir«, svaraði prestur.
»Er hér nokkurt gistihús?« »Haldið þér
áfram spölkorn ennþá, þá finnið þér á-
gætt gistihús«. »Þakka yður fyrir!« Eg
gat nú ekki lengur ráðið við sjálfan mig
en stökk framhjá prestinum út á veginn.
Komumenn höfðu þegar snúið hestum
sínum í áttina til veitingahússins. Þeir
riðu hægt og litu út fyrir að vera þreytt-
ir. »Góða nótt!« hrópaði presturinn til
þeirra eða til mín eða til alls, sem Guð
hafði skapað, og lokaði dyrunum. Eg stóð
eftir á veginum og komst allt í einu í
undarlega gott skap. Nú vissi eg að öll-
um æfintýrum mínum mundi ekki lokið
— og að spádómurinn- hennar Betty
gömlu hefði ekki átt við alla framtíð, sem
eg gat átt í vændum. — Carford var í
veitingahúsinu og á leið þangað var eng-
inn annar en franski aðalsmaðurinn, sem
eg hafði látið heyra kunnáttu mína í
frönsku á veitingahúsinu í Chanterbury!
Og Carford þekkti Fontelles. — Eg þótt-
ist vita, að eitthvert samband mundi vera
á milli komu þeirra beggja; en voru þeir
vinir eða óvinir? Jæja, ef þeir væi’u vin-
ir, þá skyldu þeir hér finna fyrir sameig-
inlegan óvin, og væru þeir óvinir, þá var
hér maður til að taka þátt í deilum
þeirra! Án þess að vita af því, hló eg
hátt. Fontelles sneri sér við á hestinum
og sagði við þjón sinn: »Hvað var
þetta?« »Það var eitthvað, sem hló«,
svaraði hann og rödd hans skalf. »Eitt-
hvað! Þú átt við að einhver hló«, sagði
Fontelles. »Eg véit ekki — það hljómaði
eitthvað svo undarlega«. Eg gat ekki að
mér gert, eg varð að leika svolítið á