Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Síða 15

SÍMON DAL
109
ekki. en kastaði sér niður á marmara-
'bekk, huldi andlitið í höndum sér og virt-
ist vera mjög örvilnuð.
»Það segi eg satt«, sagði hinn heiðar-
legi Fontelles við sjálfan sig, »þetta geng-
ur allt yfir minn skilning«, Á næsta
augnabliki kom Carford inn í stofuna og
heilsaði Fontelles afar hjartanlega. Fon-
telles var ekki maður, sem eyddi tíman-
um í óþarfa spurningar. Hann byrjaði
þ>egar að létta hjarta sitt fyrir Carford.
Hann sagði frá öllu, sem þeim Barböru
hafði farið á milli og dró ekkert undan.
Iíomst hann í mikla æsingu og gekk með
hröðum sKrefum fram og aftur um gólf-
ið. Carford sat á stól og hlustaði með at-
hygli og um leið athugaði hann andlit og
svipbrigði Frakkans vandlega. Hann var
ekki alltof bráður á sér til að treysta því,
að menn væru drenglyndir eða mæltu af
heiíum hug, þess vegna vissi hann ekki
hverju hann ætti að trúa. En brátt sann-
færðist hann um, að Frakkanum var í
raun og veru alveg ókunnugt um eðli
þess erindis, sem hann var látinn reka,
og að hann var bæði undrandi og móðg-
aður yfir þeim viðtökum, sem hann hafði
fengið hjá Barböru.
»Og hún sendi eftir yður til þess að fá
ráð hjá yður?« hrópaði Fontelles í enda
ræðu sinnar. — »Það var sannarlega
gott, vinur, því þér eruð maður til þess
að ráðleggja henni hið eina rétta!« »Það
veit eg nú ekki«, sagði Carford, sem vildi'
þreifa sig áfram. »En þér vitið heldur
ekki allt«, hélt Fontelles áfram. — »Eg
talaði vingjarnlega við hana, til þess að
fá samþykki hennar sjálfrar. En yður
get eg sagt allan sannleikann: Eg hefi
beina skipun konungs, að sækja hana,
hvað sem hver segir. Þér sjáið því, kæri
lávarður minn, hvað yður ber að ráð-
leggja henni — þér viljið þó ekki óhlýðn-
ast boðum konungsins?« — Nú var það
■einmitt þetta, að hann jafnvel skyldi ó-
hlýðnast boðum konungsins, sem Barbara
hafði heimtað af honum. Carford þagði
og Fontelles, hélt áfram: »Auk þess væri
það sú mesta móðgun gagnvart mér, að
hindra mig frá að framkvæma erindi
mitt. — Eg skil annars ekkert í, hver
hefir getað komið þessari óvild til mín
inn hjá stúlkunni — því það getur þó ó-
mögulega verið þér? Eg veit að þér efist
ekki um, að eg sé heiðarlegur og áreiðan-
legur maður?« Hann þagnaði og beið
þess að Carford svaraði spurningum
hans, sem hann hafði sagt af miklum
hita. Það var ekki laust við að honum
fyudist þögn Carfords vera móðgandi.
Sannleikurinn var sá, að Carford var í
standandi vandræðum. Segði hann Fon-
telles allan sannleikann, var ekkert lík-
legra, en að hinn heiðarlegi og dreng-
lyndi, en geðríki Frakki, mundi fara leið-
ar sinnar, án þess að gera frekari tilraun
til að fá Barböru með sér, en hið bezta
meðal, sem Carford hafði til að vinna
hana, voru vandræði hennar, og að hún
yrði að treysta á hjálp hans. En á hinn
bóginn þorði hann ekki að deila opinber-
lega við Fontelles og taka afleiðingunum
af að hafa óhlýðnast boðum konungsins
— og gerði hann það ekki mátti hann þó
eiga víst, að Barbara sneri við honum
baki í fyrirlitningu.
»Nei, eg efast ekkert um heiðarleika
yðar eða drenglyndk, mælti Carford. —
»En það er dálítið í þessu máli, sem yður
er ekki kunnugt um. Eg verð því að biðja
yður um nokkurra stunda frest — og svo
skal eg segja yður hreinskilnislega,
hvernig í öllu liggur«. »Fyrirskipanir
mínar leyfa mér ekki að gefa neinn
frest«, svaraði Fontelles. »Þér getið þó
ekki numið stúlkuna burtu með valdi«,
mælti Carford. »Eg tel aðstoð vina minna
og boð konungsins nægilegt til þess, að
eg þurfi ekki að beita valdi«, svaraði
Fontelles. Carford var staðinn á fætur