Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Síða 17

SÍMON DAL
111
spurði hún. — »Nei, með yðar leyfi ætla
eg að verða hérna eftir«, svaraði hann.
Hún vissi auðsjáanlega ekki hvaðan á sig
stóð veðrið. — »En hvert fer M. de Fon-
telles þá?« hrópaði hún. Fontelles svaraði
'þessari spurningu sjálfur: »Eg þarf að
finna mann, sem eg hefi ögn að tala við«.
•»Hafið þér þá ekkert að tala við Carford
lávarð?« »Það má bíða«, svaraði hann.
»Óskar hann sjálfur að láta það bíða?«
spurði hún fljótlega. »Já«. »Mér datt það
í hug«, mælti Barbara. — »En við Símon
Dal....« »Við Símon Dal?« hrópaði Bar-
bara. — »Hvað viljið þér Símoni Dal?«
»Hann hefir móðgað mig tvisvar — og
nú hefi eg ástæðu til að ætla, að hann
vinni á móti mér!« Reiðin sauð nú aftur
í Fontelles. Barbara sló saman höndun-
um og hrópaði fagnandi: »Farið þér til
hans! Nú er Guð góður við mig! — Far-
ið þér að finna Símon Dal!« Fontelles
starði forviða á hana og Carford gat ekki
leynt gremju sinni; augnaráð þeirra
vöktu hana til umhugsunar um það, sem
hún hafði hrópað, stokkroðnaði. En hún
var stolt mitt í blygðun sinni og mætti
augum þeirra djarflega. — Fontelles
minntist nú aðvörunar Carfords og
■fannst hún enganveginn ástæðulaus. En
hann var alltof hæverskur maður til þess
að vilja stara á hana, þegar hún roðnaði.
— Hann leit undan og sagði alvarlega:
»Já, nú fer eg að finna mr. Símon Dal«,
og um leið snerist hann á hæli og gekk
ieiðar sinnar. Barbara fékk snögglega
nýja hugsun og um leið efa um, hvort
hún dæmdi hann réttilega. Hún hljóp á
eftir honum. — »Hvað viljið þér Símoni
Dal!« spurði hún. »Það get eg ekki sagt
yður«, svaraði hann. Hún horfðist eitt
augnablik fast í augu við hann. Henni
var erfitt um andardrátt. Roðinn hvarf
Ar kinnum hennar og hún varð mjög föl.
»Mr. Dal«, mælti hún og rétti úr sér,
»mun mæta yður alveg óhræddur«. Fon-
telles hneigði sig, sneri sér aftur við og
gekk með hröðum skrefum niður eftir
veginum, ákveðinn í að finna mig.
Barbara var nú ein eftir hjá Carford.
— »Nú, lávarður minn«, mælti hún,
»hafið þér sagt M. de Fontelles, hvað
hver heiðarlegur maður verði að álíta um
hann og erindi hans?« »Eg trúi fastlega
að hann sé heiðarlegur«, svaraði hann.
»Og vegna þessarar trúar getið þér auð-
vitað verið alveg rólegur?« sagði hún.
»Eg er minna rólegur vegna þess, sem eg
sá rétt áðan«, svaraði hann gremjulega.
Það varð þögn. Barbara gat ekki leynt
geðshræringu sinni, en hún stóð bein og
djarflega frammi fyrir hinu reiðilega
augnaráði hans. Hún horfði lengi á hann,
og að síðustu virtist hún alls ekki sjá
hann. Og svo fór hún að tala í blíðum
róm, eins og hann væri hvergi nærri, og
hún aðeins svaraði spurningu hjarta
síns: »Eg gat ekki sent eftir honum!«
mælti hún, »nei, eg vildi ekki senda eftir
honum. — En nú hlýtur hann að koma
— já, hann hlýtur nú að koma!«
Carford varð hálf-geggjaður yfir þess-
um orðum, er komu sem svar við athuga-
semd hans sjálfs, og ekki síður af af-
brýðisemi og hatri gagnvart mér. Hann
stökk að henni og greip um úlnlið henn-
ar. »Hvers vegna ertu að tala um hann?
Elskarðu hann ?« hvæsti hann út á milli'
samanbitinna tannanna. Hún horfði á
hann hálf reið, hálf undrandi og sagði
svo: »Já!« »Hann — kærastann hennar
Nelly Gwyn!« »Þér elskið hann?« »Alltaf,
alltaf, alltaf!« hrópaði hún. Svo kom hún
nær honum eins og lostin af skelfingu:
»Ekki eitt orð!« Ekki eitt orð!« hrópaði
hún. — »Eg veit ekki hvaða mann þér
hafið að geyma — og eg treysti yður ekki,
fyrirgefið, fyrirgefið! En hvernig mað-
ur, sem þér eruð, þá sýnið mér þá misk-
unnsemi, að tala .ekki um það við hann,
lávarður minn!« »Eg skal ekki segja