Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Blaðsíða 18

112
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Fontelles frá því«, mælti Carford. —
»Fontelles? Fontelles! Nei, nei, þér meg-
ið ek'ki tala um það við Símon!« Andlit
Carfords afskræmdist af illúðlegu brosi.
»Svo þér elskið þennan pilt?« sagði hann.
»Þér eruð búinn að heyra það, lávarður
minn«. »Og elskar hann yður?« rödd
hans var hörð og ógnandi. Hún mætti
augum hans án þess líta undan og sagði:
»Farið þér!« »Elskar hann yður?« Andlit
hennar varð náfölt; nokkur andartök
sagði hún ekkert, svo mælti hún stillilega
en eins og allt líf væri horfið úr rödd
hennar: »Það held eg ekki, lávarður
minn!« Hann hló. »í guðs bænum, getið
þér ekki farið!« hrópaði hún. Sá snefill
sem eftir var af drenglyndi í honum
hlaut nú að skipa honum að hlýðnast boði
hennar. Hann snerist á hæli og fór. Hún
stóð kyrr, þangað til hann var farinn, þá
fleygði hún sér niður á marmarabekkinn
og grét beisklega. -— Eg hefi oft óskað
þess, að eg hefði verið þar þá!
— M. de Fontelles mætti mér á vegin-
um. Þó hann væri mér reiður, þá gætti
hann allrar kurteisi og byrjaði á að segja
mér, að hann væri sendur af konungin-
um og færi í erindum hans. En eg greip
fram í og sagði ögrandi: »Nú, mér þykir
vænt um að heyra að þér farið í erindum
konungsins og ekki fyrir M. de Perren-
oourt«. Hann roðnaði. »Vér vitum það,
sem vér vitum, sir«, sagði hann. »Ef þér
hafið eitthvað að segja móti M. de Per-
rencourt, þá er mér að mæta, þar sem eg
er vinur hans. — Voruð það þér, sem
hrópuðuð á eftir mér í gærkveldi?« »Já,
það var eg — og það var kjánalegt af
mér. — En hvað viðvíkur M. de Perren-
court....« »Ef þér ætlið að tala um
hann, þá verðið þér að tala með tilhlýði-
legri virðingu. — Þér vitið um hvern þér
talið!« — »Það veit eg vel«, svaraði eg,
»og þó hefi eg haldið hlaðinni skamm-
byssu að höfði hans«. — Eg skal játa, að
það var ekki laust við, að eg væri dálítið
hreykinn. Hann hrökk við — svo hló
hann háðslega. »Það var þegar mistress
Quinton, hann og eg vorum þrjú saman í
bát«, hélt eg áfram, — »og við deildum
um, hvor okkar ætti að fylgja henni, og
hvort hún ætti heldur að fara til Calais
eða til Englands. — Eg átti að giftast
henni, ef við færum til Calais, og samt
fór eg með hana hingað«. »Yður þóknast
að tala við mig í gátum«, sagði hann.
Þær gátur geta ekki verið erfiðari að
skilja fyrir yður, en erindi yðar til mín
er fyrir mig«, svaraði eg.
Hann hélt reiði sinni í skefjum með
valdi, og í fám orðum sagði hann mér nú,
hversvegna hann væri kominn og bættí
því við, að Carford hefði ráðlagt sér að
fara til mín. — »Mér er sagt, að þér haf-
ið talsvert vald yfir stúlkunni«, sagði
hann. Eg horfði rannsakandi í augu
hans. Hann mætti augum mínum, án þess
að líta undan. — Það var grænn grasbali
rétt við veginn, þar sem við stóðum, eg
settist þar, en hann vildi ekki setjast
heldur stóð teinréttur frammi fyrir mér.
»Eg ætla að skýra fyrir yður hið sanna
eðli þess erindis, sem þér eruð kominn
hingað í«, sagði eg; og svo hóf eg upp
frásögn rnína með þeim skýrustu orðum,
sem málið átti til og með þeirri áherzlu,
sem eg gat lagt í orðin. Hann hlustaði á
mig, án þess að segja eitt einasta orð og
án þess að hreyfa sig. Augu hans horfðu
alltaf í augu mín á meðan eg talaði — og
eg hygg, að það hafi verið fullkomin
samúð á milli okkar, þannig að eg bráð-
lega og ósjálfrátt var sannfærður um, að
eg hefði heiðarlegan dreng fyrir mér, og
hann efaðist ekki um, að eg segði allan
sannleikann. Andlitsdrættir hans urðu
harðir og ákveðnir á meðan hann hlust-
aði. Honum var nú ljóst hlutverk það, er
hann hafði verið látinn leika, en hann
lagði aðeins eina spurningu fyrir mig>