Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Síða 19

SÍMON DAL
113
þegar eg hafði lokið máli mínu: »Vissi
Carford lávarður þetta allt saman?« »Já,
hann vissi það allt«, svaraði eg. »Hann
var einn af trúnaðarmönnunum við allt,
sem fram fór«.
»Við hittumst aftur, Mr. Dal, áður en
eg fer frá þorpinu aftur«, mælti Fontel-
les, og um leið og hann slepti orðinu var
hann farinn og hljóp nú við fót eftir veg-
inum. Eg gerði enga tilraun til að stöðva
hann, því eg þóttist vita, að hann mundi
vilja flýta sér að ná fundi Barböru og
biðja hana afsökunar; og eg vissi að nú
mundi hann ekki gera henni neitt til
miska. — Eg stóð á fætur, því eg hafði
einnig verk að vinna.
Nú var Fontelles úr vegi, en Carford
var eftir. — Barbara hafði ekki sent eft-
ir mér, en eg stóð samt í þjónustu henn-
ar, hver sem launin yrðu. — Það var á-
liðið dags, þegar eg lagði af stað til Quin-
ton-hallar. Eg vissi ekkert um, hvað þeim
Barböru og Carford hafði farið á milli,
eða að játning hennar, að hún elskaði
mig, hefði egnt hann til þess ýtrasta. En
eg þóttist vita, að hann mundi leita nýrra
bragða, úr því að honum hafði ekki tek-
izt að koma okkur Fontelles saman í
deilu.
Fontelles hlaut að hafa gengið rösk-
lega, því þrátt fyrir, að eg lagði af stað
rétt á eftir honum, sá eg ekkert til hans;
og þegar eg kom inn fyrir hliðið, voru
hin löngu trjágöng, er lágu upp að hús-
inu, mannlaus. — Undarlegt var það, að
mér datt ekki í hug að setja þennan
hraða hins bráðlynda Frakka í samband
við síðustu spurningar hans. — Vafa-
laust ætlaði hann sér að afsaka sig við
Barböru, þegar tími yrði til, en það var
ekki sú fyrirætlun, sem nú léði fótum
hans vængi. Erindi hans var það sama og
mitt eigið. Hann leitaði Carfords — al-
veg eins og eg. Hann fann það, sem hann
leitaði — eg það, sem eg leitaði ekki, en
þegar það var fundið, var ekki auðvelt að
fara framhjá.
Hún var á gangi nálægt trjágöngunum,
en á grængresinu undir trjánum. Eg kom
auga á kjólinn hennar á milli laufanna
og staðnæmdist ósjálfrátt eins og af ein-
hverjum töfrum. Nokkra stund stóð eg
hreyfingarlaus, svo sneri eg af leið og
gekk hægt í áttina til hennar. Hún sá
mig, þegar eg var kominn nærri því að
henni. Fyrst virtist hún vera að hugsa
um að flýja, en að lokum sneri hún sér
að mér og beið rólega. Augu hennar voru
mjög sorgbitin, og það var auðséð að hún
hafði grátið; og um leið og eg kom, sá eg,
að hún stakk einhverju, sem mér virtist
líkjast bréfi, í barm sér, eins og hún væri
mjög hrædd við að láta mig sjá það. —
Eg hneigði mig djúpt. »Eg vona«, sagði
eg, »að lafði minni sé farið að batna«.
»Já, þakka yður fyrir, en það gengur
seint«, svaraði hún. »Og að þér hafið
ekki haft neitt illt af ferðinni!« »Þakka
yður fyrir, alls ekki!« — Það var undar-
legt, það virtist ekki vera neitt annað
samræðuefni, hvorki á jörð eða himni,
því eg leit fyrst niður á jörðina og svo
upp til himins, en fann ekki neitt. — »Eg
ætlaði að finna Carford lávarð«, sagði eg
að síðustu. Eg sá eftir þessum orðum
undireins, því auðvitað mundi hún tafar-
laust vísa mér til Carfords og segja, að
hún á engan hátt vildi tefja mig, og eg
blótaði sjálfum mér í hljóði fyrir klaufa-
skapinn. En mér til mikillar undrunar
hrópaði hún að því er mér virtist ótta-
slegin: »Nei, nei! Þér megið ekki finna
Carford lávarð!« »Nú, hvers vegna
ekki?« spurði eg. »Hann getur ekki gert
mér neitt — eða að minnsta kosti —
hann ætti ekki að geta gert mér neitt, ef
sverð mitt getur stöðvað sverð hans«.
»Það er ekki það«, hvíslaði hún og stokk-
roðnaði, — »nei, það er ekki — ekki það«.
JS