Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Blaðsíða 21

SÍMON DAL
115
hélt hönd hennar meö annari hendinni,
með hinni breiddi eg úr miðanum. »Þú
mátt ekki lesa það, Símon — ó, þú mátt
ekki . lesa það!« hvíslaði hún. En eg
skeytti því engu og hélt miðanum upp og
gat ekki varizt því að lágt undrunaróp
brauzt fram frá vörum mínum. Eg
þekkti sama párið og eg hafði séð í Can-
terbury — það var ómögulegt annað en
að þekkja það aftur. Nelly hafði sagt mér
mikið í fáum orðum þá — þetta var ekki
lengra, en það sagði líka mikið.
Það varð löng þögn á milli okkar. Augu
mín hvíldu í hinum tárvotu augum henn-
ar. —
»Þú þurftir að þá þetta til þess að
segja þér sannleikann ?« hvíslaði eg að
síðustu. »Þú elskaðir hana, Símon!« Eg
vildi ekki láta þetta koma til tals: »Það
er orðið svo langt síðan!« hrópaði eg.
»Nei, ekki svo mjög langt«, sagði hún
lágt, og með ofurlítilli beiskju í röddinni.
— Enn þá einu sinni lá við sjálft, að við
lentum í stælu, því án þess að vita af því,
var eg svo óaðgætinn að spyrja blátt á-
fram: »Þú beiðst hérna eftir því að eg
kæmi?« Eg vildi hafa gefið bæði eyrun til
þess, að eg hefði ekki sagt þetta, því eg
sá reiðina blossa upp í augum hennar.
En svo roðnaði hún snögglega, varir
hennar titi’uðu og augun urðu dimm af
tárum — en hún brosti gegnum tárin.
»Eg þorði ekki að gera mér von um að
þú mundir koma«. »Eg er mesti ruddi
heimsinsk hrópaði eg. »Barbara, auðvit-
að gat þér ekki dottið í hug, að eg mundi
koma!« Það varð dálítil þögn, þangað til
eg hvíslaði: »Og þú? — Er það langt síð-
an að þú....?« — Hún rétti mér báðar
hendurnar, og í næsta vetfangi hvíldi hún
í faðmi mínum. Fyrst huldi hún andlitið,
en svo hallaði hún sér aftur á bak og leit
í augu mín með fullri játningu. — Eg
roðnaði — en hún í’oðnaði ekki lengur.
»Alltaf!« sagði hún, »alltaf, frá því
fyi’sta — gegnum allt — alltaf, alltaf!«
Það var eins og hún gæti ekki sagt þetta
eina oi’ð nógu oft. — Mér var næstum ó-
mögulegt að trúa því; þegar eg horfði
ekki í augu hennar, gat eg ekki trúað því.
»En eg vildi ekki segja þér það —
aldrei — eg sór einu sinni, að þú aldrei
skyldir fá að vita það. — Manstu ekki
hvernig þú skildir við mig?« — Það leit
út fyrir að eg ætti ekki að komast hjá
því að leika iðx-andi syndara. — »Eg var
alltof ungur þá, til þess að vita....« byrj-
aði eg. »Eg var yngri — en ekki of ung!«
hrópaði hún, — »og í öllum ósköpunum
þarna í Dovei’, vissi eg ekki neitt.... Ó,
Símon, þegar eg fleygði gullpeningnum,
hlýtur þú að hafa skilið!« »Nei, það segi
eg satt«, hló eg. »Eg gat ekki séð neina
ástai’játningu á því, elskan mín!« »Mér
þykir vænt um, að þar var engin kona
viðstödd til að segja þér það«, sagði Bar-
bara. »Og líka, þegar við vorum í Can-
tei’bury, þá vissi eg ekki; Símon, hvernig
stóð á því, að þú komst að dyrunum mín-
það kveld?« Eg svaraði henni alveg blátt
áfram og eins og satt var: »Eg fylgdi
henni á leið, og svo fylgdi eg henni þang-
að«. »Þú fylgdir henni?« »Já, og svo
heyrði eg rödd þína fyrir innan dyrnar
og staðnæmdist«. »Þú staðnæmdist af því
að þú heyrðir rödd mína? Hvað sagði eg
þá?« »Þú söngst eitthvað um elskhuga,
sem hafði yfirgefið unnustu sína — og
eg heyrði það og staðnæmdist«. »0,
hversvegna sagðir þú mér það ekki þá?«
»Eg var svo hræddur, ástin mín!«
»Hræddur? Við hvað?« »Nú, við þig auð-
vitað — þú varst búin að vera svo vond
við mig«.
Barbara hafði hallað höfðinu frá mér
eins mikið og hún gat. En nú lagði hún
það að vanga mínum með svo mikilli
blíðu, að eg skildi að hegningartími minn
væri nú á enda. — »En þú kysstir hana
15*