Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Qupperneq 30

124
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»í þetta sinn skiljum við fyrir fullt og
allt, Símon«, mælti hún. »Eg hefi elskað
yður og hatað yður og næsturn því elskað
yður aftur. En ást mín er nú ekki mikils
virði — því eg elska allan heiminn«. »Það
er þess virði, sem það er. Verið þér sælar
Nelly!« svaraði eg og fór út. — Eg sneri
mér við og sá, að hún horfði á eftir mér.
Hún hló til mín og vaggaði sér fram og
aftur eins og hún var vön; og hún blés
kossi til mín með vörunum. Svo sneri eg
mér frá henni -— og eg sá hana aldrei upp
frá því.
En þegar eg heyri harða dóma um
syndir annara, þá snýst tunga mín til
varnar sökum Nelly og þess koss, sem
hún kyssti mig á kinnina.
XXIII. KAPITULI.
Skoðun okkar Fontelles.
Allt var óbi-eytt við hirðina; þegar eg
kom þangað daginn eftir, var þar allt
eins og verið hafði þann dag, er eg kom
þangað fyrst, til þess að afsala mér stöðu
þeirri, er Nelly Gwyn hafði útvegað mér.
Sama léttúðin, sama kæruleysið, sama
undirferlið undir kurteisisgrímunni. —
Þá töluðu allir um komu hertogaynj unn-
ar, nú var rætt um burtför hennar og um
það, sem hafði gerzt í Dover. Menn yptu
þó aðeins öxlum, þegar minnst var á
milliríkjasamninginn; en áhuginn var
meiri fyrir mlle Quéronaille, hvort og
hvenær hún mundi koma aftur til þeirra
stranda og þess höfðingja, sem hún hafði
yfirgefið, er hún fór aftur til Frakk-
lands. — Eg hlustaði lítið eftir neinu.
Forvitni mín var kólnuð. Spádómurinn
var kominn fram og metorðagirnd mín
horfin. Eg reyndi aðeins að komast á-
fram gegnum þröngina eins fljótt og eg
gat. Og eg varð fljótt var við að einkum
þeir, sem stóðu nærri annaðhvort hertog-
anum af York eða Arlington lávarði, litu
á mig með óttablandinni tortryggni og
forvitni, jafnvel þótt allir sýndu mér
hina mestu kurteisi. Mig langaði til að
hlægja upp í opið geðið á þeim og segja:
»Verið þið ánægðir, að klukkutíma liðn-
um munuð þið aldiæi sjá andlit mitt
framar!« — Nú var eg ekki keppinautur
þeirra lengur, hvorki um auð, metorð né
hylli konungs.
Vonum bráðar náði eg í herramann,
sem eg fékk til að segja frá komu minni.
Hann kom að vörmu spori aftur og
kvaðst eiga að fara með mig á fund hans.
Konungurinn sat í stól sínum og klappaði
langeyrða hundinum sínum, sem lá í
kjöltu hans. Hjá honum stóð aðeins einn
maður, og þekkti eg þar Rochester jarl,
því eg hafði oft séð hann áður, þó eg
hefði aldrei talað við hann. Eg litaðist
um eftir Monmouth eða York hertoga, en
hvorugu.r þeirra var nærstaddur. — Kon-
ungur tók kveðju minni og gerði mér
merki um að eg skyldi standa við hlið
sér og bíða, á meðan hann talaði við Roc-
hester.
Samræða þeirra var löng og bar margt
á góma, því jarlinn var gleðimaður og
fyndinn. En eg tók lítinn þátt í henni og
ekki nema þegar jarlinn sneri máli sínu
beinlínis til mín. Þegar Rochester var
farinn, sat konungur þegjandi um hríð
og klappaði hundinum. Svo leit hann á
mig. »Þetta er óþarfa tal, mr. Dal«, sagði
hann og átti auðsjáanlega við, það sem
Rochester hafði sagt, »en samt getur ver-
ið talsvert í því«. »Það er óefað, yðar há-
tign«, svaraði eg. »Þér eigið hægt með
að skilja það. Eg hefi gert ýms kaup, og
eg býst ekki við að þér viljið hrósa þeim
öllum«. »Það er ekki fyrir mig að dæma
gerðir konungsins«, svaraði eg. »Eg vildi
óska að allir menn væru svo nærgætnir
og skylduræknir«, mælti hann. »En ætti
eg að standa tómhentur eftir? Þér vitið