Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Blaðsíða 33

SíiMON DAL
127
Hann getur ekki sagt mér það! Eg ætla
nú að biðja yður að segja honum, hvernig
tilfinningar hans eru, ef vera skyldi, að
hann sé búinn að gleyma því líka!«
Rochester horfði á mig með tvíræðu
brosi: »Á eg nú að fara að'segja, hvað
ást er?« spurði hann. »Já, og leggja yður
nú reglulega fram!« mælti konungur.
Hann hló stöðugt og togaði í eyrun á
hundinum. Rochester dró annað augað í
pung og leit spyrjandi á konunginn. »Já,
í dag komist þér ekki undan að svara, lá-
varður minn!« hrópaði hann. »Jæja,
hlustið þið þá eftir ungu menn«, mælti
Rochester hátíðlega: »Ástin er brjálsemi
og hið einasta jafnvægi, héimska og hinn
einasti sannleikur, glópska og hin einasta
speki, blindni og hin sanna sýn. Hún er«
....... Hann hætti snögglega og hrópaði
svo óþolinmóðlega: »Nei, nú er eg alveg
búin að gleyma hvað hún er!« »Nei, lá-
varður minn«, mælti konungur, »þér haf-
íð aldrei vitað það. — Af okkur, sem hér
erum, er mr. Dal sá einasti, sem veit það,
og úr því hann getur ekki sagt það, er
vitneskjan um það glötuð fyrir heiminn.
— Jakob, hefir þú heyrt nokkuð nýtt frá
Fontelles, vini okkar?« »Eg hefi ekki
heyrt neitt annað en það, sem yðar há-
tign hefir heyrt líka«, svaraði Monmouth.
— »Carford ætlar ekki að deyja«. »Fyrir
það skulum við vera þakklátir — eins og
vert er. — »M. de Fontelles sendi mér
miður vingjarnleg boð. Hann er í þann
veginn að yfirgefa England, og segist
ætla að leita uppi einhvern konung, sem
heiðvirður og drenglyndur maður geti
þjónað«. »Ætlar maðurinn þá að drepa
sig, yðar hátign?« spurði Rochester og
gerði sér far um að sýnast alvarlegur og
hátíðlegur. »Hann er ósvífinn dóni!«
hrópaði Monmouth reiðulega. »Ætlar
hann til Frakklands aftur?« »Já, hann
lendir þar hjá Lúðvík að lokum, þegar
hann er búinn að reyna alla bræður mína
í Evrópu. Konungurinn er eins og nefið á
manni, það getur verið, að nefið sé ekki
fallegt, Jakob, en ekki batnar útlitið við
að höggva það af. Það var gert einu sinni
eins og þið munið....« »Og hér situr yð-
ar hátign nú í hásætinu!« greip Rochest-
er fram í og hneigði sig þegnsamlega.
»Jakob«, sagði konungurinn snögglega,
»vin okkar, mr. Dal langar til að ganga
að eiga mistress Barböru Quinton«. Her-
toganum varð mjög hverft við, og hann
setti dreyrrauðan. — »Fleirum en hon-
um, og þar á meðal mjög tignum mönn-
um, hefir að sögn litist mæta vel á þessa
stúlku, svo maður verður að álita að hann
hafi góða ástæðu til þess. Er það ekki
sjálfsagt að hann fái hennar?« Mon-
mouth leit á mig og eg horfðist í augu við
hann og brosti. — Eg fann það á mér, að
eg, sem hafði borið hærra hlut í viðskift-
um við M. de Perrencourt, þyrfti ekki að
óttast hertogann af Monmouth.
»Ef það er maður«, mælti Rochester,
»sem elskar konu, sem ekki er gift og
samt vill hann, þá látið hann í herrans
nafni fá hana, því annars þyrfti hann
kannske að leita að hennar líka eins lengi
og M. de Fontelles að hinum fullkomna
konungi«. »Á hann ekki að fá hana, 'Jak-
ob?« spurði konungur son sinn. Mon-
mouth skildi það, að hann var búinn að
tapa spilinu. »Æ ,látið þér hann fá hana,
Sir«, sagði hann og neyddi sjálfan sig til
að brosa. — »Og eg vona bráðlega að sjá
hana prýða hirð yðar með návist sinni«.
Eg gat ekki að mér gert, að eg rak upp
stuttan hlátur. Konungurinn sneri sér að
mér og sperti upp brýrnar: »Kannske
þér vilduð lofa okkur að heyra, við hvað
þér skemmtið yður svona vel, mr. Dal«,
mælti hann. »Yðar hátign, eg veit ekki
sjálfur, hvers vegna eg hló — og eg bið
auðmjúklega fyrirgefningar«, svaraði eg.
»JÚ, það var eitthvað, sem yður datt í
hug?« »Þá, yðar hátign, — ef eg verð að