Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Síða 36

130
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
fingri konu minnar — og það veldur mér
engum kvölum. — Það var daginn áður
en gifting okkar Barböru átti að fara
fram, — því þegar faðir hennar heyx'ði
allt það sem gerzt hafði, sór hann þess
dýran eið, að úr því það þó væri einn
heiðvirður maður sem biðlaði til dóttur
hans, þá skyldi hann ekki neita honum
um hana, annars væri hætt við, ef hann
færi að bíða betra hlutskiftis, að hann
fengi hið verra. Og hann lofaði fram-
komu mína með mörgum orðum, sem eg
kæri mig ekki um að hafa eftir jafnvel
þó eg gæti munað eitthvað af þeim. En
sannleikurinn var sá, að hugur minn var
allur hjá dóttur hans, svo eg hafði þar
ekkert rúm fyrir allt lof og þakklæti
hans, sem hann þó sagði með svo fögrum
og vel völdum orðum, því lávarður minn
var vel mælskur. Hann hefði því alveg
eins vel getað sagt það allt saman við
Appollo-styttuna, sem stóð fyrir framan
húsið hans.
Eg hafði borðað miðdegisverð hjá
prestinum, og þar sem ennþá ekki var
kominn tími til að fara í kveldheimsókn
í hús lávarðar míns, sat eg hjá honum
eftir máltíðina og skemmti honum með
að segja frá, hvernig eg hefði talað við
konunginn í Whitehall, hvað konungurinn
hefði sagt, og um af hve mikilli léttúð
Rochester hefði talað um djöfulinn og
hvernig hann hefði reynt að lýsa ástinni
og siglt í strand. Presturinn hlustaði og
bókstaflega drakk hvert orð, sem eg
sagði, á meðan hann reyndi í gegnum frá-
sögn mína, að gera allt lifandi fyrir í-
myndunarafl sitt — þetta umhverfi og
þessa menn, sem voru svo framandi fyrir
augum hans, en sem hann þó þekkti svo
svo vel af draumum sínum .
»Þér virðist ekki vera svo sérlega mik-
ið hneykslaður, sir«, sagði eg að lokum
brosandi. — Við sátum í anddyrinu, og
hann benti á veginn fram undan okkur.
Eg fylgdi með augunum þangað, sem
hann benti og sá flugu, sem eg þekkti
ekki. Hún var ákaflega ljót, en samt sem
áður hafði hún bletti á sér með björtum
og fögrum litum. »Þú ert ekki hneyksl-
aður á þessu dýri, Símon?« sagði prest-
ur. »Nei, það er eg ekki«, svaraði eg. »En
ef það skriði á þér?« »Þá er eg hræddur
um, að eg myndi kremja það«. »Já, þarna
sérðu!« hrópaði hann, »þeir hafa skriðið
yfir þig, og þú ert hneykslaður, mér hafa
þeir aldrei komið nærri — og eg er for-
vitinn«. Hann beygði sig og tók dýrið upp
í lófa sinn. »Eg er hissa, að þér skulið
geta snert það«, sagði eg með dálitlum
hryllingi. »Þú sást samt dálítið eftir að
yfirgefa hirðina, Símon«, áminti hann
mig. Eg gat ekki átt neitt við hann, þeg-
ar hann var kominn í þetta skap, svo eg
var í þann veginn að yfirgefa hann, þeg-
ar eg í sama bili kom auga á lávarð minn
og Barböru. Þau komu neðan veginn og
stefndu á húsið. Eg stökk á fætur og
hljóp á móti þeim. Þau voru bæði svo al-
vörugefin, að mér .varð hverft við og datt
í hug, hvort nú væru ný ský að draga upp
á himin hamingju okkar. Eg hrópaðí
upp og spurði hvort þau segðu nokkrar
slæmar fréttir. »Það er ekkert sem á-
hrærir okkur eða okkar nánustu«, svaraði
lávarður minn; »en það eru komnar mjög
leiðinlegar fréttir frá Frakklandi«. Prest-
urinn hafði fylgt á eftir mér og stóð nú
við hliðina á mér. Eg sá að hann hafði
Ijótu fluguna ennþá í lófa sínum.
»Það er um hertogaynjuna af Orléans,
Símon«, mælti Barbara. — »Hún er dá-
in — og öll Lundúnaborg veit, að henni
hefir verið byrlað eitur í kaffibolla, sem
hún drakk. Er það ekki sorglegt?« Þess-
ar fréttir fengu mikið á mig — eg mundi
alltof vel hversu fögur og aðlaðandi hin
óhamingjusama prinsessa hafði verið.
»En hver hefir gert það?« hrópaði eg.
»Eg veit það ekki«, svaraði lávarðurinn.