Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Síða 40

134
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ir. Þegar J)að fréttist vildi Klara óvæg
komast til Marokko með systrum sínum
og verða þar píslarvottar. Átti Frans
fullt í fangi með að fá hana ofan af þessu
og varð loks að skipa henni að sitja
heima, og því hlýddi hún. En beina ó-
hlýðni sýndi hún Gregor 9. páfa. Hafði
páfi kynnzt Klöru meðan hann enn var
kardínáli og var upp frá því mikill vinur
hennar. Þegar hann var orðinn páfi, vildi
hann gefa Damianusklaustrinu ýmsar
eignir, svo nunnumar gætu lifað áhyggju-
lausu lífi, en Klara neitaði að taka við
þeim, því slíkt væri brot á fátækraloforði
þeirra systra. Síðar fékk hún Innocen-
tius páfa 4. til að úrskurða að þær systur
mættu vera eignalausar um aldur og æfi.
Damianusklaustrið náði mikilli frægð
undir stjórn Klöru, og það svo, að
kardinálar og jafnvel páfar heimsóttu
hana þangað. Síðustu 28 ár æfi sinnar
var hún alveg heilsulaus, svo að oft var
henni ekki hugað líf. Hún dó árið 1253,
skömmu eftir að páfinn hafði heimsótt
hana og veitt henni aflausn og blessun
sína.
Damianusarklaustrið stendur enn þá
eins og það var á dögum Klöru hinnar
helgu. í kapellunni ex-u ennþá mjög slitn-
ir stólar með brugðnum kaðalsetum og
borðin sem bænabækurnar voru á. Klukk-
an sem Klara notaði til að kalla systurn-
ar saman til tíðagerða, er þar enn til sýn-
is og aðrir helgir munir sem hún notaði.
Á hjallanum fyrir neðan klaustrið er
skarð í múrinn og fögur útsýn yfir um-
brisku hásléttuna. Klausturgarðui'inn er
fullur af frjósamri mold, þar sem allskon-
ar blóm gróa nú. En sagan segir að Klara
hafi aðeins ræktað þar þrjár tegundir
blóma: liljuna, tákn hreinleikans; fjól-
una, tákn auðmýktarinnar og rósina, tákn
kærleikans til Guðs og manna.
VII.
Svo virðist að kynning þeirra Frans og
Klöru, hafi haft allmikil áhrif á hann,
sérstaklega eftir að þær systur voru bún-
ar að koma sér fyrir í Damianusklaustr-
inu og hann kynntist hinu kyrláta og á-
nægjulega lífi, sem þær lifðu þar. Það
vakti aftur hjá honum heimsflóttahugs-
anir og hann var mjög í vafa um, hvort
ekki væri réttast fyrir hann að snúa með
öllu baki við heiminum og gerast einsetu-
maður. Þá leið höfðu ýmsir af lærisvein-
um hans valið. Honum voru að vísu ljósir
ýmsir gallar einsetumennskunnar, ein-
ræningshátturinn og sjálfsþóttinn, sem
henni er oft samfara, en honum fannst
líka prédikaralífið ekki með öllu gott fyr-
ir andlega heilbrigði hans og hreinleik.
Til þess að skilja það, verðum vér að
fylgja honum á hinni miklu trúboðsferð
hans árin 1211 og 1212. Hann fór þá um
Toskanaríkið og kom við í flestum borg-
um og var alstaðar tekið með hrifningu
og fögnuði. Á þeirri ferð bættust honum
nýir félagar, þar á meðal tveir alþekktir
lögfræðingar, annar doktor í lögum frá
háskólanum í Bologna. Sú er talin ástæð-
an fyrir afturhvai-fi hans, að eitt sinn er
hann var á göngu utan borgar, heyrði
hann svínahirði reka hjörð sína í hús með
þessum orðum: »Inn í stíuna með ykkur
jafnfljótt og dómararnir hraða sér til
helvítis«.
Síðari hluti ferðar þessarar og heim-
för, var ein sigurför. Þegar fréttist til að
Frans nálgaðist borgir og bæi, var
kirkjuklukkunum hringt og fólkið þyrpt-
ist út á strætin til að fagna honum og bar
þá oft pálmaviðargreinar. Fylgdi múgur-
inn Frans svo til sóknarprestsins, því hjá
þeim bjó hann altaf.
Lærisveinum hans fannst stundum að
of langt væri gengið og töluðu um það við
hann, en Frans tók þessu með stillingu