Nýjar kvöldvökur - 01.07.1931, Side 41

FRANS FRÁ ASSISI
| 135
og benti þeim á, að hann skoðaði þessa
hyllingu eins og tilbeiðslu þá sem mynd-
um og líkneskjum væri sýnd í kirkjunum.
Það væri Drottinn Guð sem fólkið væri
að hylla, en ekki hann, veikur maður,
mold og aska.
Að síðustu ofbauð honum þó og reyndi
með öllu móti að draga úr látunum, og
loks rak að því að hann flýði í einveru.
Þannig bjó hann meiri hluta vetrar á ó-
bygðri ey í Trasimenusvatninu. í þeirri
■ einveru átti hann við miklar freistingar
og sálarbaráttu að stríða. Einhver innri
rödd ásótti hann, sem fyllti hann örvænt-
ingu og þá lá honum næst að gefa allt
upp á bátinn, hætta einsetunni, fara heim
og gifta sig. Á slíkum baráttustundum
greip hann venjulega til sjálfspindinga,
barði sig og lamdi með því, sem hendi var
næst. En dygði það ekki við ástríðum
holdsins, notaði hann annað ráð. úti var
snjór og kuldi. Frans fór úr fötum og út
og þar bjó hann til 7 snjókerlingar. Þeg-
ar því var lokið sagði hann við sjálfan
sig: »Jæja Frans, þessi stóra þarna er
konan þín, þessi fjögur þarna eru börnin
þín, 2 drengir og 2 stúlkur, og hin eru
vinnumaður og vinnukona. Þarna deyja
þau öll úr kulda, ef þú ekki flýtir þér að
láta þau fá eitthvað að klæðast í. Ef þú
hefir ekkert handa þeim, þá vertu ánægð-
ur yfir að þurfa ekki að þjóna öðrum en
Guði einum«. Frá þessu segir einn af
bræðrunum, sem sá og heyrði til. Með
þessum ráðum og öðrum slíkum, sigraðist
Frans á freistingum holdsins. Og af og til
ásótti hann altaf ástríðan gamla, að snúa
með öllu baki við heiminum og olli það
honum þungra áhyggja. Eitt meðal ann-
ars, sem hindraði hann í að gerast ein-
setumaður, var dæmi Drottins Jesú sjálfs.
Jesús gat tekið þann kostinn að sitja í
dýrð við hægri hönd föðursins á himnum,
en steig í þess stað niður í mannheima og
leið þar fyrirlitlegan krossdauða. Og
krossinn var altaf fordæmi Frans.
í þessum efasemdum ákvað hann að
leggja málið undir Guðsdóm. Venjulega
hafði hann þá aðferð, að fletta upp í
biblíunni og fara eftir þeim ritningar-
stöðum sem hann þá datt ofan á, en í
þetta skifti ákvað hann að hlýta úrskurði
tveggja helgra manna, bróður Silvester,
sem lifði einsetulífi, og hinnar heilögu
Klöru. Sendi hann því til þeirra, og bað
þau um úrskurð. Úrskurður Silvester
hljóðaði svo: »Svo segir Drottinn: segðu
bróður Frans, að Guð hafi ekki kallað
hann hans vegna eins, heldur til þess, að
hann skyldi vinna margar sálir«. Svar
Klöru var á sömu lund.
Þegar Frans bárust svörin, varð hann
glaður, tók með sér tvo af bræðrunum og
fór þegar af stað í prédikunarferð. En
þegar hann var kominn skammt áleiðis,
sá hann stóra fuglahópa meðfram vegin-
um. Bað hann þá bræðurna að bíða við,
meðan hann prédikaði fyrir fuglahópun-
um. Gekk hann síðan út á mörkina til
fuglanna og tók að tala til þeirra, en
fuglarnir sem í trjánum sátu flugu niður
til hans og settust fast hjá honum. Talaði
Frans síðan lengi til þeirra um gæskn
skaparans, sem alt gæfi þeim og sæi fyrir
þörfum þeirra og bað þá að minnast þess
með þakklæti. Þegar hann lauk ræðu
sinni, sungu fuglamir og böðuðu vængj-
unum og flugu síðan fagnandi burtu.
Frans ætlaði sér nú ekki að takmarka
starfsemi sína við ítalíu eina. Nú bjóst
hann til nýrrar herferðar, en án annara
vopna en fagnaðarerindisins. Á þeim ár-
um voru krossferðir margar gegn ýmsum
villutrúarmönnum. Nú ætlaði Frans ekki
að færast minna í fang, en að snúa Serkj-
um til kristni.
Fyrst af öllu vildi hann fá heimild
páfans til þess áforms. Tveimur árum
eftir að hann fékk munnlega heimild.