Sjómannadagsblaðið - 02.06.1957, Page 49

Bankainnstœðan
Saga eftir Georg Tveit.
Það var ekki oft, sem Jakob frá Syltevík fór í
kaupstaðarferð. Nei, það var nú aðeins einu sinni
á ári, þegar hann fór strax upp úr nýárinu í
bankann og fékk renturnar færðar inn í banka-
bókina sína. Landshlutirnir, sem hann hafði
fengið nokkra vetur fyrir mörgum árum lágu í
bankanum og ávöxtuðust. Af og til gat hann líka
bætt dálítið við hann með ágóðanum af fiskin-
um. Hann dró fram lífið með handfæraveiðum
á skekktunni sinni og þar sem þau voru aðeins
tvö, hann og konan hans, hún Anna, þá þurfti
hann aldrei að skerða innstæðurnar, nei. En hann
hafði ekki litlar áhyggjur af því, hve miklu stærri
innstæðan gæti verið, ef ekki væri þessir bann-
settu mótorbátar og snurparar, sem fældu síldina
frá landi. Nú fiskuðu þeir langt út í hafi, og
aldrei fékk Syltevík neinn landshlutann framar.
En það bar til tíðinda haustdag einn, að Jakob
varð að fara aukaferð í bæinn. Hann stóð eitt
kvöldið í krambúðinni hjá Mönnich og hleraði,
að Pétur Tangen, sonur Nikulásar, hafði útvegað
sér nýján mótorbát og leitað eftir láni í bankan-
um í kaupstaðnum. Jakob fann reiðina blossa
upp í sér. Hann stóð stundarkorn og hugsaði. Svo
gekk hann út úr búðinni, stikaði eftir gömlu tré-
kryggjunni, leysti bátsfestarnar og steig niður í
bátinn. Þegar hann hafði sezt undir árar, spýtti
hann mórauðu í áttina til Tangens og hóf að tala
upphátt við sjálfan sig.
— Já, svo strákurinn hans Nikulásar ætlar sér
að kaupa mótorbát og fá lánaða peninga í bank-
anum. Hann heldur kannske, að hann fái mína
peninga lánaða. Nei, fari það í kolað, það fær
hann ekki.
Daginn eftir reri Jakob í kaupstað, hann hafði
vindinn með sér, en Jakob notaði aldrei segl.
Hann þoldi ekki annað afl til að knýja bátinn
áfram, en það sem fólst í handleggjum hans. Hann
reri látlaust, hann vissi að hann þyrfti góða þrjá
klukkutíma til bæjarins, jafnvel þó vindurinn
væri hagstæður. Mótorbátar komu á eftir og
geystust framhjá. Jakob spýtti mórauðu, beit á
jaxlinn og tók fastar um árarnar. Hann vissi, að
enn ætti hann krafta í kögglum, til þess að kom-
ast sína leið.
Og þegar hann kom til bæjarins, gekk hann
inn í bankann. Maður kom að afgreiðsluborðinu
og spurði um erindið. Jakob horfði hvasst á hann.
— Segðu mér einn hlut, sagði hann, hafið þið
lánað Pétri Nikulássyni Tangen peninga?
Bankamaðurinn horfði í fyrstu undrandi á
gamla manninn með gráa, úfna hárið. Svo
minnkaði hann brosið.
— Um það get ég ennþá engar upplýsingar
gefið, sagði hann.
— Nú, ekki það. Nei, nei, góði. En mína pen-
inga á ekki að lána hverjum sem er og í hvað
sem er.
Jakob dró bankabókina upp úr stóru' umslagi
og lagði á borðið. Ég ætla að taka það út, sem í
bókinni er, sagði hann.
— Alla upphæðina?
— Já, hvern eyri.
Jæja. Það var dálítil bið, og honum var boðið
að setjast. En Jakob settist ekki, hann gekk fram
og aftur við borðið, þangað til gjaldkerinn hróp-
aði upp nafnið hans. Tólf þúsund, sjö hundruð
þrjátíu og fjórar krónur og nítján aura lagði
gjaldkerinn á borðið.
— Ja hérna, ætlarðu að fara að kaupa þér
mótorbát Jakob Syltevík, spurði gjaldkerinn og
glotti.
Jakob leit á hann og gretti sig eins og honum
smakkaðist eitthvað illa. Svo stakk hann pening-
unum og tómu bankabókinni í umslagið og fór.
Erindi hans í bankanum var lokið . . .
Það hafði ekki breytt um átt, á meðan hann
dvaldi í kaupstaðnum, svo hann fékk mótvind á
leiðinni norðuryfir. Vindurinn jókst, en Jakob
færðist í aukana og lagðist þyngra á áramar.
Huh? Var einhver að reyna krafta hans? Hann
tók mið í landi og sá að honum miðaði norður-
eftir, en hægt gekk það. Hann snaraði sér úr
úlpunni og lagði hana varlega á öftustu þóttuna.
Svo reri hann af kappi og gaf hinni dýrmætu
úlpu gætur.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 33