Sjómannadagsblaðið - 02.06.1957, Qupperneq 56

þeir kyrru fyrir í vökinni, þar sem skipið var,
þangað til það sökk, en það mun hafa verið um
klukkan sjö. Sjólaust var þarna, en sjóinn skóf
yfir bátinn, og vegna þess að brunafrost var, fraus
hver dropi samstundis og gaddaði fötin á fólkinu.
Bátur okkar hriplak, eins og áður er sagt, og
höfðum við ekki annað áhald til að ausa hann
með en kornausu. Mér leizt ekki á að hanga
þarna í hafís og byl úti í reginhafi, sextíu mílur
norðaustur af Langanesi. Segi ég því við Even-
sen, að við verðum að reyna að komast út úr
vökinni, og ef við getrnn ekki fundið neina rennu,
þá verðuin við að draga bátana yfir ísinn, nógur
sé mannaflinn til þess.
Nú var farið að leita fyrir sér og fundum við
örmjóa rennu og gátum við stjakað bátnum eftir
henni og úr sjálfheldunni. Skipstjórinn kom á
eftir okkur, en jullan fór á öðrum stað og varð
þar föst. Biðum við alllengi fyrir utan, því að
við bjuggumst við, að hún mundi brotna, og þá
hefði verið hægt að skipta fólkinu á hina bátana.
En skipstjórinn beið ekki eftir þessu. Hann setti
upp segl á sínum bát og sigldi burt. Að lokum
komst jullan þó óbrotin gegn um ísinn, en seglið
höfðu þeir misst. Tókum við hana nú í eftirdrag.
Var hvínandi norðanrok og sigldum við á ofur-
lítilli þríhyrnu. En svo kom allt í einu svikalogn,
og var þá talað um að jullunni skyldi róið í land.
Var þá varpað hlutkesti milli Evensens stýri-
manns og Hansens fyrsta vélstjóra, hvor þeirra
skyldi taka við stjórn á jullunni, og kom upp
hlutur Hansens. Þetta var á laugardagskvöld. Var
þá brunafrost, en blæjalogn, og héldum við, að
við værum út af Bakkafirði. Skall nú yfir sót-
svört þoka. Við reyndum að róa, en gátum ekki
róið strauminn dauðann, vegna þess að við höfð-
um aðeins tvær árar. Settum við því út drifakkeri
og lágum fyrir því alla nóttina.
Klaki hlóðst sífellt á bátinn og var orðinn hálf
alin á þykkt. Sá hvergi nokkurs staðar í fjöl, nema
þar sem fólkið sat. Til allrar hamingju hafði ég
þrifið öxi með mér, þegar ég skildi við skipið, og
tók nú að höggva klakann af bátnum milli þess,
sem ég stóð í austri. Ef við hefðum ekki haft
öxina, mundi svo mikill klaki hafa hlaðizt á bát-
inn, að hann hefði sokkið. Margar ábreiður voru
í bátnum. Lágu sumar í austrinum og þvældust
fyrir mér. Fleygði ég þeim fyrir borð, en breiddi
aðrar yfir fólkið, þar sem það hnipraði sig saman.
Kom fljótt klakahella yfir allt saman og skýldi
hún vel.
Báturinn og jullan voru samflota, þangað til
undir kvöld á sunnudag. Þá var það afráðið, að
jullan skyldi reyna að ná landi, því að hún var
léttari. Spurði þá Jósep frá Akureyri, hvort hann
Hannes Hansson,
Karlinn í \otinu,
einhver sá dugmesti
sjómaður, sem Emil
Nielsen \ynntist
mcðan hann sigldi
hér við land.
mætti ekki fara yfir í julluna, því að hann bjóst
við að ná fyrr landi á henni. En dóttir brytans,
sem var í jullunni, bað um að fá að koma yfir í
bát okkar. Sagði Evensen sem svo, að þau skyldu
ráða því, í hvorum bátnum þau væru. Skildi þar
milli feigs og ófeigs, því að jullan fórst og drukkn-
uðu allir, sem á henni voru. Mun hún hafa farizt
skömmu eftr að hún skildi við okkur.
A bátnum voru tólf menn: Evensen stýrimaður,
ég, fjórar konur, tveir kyndarar, matreiðslumaður,
þjónn, „letmatros“ og þriðji vélstjóri. Var því
minnst mannval á þessum bát. Matur var af
skornum skammti, aðeins nokkuð af hörðu brauði,
en verst var drykkjarleysið. Við höfðum vatn á
ankeri, en það botnfraus undir eins. Ég tók þá
ankerið, setti það upp á þóftu og sló úr því botn-
inn. Var síðan klakinn höggvinn upp og bruddu
menn hann eins og súkkulaði, því að allir voru
að sálast úr þorsta. Svo reið kvika undir bátinn.
Ankerið steyptist niður af þóftunni og klakinn
fór út í austurinn. Veiddu menn hann þar upp
úr og átu hann.
A sunnudagskvöld dó einn maðurinn á bát
okkar. Það var félagi minn, West kyndari. Skráð-
umst við báðir samtímis á skipið í Kaupmanna-
höfn. Hann fékk krampa og dó með klakamola 1
hendnni. Ég bað Evensen að lofa líkinu að liggía
í bátnum, vera kynni, að við næðum landi, og þá
gæti hann fengið kristilega greftrun. Lét Evensen
það eftir, en á mánudagsmorgun skipaði hann
mér að velta líkinu í sjóinn. Það er versta verk,
sem ég hef gert á ævi minni. En útbyrðis velti
ég honum, og þá sagði Evensen: „Þetta er vegur-
inn okkar allra.“
Á mánudagsmorgun var þoka og logn, en mikil
40 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ