Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Blaðsíða 11

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
11
Fyrsla varðskipið sem Sigurður var á — mótorbáturinn Víkingur GK-247.
þaö sem á daga hans hefur drifið ætt-
mennum sínum til fróðleiks og er
vissulega gott til þess að vita að sá
fróðleikur týnist ekki.
„Ég er fæddur að Bakkastíg 5 hér í
Reykjavík, rétt ofan við „Daníels-
slippinn“ þann 15. mars 1928,“ segir
Sigurður. „Foreldrar mínir voru
Árni Steindór Þorkelsson ættaður
sunnan úr Straumi við Hafnarfjörð
og seinast skipstjóri á útvegi Lofts
Loftsssonar, en móðir mín var Stein-
unn Sigríður Magnúsdóttir ættuð frá
Krosskoti í Sandgerði. Faðir minn
var af Bergsætt, en móðir mín rakti
sínar ættir undir Eyjafjöll. En þegar
ég var þriggja ára fluttust foreldrar
mínir með mig vestur á Framnesveg
sem þá var númer 50-a, en mun nú
vera 56-a. Þar sleit ég barnsskónum,
eins og þar stendur, bæði á því svæði
og niðri í Selsvör, en frá því að maður
fór að geta hreyl't sig stefndi hugur-
inn niður á sjávarkambinn.“
Af fleka úr bensínbrúsum á
vertíð á V-Stafnesi
„Þegar þú spyrð hvert verið hafi
upphaf sjómennsku minnar vefst
mér tunga um tönn. Ég veit ekki
hvort ég á að tala um upphafið seni
kynnin af körlunum þarna í Selsvör-
inni eða þá það þegar við strákarnir
smíðuðum okkur fleka úr bensín-
brúsum og lögðum frá landi á hon-
um. Þetta var við upphaf hernámsins
og nóg um tóma bensínbrúsa sem
gerðu slíka „skipasmíði“ auðvelda.
En frekar má sjálfsagt segja að byrj-
unin hafi verið þegar mér var leyft
stöku sinnum að fljóta út með þeim
grásleppukörlunum í Selsvörinni. Á
einhverslags fleytum hef ég því verið
frá því er ég man eftir mér að heita
má. Stundum fengum við lánaða
skektu og rerum kippkorn frá landi á
henni, en tókum annars skektur
traustataki — því fátt fékk stöðvað
þrána eftir sjónum.
En raunverulegur sjómannsferill
minn má segja að hafi byrjað þegar
ég ellefu ára gamall var sendur að
sumarlagi að V-Stafnesi til þeirra
feðga Metúsalems Jónssonar og Sig-
urbjarnar sonar hans. Sigurbjörn bjó
síðar löngum að V- Stafnesi, en dvel-
ur nú orðinn níræður í Sandgerði hjá
dóttur sinni og tengdasyni. Hjá þeim
feðgum reri ég um sumarið á opnum
báti þeirra, sem var 4-5 tonn að
stærð, en fór svo suður um haustið og
lauk skólanámi mínu. En sumarið á
eftir hélt ég enn að V-Stafnesi og nú
varð dvölin lengri — því ég var með
þeim feðgum alla vetrarvertíðina, og
á þeirri vertíð varð ég 13 ára. Nú var
Sigurbjörn fyrir bátnum, því Metú-
salem var orðinn aldraður og varla
fær í þetta slark lengur. Þetta var líka
óneitanlega kaldsöm vist oft á tíðum,
en við reruin eina 30-40 róðra. Að
hverjum róðri loknum var bátnum
lagt í „múrningar“ eins og það þá var
kallað. Þarna komst ég í kynni við
atvinnuhætti sem ég fullyrði að fáir
núlifandi íslendingar muni þekkja
lengur. Svo frenii að ekki væri háflóð
báru menn fiskinn á sjálfum sér frá
bátnum upp frá fjörunni, eins og ís-
lenskir sjómenn höfðu gert um alda-
bil allt til þessa tíma. Er óneitanlega
gaman að hafa tekið þátt í lokum
þessara fornu vinnubragða í útgerð-
arsögu okkar. Það kemur líka fyrir
Varðskipið Sœbjörg.