Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Blaðsíða 99

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
99
— Góðan daginn segi ég.
— Góðan daginn, segir hún aftur og
er furðu skýrmælt.
— Ég vona að hún sé við hún Alda.
- Hvurþá?
— Alda, segi ég og brýni raustina.
— Ég þarf að koma dálitlum hlut til
hennar.
Gamla konan sýnist hugsa sig um,
eins og hún sé að leita í huga sér meðal
margra sem um sé að ræða. — Hún er
uppi, segir hún loks.
— Þá ætla ég að líta til hennar.
— Gjörðu svo vel. Hún stendur í
sömu sporum og horfir á eftir mér upp
tröppur úr steinsteypu, sem losnað
hafa að nokkru frá húsinu, svo breið
glufa lýkst upp við þrep útidyranna.
Ég kem í litla forstofu, sem klædd er
brúnum og mjög lúðum olíudúk. Dyr
hallast að stöfum fyrir framan mig. Ég
ber, varlega, legg við hlustir, herði svo
upp hugann og geng inn fyrir. Nú tekur
við lítill gangur og hér er um tvennar
dyr að ræða, en ég sé fljótt að aðrar
þeirra eru negldar aftur. Ég legg eyrað
að hinum dyrunum og fyrir innan má
heyra nið frá bunandi vatni.
Hún stendur fyrir framan vask og er
að þrífa vöfflujárn. Vatnið bunar í
vaskinn úr krana sem gnæfir hátt yfir
hann, tengdur á svarta pípu og er í
laginu eins og gálgi. Hún er klædd í
ljósbláan serk eða kjól, enn ljósblárri
vegna þess hve oft hann hefur verið
þveginn, enda alveg tárhreinn. Þótt
ástand hennar leyni sér ekki er hún jafn
grönn í andliti og hún var, kannske
grennri...
— Alda.. .segi ég aðeins, þegar hún
lítur upp? En hvað segi ég fleira? Voru
það kannske ekki venjuleg orð. Ég
heyri ekki heldur hvað hún segir, en sé
að hún flýtir sér að leggja frá sér vöfflu-
járnið og skrúfar fyrir vatnið. Svo er
hún rokin eftir einhverju að þurrka sér
um hendurnar á.
— Sæmi! hrópar hún upp yfir sig,
gengur til mín, grípur um höndina á
mér og hristir hana innilega. Augun
geisla af ánægju. Hún er mér svo und-
arlega ný. Svo er það svo ólíkt henni að
heilsa með handabandi. Hún stendur
þegjandi nokkra stund og horfir á mig
brosandi, en tekur svo viðbragð og
strýkur hárið frá enninu. — Jæja, fáðu
þér sæti.
Ég sest á kollstól við lítið borð, sem
köflóttur vaxdúkur er festur á með
teiknibólum. Hún stendur með hönd á
hnakka sér og horfir á mig og segir
ýmist —jæja eða —ja,hérna, meðan ég
skýri hvernig á komu minni stendur
—Hvammáin, síldarmjöl, Lowestoft...
— Og bara þriggja tíma stopp? end-
urtekur hún og rýkur eftir kaffikönnu
sem stendur á eldavélinni og minnir á
sig með litlum smellum af og til. Pað
kemur mér á óvart að hér skuli vera
rafmagnseldavél.
— Þú færð þér þó vöfflur hjá mér,
segir hún og ég kem auga á lítinn hlaða
af gulum og mjúkum vöfflum á diski í
gluggakistunni.
— En hvernig fannstu mig..? Já,
það hefur verið hann Óli, segir hún og
brosir, þegar ég minnist á banjóleikar-
ann. — Hann er driffjöðrin í öllu fjöri
hér í Víkunum. Annars spila þeir alveg
vonlausa tónlist, ógurlega gamaldags.
Ég finn að þetta er rétta augnablikið
til þess að bera upp erindið. Enn hefur
hún ekki veitt því eftirtekt sem stendur
við hliðina á stólnum sem ég sit á. —
Eiginlega kom ég til að skila Garrar-
dinum, segi ég.
— Hvaða Garrardi? Nei, ertu frá
þér. Þú hlýtur að vera eitthvað skrýt-
inn... Hún stendur orðlaus og svo fer
hún að hlægja. — En ég var alveg búin
að gleyma honum. Af hverju hentirðu
honum ekki? Hann var orðinn ónýtur.
— Ég lét gera við hann, segi ég. —
Hann er eins og nýr núna. Ég lyfti hon-
um upp á borðið og losa spennurnar af
lokinu. — Plöturnar eru hérna líka.
— Þú ert nú alveg einstakur segir
hún og er hætt að hlægja að það kemur
undarlegur roði í vangana á henni með-
an hún tekur plöturnar eina af annarri
og strýkur varlega með fingrunum yfir
máðar myndirnar af öllum þessum
brosandi stjörnum — Presley, Jim
Reeves, Sergeant Pepper’s...
— Ég mætti henni hérna fyrir utan,
konunni, segi ég.
— Já, hún heitir Friðsemd, svarar
hún og brosir annars hugar, því athygl-
in er öll bundin við þessa óvæntu send-
ingu. — Eigum við ekki að spila eitt-
hvað?
Plötuspilarinn er borinn yfir á borðið
við vaskinn og það tekst að tengja hann
við innstungu hátt uppi á veggnum.
Hún velur Presley — „Are you Lone-
some to Night?“. Tónlistin hefur víst
sömu áhrif á okkur bæði, við segjum
ekki neitt og ég held að hún sé enn
undarlegri á svipinn en ég hlýt að vera.
Hún er líka áreiðanlega að hugsa það
sama — um kvöldin okkar saman, síð-
asta veturinn minn í Vélskólanum.
Hún kom með þennan plötuspilara
heim í herbergið til mín eitt kvöld um
haustið og hann ómaði látlaust fram til
vors, þegar hann þagnaði skyndilega af
óskiljanlegum ástæðum... Það var rétt
áður en ég réði mig á Hvammána.
Þegar ég kom heim úr fyrsta túrnum
var hún farin.
Við höfum þagað of lengi. Þögnin er
að verða vandræðaleg. — Ertu ekki
búinn að koma til margra landa? spyr
hún svolítið undarleg í röddinni og fer
að strá sykri ofan á vöfflurnar.
— Nokkurra, svara ég og er henni
þakklátur fyrir að hafa fundið umræðu-
efni.
— Og hvernig er hún þessi borg,
sem þú ert að fara til? Hvar er hún?
— Já, Lowestoft. Hún er í Eng-
landi.
— Og hvernig er hún?
— Hvernig? Ja, það er stundum
ansi fjörugt þar á kvöldin. Annars
stoppum við þar sjaldnast lengi.
— Nei, ég átti ekki við það. Er fal-
legt þar? Eru skógar? Skemmtilegt
fólk? Sætar stelpur á götunum? Það
vottar fyrir brosi.
Mér vefst tunga um tönn. Á ég að
segja henni að það sjái ekki nema spöl-
korn upp fyrir höfnina fyrir kolareyk,
að hvergi sjái stingandi strá, frá úrillu
uppskipunarkörlunum og fullu hórun-
urn á „The Lions Head“?
— Já, það er fallegt þar, mörg tré,
eiginlega skógar, segi ég og svipurinn á
henni sannar mér að það var þetta sem
hún vildi að ég segði. Svo þætti henni
ég kannske minna spennandi, ef ég
segði sannleikann. — En trén eru ekki
enn orðin græn. Það er vetur í Englandi
núna eins og hér, segi ég og tek við
vöfflunni sem hún réttir mér.
— En á sumrin?
— Já, það er allt grænt á sumrin í
Lowestoft, segi ég og lít undan og treð
óvart of miklu upp í mig af vöfflunni.
Elvis Presley er búinn með lagið og hún
setur það á aftur —-„Are you Lones-